Joe Cocker

Η φιγούρα του Joe Cocker ντυμένου με τα ψυχεδελικά του χρώματα, με τις σπαστικές φιγούρες του και το γνωστότερο air-guitaring της Ιστορίας, ήταν το ορόσημο του Woodstock για πολύ κόσμο και ένα είδωλο που κράτησε ζωντανό τον ίδιο ακόμα και εν μέσω δύσκολων καταστάσεων. Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήταν πάντα φιλόξενα, συχνά παρακολουθώντας τη μαγκιόρικη βραχνάδα της φωνής του να μετατρέπεται σε έναν λευκό Barry White για μία ψευδοερωτική διασκέδαση της ξενέρωτης μπουρζουαζίας. Έχει κάνει πολλά στη ζωή του ο Joe Cocker, και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που έχει καταναλώσει, αλλά αν κάτι παρέμενε σταθερό ήταν η ποιότητα του λαρυγγιού του. Αυτό που χρειαζόταν ήταν τον κατάλληλο παραγωγό και τα τραγούδια προκειμένου να αξιοποιήσει αυτό ακριβώς το προσόν του. Στο "Fire It Up" τα βρήκε.

Η δεύτερη συνεργασία του με τον Matt Serletic χτυπάει διάνα διορθώνοντας όποια στοιχεία έκαναν το προηγούμενο "Hard Knocks" να λοξοδρομεί. Λιγότερο γυαλισμένο (εντάξει blue eyed soul παίζει, μια γυαλάδα θα την έχει) και πολύ πιο ζεστό από τον προκάτοχό του αλλά και (κυρίως) με ένα σύνολο καλύτερων συνθέσεων παραδίδει έναν δίσκο που, στη μετά Amy Winehouse εποχή, μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια, να φωνάξει «κάποτε τα έκανα κι εγώ αυτά!» και να ισχυριστεί ότι μπορεί ακόμα να τα κάνει με τρόπο σύγχρονο, τηρουμένων των αναλογιών.

Περιέργως (;) τα πιο up-tempo τραγούδια του άλμπουμ είναι και αυτά που αποδίδονται καλύτερα αποδεικνύοντας ότι όντως υπάρχει ακόμα φωτιά μέσα του, ενώ ειδικά όπου βρίσκει από hammond και κιθάρα συμπαράσταση και ειδικά με τα δεύτερα φωνητικά να είναι διακριτικά, ξεχωρίζει. Έτσι τα "Fire It Up" και "Come In Peace" ξεχωρίζουν με ευκολία όχι μόνο εντός του άλμπουμ αλλά και σε μία πιθανή ανασκόπηση της δισκογραφίας του, ενώ το funky μπάσο του "I'll Be Your Doctor" δίνει εύκολα μία χορευτική διάθεση. Από εκεί και πέρα ξεχωρίζουν και μερικά ακόμα τραγούδια όπως τα "Eye On The Prize", "The Letting Go", "Walk Through The World With Me", αλλά καμία από τις μπαλάντες.

Για έναν τραγουδιστή που τα άλμπουμ ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο, αφού συνήθως ένα-δύο τραγούδια ξεχώριζαν και το σύνολο αγκομαχούσε, το γεγονός ότι παρέδωσε έναν τόσο δεμένο και ομοιογενή δίσκο πιστώνεται στις επιτυχίες του.

Η premium έκδοση περιλαμβάνει DVD με κλιπάκια από μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου.