Jeff Beck

Η πορεία του Jeff Beck τα τελευταία χρόνια έχει όλα τα χαρακτηριστικά βετεράνου σε πτώση και ήταν πολύ εύκολο να τον ξεγράψουμε, καλλιτεχνικά αν όχι και εμπορικά. Από την αραιή δισκογραφία του έως τους «εύκολους» δίσκους και από εκεί στα πολλά live και τα αμφίβολα tributes, δεν έδειχνε να έχει μέσα του τη σπίθα να «παλέψει» μία νέα δουλειά με φαντασία και ενδιαφέρον. Κι από το πουθενά έρχεται το "Loud Hailer".

Ξεκινάει έχοντας ως ισότιμα μέλη δίπλα του δύο γυναίκες, η συμμετοχή των οποίων δείχνει καθοριστική όχι μόνο με την άμεση δική τους συνεισφορά, αλλά και δίνοντάς του μία νέα πνοή. Η Carmen Vandenberg στην κιθάρα και η Rosie Bones στη φωνή είναι εξίσου σημαντικά μέλη στον δίσκο αυτόν όσο και ο ίδιος ο Beck. Κι αυτό μάλιστα είναι κάτι που προς τιμήν του ούτε το αποσιωπά ούτε το «θάβει» μέσω παραγωγής. Αντιθέτως, ειδικά η φωνή της Bones είναι μπροστά και προβάλλεται. Αποτελεί μάλιστα και ένα love it or hate it κομμάτι του δίσκου και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τη χροιά της φωνής της, που είναι πάντως ξεχωριστή, όσο κυρίως με το γεγονός ότι φέρνει μία pop προσέγγιση στην ερμηνεία των τραγουδιών.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι ο δίσκος είναι pop, ας μείνουν ήσυχοι οι φίλοι του κιθαρίστα, την τέχνη του δεν την άφησε. Σε όλα τα τραγούδια η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική με στιγμές είτε πιο δυναμικές είτε με το χαρακτηριστικό λυρισμό που μπορεί ο Jeff Beck να δώσει σε ένα τραγούδι. Μάλιστα στο μικρό instrumental "Edna" αντηχεί τον ήχο του περίφημου "Because We Ended As Lovers". Υπάρχουν riff και solo αρκετά για να χορτάσουν όσοι αυτό περιμένουν από έναν δίσκο κάποιου κιθαρίστα του δικού του διαμετρήματος ή και να μετατρέψουν, ορισμένες φορές, σε απαραίτητα κάποια τραγούδια που αλλιώς θα μπορούσαν να περάσουν ως filler. Ταυτόχρονα, όμως, η προσέγγιση είναι πιο μοντέρνα ειδικά στο πώς έχει συλλάβει τον ήχο της ρυθμικής βάσης, αποφεύγοντας τα classic rock κλισέ ενώ, το σημαντικότερο, η εξάχορδη είναι εκεί για να εξυπηρετεί και να ανυψώνει τη σύνθεση.

Και υπάρχουν κάμποσες καλές κι από δαύτες. Το "Shrine" ξεχωρίζει και σε συνεχόμενες ακροάσεις κολλάει στο μυαλό παρά τον happy sad χαρακτήρα του. Αλλά και πιο ρυθμικές στιγμές όπως οι "Live In The Dark", "The Ballad Of The Jersey Wives" και "O.I.L." παίρνουν τα εύσημα και είναι και πιο χαρακτηριστικές του συνόλου. Δεν μπορούμε να μη σταθούμε και στο στιχουργικό περιεχόμενο γύρω από το οποίο έχει στηθεί όλος ο δίσκος και δεν είναι άλλο από τους κοινωνικούς προβληματισμούς των δημιουργών του είτε αυτό έχει να κάνει με συνθήκες επανάστασης (εμφανείς οι επιρροές από Gil Scot Heron στο "The Revolution Will Be Televised" όπως και η παραίνεση "But if you all just talk from the safety of your sofas / There won't be much of a revolution to watch") είτε με την οικονομική ανώτερη τάξη, είτε τελικά με τη θέση του ατόμου σε μία τέτοια κοινωνία. Ομολογουμένως δεν είναι όλοι οι στίχοι έξυπνοι και πρωτότυποι αλλά το μήνυμα που θέλουν να περάσουν το μεταφέρουν μια χαρά.

Τελικά, χωρίς φανφάρες, με απλές κινήσεις και κάποιες δόσεις έμπνευσης, ίσως περισσότερο αφήνοντας κατά μέρος το άγχος και τη δηθενιά που τον φορτώνει ο τίτλος του καλύτερου κιθαρίστα της γενιάς του που συχνά τον συνοδεύει, ο Jeff Beck παραδίδει μία δουλειά υψηλού επιπέδου που είναι ικανή να στρέψει και νέους ακροατές προς το πλευρό του, κάτι που δίσκοι σαν τον προηγούμενο "Emotion & Commosion" δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν.