House Of Protection

Ο Stephen Ray Harrison, αλλιώς Stavis, έχει περπατήσει για τα καλά τα μονοπάτια του σημερινού, μοντέρνου, σκληρού ήχου. Αυτού που χωρίς άγχος ακουμπάει άλλοτε στο pop για να σχεδιάσει μελωδίες κι άλλοτε, υπό συνθήκες, χρησιμοποιεί το θόρυβο για να φωνάξει απόψεις. Κιθαρίστας των Fever 333, βασικός συνθέτης στο "Negative Spaces", της Poppy, και ο ένας από τους δύο πυλώνες των House Of Protection. Από την άλλη ο Aric Importa είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς σύγχρονους ντράμερ. Η πορεία του κυρίως με τους Night Verses αλλά και τους Fever 333 είναι σφραγίδα αδιαμφισβήτητη. Αν σε αυτούς τους δύο, που είναι η σύνθεση της μπάντας, βάλει κάποιο και το όνομα του Jordan Fish πίσω από την κονσόλα φτιάχνει σίγουρο hype. Έτσι το "Outrun You All" ήταν στη shortlist με τα «μοντέρνα» που περιμέναμε να βγουν. Did it deliver; Κάτσε λίγο να τα πούμε.

Εφτά τραγούδια με είκοσι δύο λεπτά διάρκεια είναι συνηθισμένη επιλογή τα τελευταία χρόνια στο χώρο. Υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται στην τάση - αλλά η τάση υπάρχει. Τα χαρακτηριστικά της δουλειάς τους είναι σαφώς αυτά που υποθέταμε ότι θα κυριαρχούν. Μελωδικά, catchy ρεφρέν, πολλά μπλιμπλίκια, κιθάρες σε ρόλο υποστηρικτικό που σχηματίζουν τον ήχο και μπόλικο groove. Τί λείπει; Λείπουν τα ασυγκράτητα μέρη που μπορούν να κατεδαφίσουν τα πάντα στο διάβα τους. Γιατί περιμέναμε τέτοια; Μα γιατί "Brain Dead". Ξεκάθαρα. Δηλαδή... απογοητευτήκατε που δεν υπάρχουν; Σιγά που θα απογοητευόμασταν! Αλλά θα προτιμούσαμε να είναι κι αυτά εκεί.

Εν δυνάμει hitάκια υπάρχουν. Σχεδόν μόνο τέτοια βασικά υπάρχουν στο "Outrun You All". Κάθε κομμάτι μόνο του είναι και γαμώ τα single. Απλά η ροή είναι λίγο επίπεδη. Ήθελα περισσότερες διακυμάνσεις στην κατεύθυνση του ήχου, που λέμε. Και θα ζητούσα να λάμψει περισσότερο κι η προσωπικότητα του Aric. Δε γυρίζουμε αλλού το κεφάλι βέβαια. Ξεχωρίζουμε το "Afterlife", κυκλώνουμε το χορευτικό "Godspeed" και περιμένουμε να τα σπάσουμε στο "Fire". Γιατί θα τους δούμε, προφανώς, στο Graspop. Και πιστεύουμε ότι θα ανέβουν σημαντικά στην εκτίμηση μας. Ψιλοσίγουροι είμαστε.

Το βήμα που θα τους φέρει σε θέση να κοιτάνε τον κόσμο που κατέκτησαν δεν έχει γίνει εδωπέρα πάντως. Συνεχίζω να πιστεύω, ή να ελπίζω ίσως, ότι θα το κάνουν στο μέλλον. Μέχρι τότε ξαναβάζουμε το "Pulling Teeth" και καπάκια το "Brain Dead", να κάνουμε πανικούλη.