James Labrie

Static Impulse

Inside Out (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/07/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η έλευση του νέου δίσκου του James Labrie ήταν ένας απόλυτος αιφνιδιασμός μπορώ να πω για δύο λόγους. Αρχικά γιατί δεν είχα αντιληφθεί ότι θα ήταν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έτοιμος και δεύτερον γιατί με το που ξεκίνησε να παίζει σιχτίρισα νομίζοντας ότι μου έδωσαν λάθος άλμπουμ! Μια λαχτάρα που δεν είστε υποχρεωμένοι να υποστείτε και εσείς, όταν ακούγοντας το πρώτο τραγούδι θα έρθετε αντιμέτωποι με κανονικότατα brutal φωνητικά! Ναι, κι όμως, στο νέο προσωπικό άλμπουμ της φωνής των Dream Theater θα ακούσετε κάμποσα από αυτά, όσο κι αν αυτό δε συνάδει με την προγενέστερη δισκογραφία του.

Όσοι είστε σχετικοί με την προσωπική πορεία του James Labrie μακριά από τους Dream Theater θα έχετε τσεκάρει τις δύο ωραιότατες δουλειές του με τους Mullmuzzler και πιθανότατα θα εντυπωσιαστήκατε με το "Elements Of Persuasion". Κοινό χαρακτηριστικό σε όλη την μέχρι τώρα προσωπική δισκογραφία του είναι η συνεργασία με τον Matt Guillory, έναν υποτιμημένο μουσικό, που έχει προφέρει εξαιρετικές δουλειές τόσο με τους Dali's Dilemma, όσο και με τους Zero Hour. Την παράσταση στο προηγούμενο άλμπουμ έκλεψε ο πιτσιρικάς Ιταλός κιθαρίστας Marco Sfogli, ενώ αμελητέα δεν πρέπει να θεωρείται η συνεισφορά του Mike Mangini στα τύμπανα. Η ομάδα αυτή είναι μαζί και στο "Static Impulse" με μόνη αλλαγή την αντικατάσταση του Mangini από τον Peter Wildoer των Darkane, ο οποίος ανέλαβε και τα ακραία φωνητικά. Οι συνθέσεις ανήκουν για άλλη μια φορά στο δίδυμο Labrie – Guillory, αλλά η ποιότητα του κάθε μέλους ξεχωριστά είναι διακριτή.

Ο νέος δίσκος είναι ένα γενναίο βήμα για τον Labrie, αφού φέρνει περισσότερο σε σχήματα όπως οι Soilwork και δίσκους όπως το "Stabbing The Drama" ή στις μελωδικές πτυχές των In Flames παρά σε Dream Theater ή στην προγενέστερη δισκογραφία του. Διατηρώντας κάποια στοιχεία από τον προκάτοχό του, το "Static Impulse" αποτελείται από απόλυτα στοχευμένα τραγούδια τα οποία έχουν δεδομένη συνταγή. Brutal φωνητικά στο κουπλέ, στις γέφυρες ή ως background, μελωδικά και πιασάρικα refrain, διάρκεια γύρω στα τέσσερα λεπτά και εξαιρετικά lead, αλλά σε μετρημένα πλαίσια. Όλο αυτό σε μια καλογυαλισμένη και δυνατή παραγωγή από τον Jens Borgen (Opeth, Katatonia), στην οποία κιθάρα και πλήκτρα έχουν ισόποσα πρωταγωνιστικό ρόλο. Μοντέρνα και αρκετά πιο σκληρή προσέγγιση από αυτή που θα περίμενε κάποιος.

Στο δια ταύτα, μου πήρε αρκετές ακροάσεις να χωνέψω τα brutal φωνητικά τα οποία συνεχίζουν να μου φαίνονται ελαφρώς παράταιρα, ειδικά για δίσκο του Labrie, τα οποία πρέπει να παραδεχτώ όμως πως σταδιακά συνηθίζονται. Όπως αναφέρθηκε τα τραγούδια είναι εστιασμένα στο να είναι «ευκολοχώνευτα» με τα  "One More Time" και "Jekyll or Hyde" που ανοίγουν το δίσκο να ξεχωρίζουν σε σημείο που έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά τα refrain μετά από μερικές ακροάσεις. Τα refrain είναι το δυνατό χαρτί του δίσκου καθώς και τα άρτια τεχνικά μέρη που θα συγκινήσουν τους πιο progressive οπαδούς, με το δίδυμο Sfogli / Guillory να φέρνει στο μυαλό την αντίστοιχη δυάδα των Theater, αλλά σε πολύ πιο περιορισμένη έκταση. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, τραγούδια όπως το "I Need You", "Just Watch Me" και "This Is War" κερδίζουν τις εντυπώσεις, ενώ η μοναδική μπαλάντα που συνήθως είναι στα δυνατά χαρτιά του Labrie, το "Coming Home" δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.  Αν έπρεπε να επιλέξω ένα τραγούδι ως key track και καλύτερο του δίσκου, αυτό θα ήταν το "I Tried" στο οποίο απουσιάζουν τα brutal φωνητικά, γεγονός μάλλον όχι τυχαίο.

Η απόδοση του Labrie δεν είναι κάτι που χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά, αφού όσοι δεν τον αντέχουν δεν θα αλλάξουν άποψη, ενώ όσοι αρέσκονται στη φωνή του θα ευχαριστηθούν αρκετά και την εν λόγω δουλειά. Το άλμπουμ με τις ακροάσεις παίρνει θετικό πρόσημο, αν και έχω την αίσθηση ότι χωρίς τα ακραία φωνητικά και με λίγο περισσότερο χώρο στους καταπληκτικούς μουσικούς το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς ελκυστικότερο. Όπως και να έχει το "Static Impulse" είναι καλοδουλεμένο και σίγουρα μια αξιόλογη κυκλοφορία, αλλά όχι τόσο ώστε να κερδίσει απόλυτα τον ακροατή και να ξεχωρίσει σε βαθμό ώστε να αποτελεί αδιαμφισβήτητη πρόταση. Για τους Theater-όπληκτους - όπως του λόγου μου - αποτελεί σίγουρα μια όμορφη προσθήκη, αλλά πραγματικά έχω περιέργεια να δω τι ανταπόκριση θα έχει ένας δίσκος που κυκλοφορεί υπό το όνομα του James Labrie στην Inside Out έχοντας ως target group το (μοντέρνο) αγοραστικό κοινό της Roadrunner.
  • SHARE
  • TWEET