J.R.Richards

Κάθε φορά που ακούω το δίσκο, μου έρχονται στο μυαλό λόγια από τις συνομιλίες με τον άνθρωπο που μου πρότεινε να ασχοληθώ με την εν λόγω δουλειά του J R Richards. Μου έχει πει πολλές φορές πως δεν τα πάει καλά με τις κριτικές των δίσκων. Νομίζω πως έχω μια εξήγηση την οποία μου έδωσαν οι ακροάσεις του "A Beautiful End". Για να εκφέρει κάποιος άποψη πρέπει τις περισσότερες φορές να βάλει κάτω δεδομένα, μετρήσιμα και συγκρίσιμα μεγέθη, όρους που ποσοτικοποιούνται και να βγάλει ένα συμπέρασμα. Να μιλήσει για απόδοση, για παραγωγή, για πρωτοτυπία, δύναμη και μια σειρά άλλων παραγόντων ανάλογα με την περίπτωση. Η πραγματική μαγεία όμως στη μουσική κρύβεται πολλές φορές σε όρους που δεν αποτυπώνονται εύκολα και σίγουρα δεν ποσοτικοποιούνται. Πώς αποτυπώνεις και πώς (συγ)κρίνεις την ψυχή, την ψυχική δύναμη, αυτό που κρύβεται πίσω από τη μουσική; Ο φίλος μου λοιπόν, λόγω εμπειρίας και γνώσης, αυτή τη ψυχή αναζητά στα ακούσματά του.

Μου επέστησε την προσοχή σε αυτό. Μου την επέστησε με τρόπο πρωτότυπο, ακόμα και για εμένα που χρόνια ανταλλάσσω απόψεις σε μουσικό επίπεδο. Να προσέχω λέει, ο δρόμος του δίσκου είναι καρμανιόλα. Έχει τραγούδια πιο επικίνδυνα από απότομες στροφές με λάθος κλίση. Και έτσι είναι. Είναι ένας αυτοκινητόδρομος που θα σε ταξιδέψει σε εικόνες και καταστάσεις, αλλά θα παρασυρθείς, θα τρέξει η σκέψη και εκεί πρέπει να προσέχεις γιατί τα τραγούδια που έχει αυτός ο δίσκος μπορεί να σε βγάλουν εκτός πορείας.

Δεν θέλω να τοποθετήσω μια ταμπέλα πάνω από τη μουσική που παίζει ο J R Richards εδώ. Είναι rock, ας συμφωνήσουμε σε αυτό. Είναι rock λόγω ψυχής, αφού μαζί με τις κιθάρες πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το πιάνο, οι πανέμορφες ενορχηστρώσεις και φυσικά η φωνή του Richards. Είναι αμερικανικό rock, ναι, πανέμορφα αμερικανικό όμως, χαμηλών ταχυτήτων και με διαρκή αίσθηση μελαγχολίας. Πώς να μη σε συγκλονίσει το ομώνυμο τραγούδι, που μιλάει για ένα όμορφο τέλος μιας όμορφης ζωής και είναι προφανές ότι κρύβει μια δυνατή ιστορία απώλειας; Θα ακούσεις το "I Will Give You Life" και θα σου δώσει ένα πικρό χαμόγελο. Δεν βρίσκω περιττή στιγμή στο δίσκο, μπορώ να σταθώ σε κάθε μια σύνθεσή του και να πω μια καλή κουβέντα. Αρκεί κάποιος να ακούσει τη μελαγχολία του "Ghost Of Sorrow", τη μελωδικότητα του "June Becomes July" ή το βιολιά στο κλείσιμο του δίσκου με το "You 're The Only Way Home" και πιστεύω θα συμφωνήσει.

Το "A Beautiful End" απευθύνεται σε ανθρώπους που ένα μέρος της μουσικής που ακούνε, το αντιλαμβάνονται ως soundtrack της ζωής τους. Το συνδέουν με πρόσωπα και καταστάσεις. Θα το εκτιμήσουν αυτοί που θα γυρίσουν σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα και όλες οι εντάσεις, όλες οι τριβές από τις διαπροσωπικές σχέσεις θα εξομαλυνθούν μέσα από τη μουσική του, αφού ο δίσκος σε γεμίζει με εικόνες και συναισθήματα. Θα επιστήσω πάντως και εγώ την προσοχή στις καρμανιόλες που κρύβει.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι θα βρει ανταπόκριση από πολύ κόσμο αν και θεωρητικά θα έπρεπε. Ίσως, πιο παλιά αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορεί ένας τέτοιος δίσκος να κάνει μεγάλη επιτυχία. Τώρα, αφενός δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, αφετέρου νομίζω πως κατάλαβα. Η ψυχή είναι δυσδιάκριτο χαρακτηριστικό στη μουσική.