Islands

Κάποιος νόμος της φυσικής ορίζει πως τα ετερόνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Έκτοτε, η θεωρία αυτή έχει διαχυθεί κυριολεκτικά παντού, από τις κοινωνικές επιστήμες μέχρι τα πάνελ μεσημεριανών εκπομπών. Για περισσότερες πληροφορίες πάνω στο θέμα please contact your local scientist. Όπως και να 'χει, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι διαφορές ανάμεσα σε δύο δείγματα είναι αυτές που τα κάνουν αξιομνημόνευτα και ίσως αλληλοσυμπληρούμενα. Έτσι σκέφτηκαν και οι Islands και έφτιαξαν δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους άλμπουμ: από τη μία το "Should I Remain Here At Sea?" με την ήπια indie κι από την άλλη το "Taste".

Τι είναι λοιπόν το "Taste"; Αν το "Should I Remain Here At Sea?" είναι το μειλίχειο πρωτότοκο παιδί του διδύμου, το "Taste" είναι το κακομαθημένο αδερφάκι που θέλει να τραβάει όλη την προσοχή, ακόμη κι εκ πρώτης όψεως με το edgy εξώφυλλο. Για την περίπτωση Nicholas Thorburn τα έχουμε ήδη πει. Αφού πρώτα ζέστανε τα δάχτυλα του με οικείους ήχους και ένιωσε βολικά βουλιάζοντας στο παρελθόν, δίνει τη σκυτάλη στις πιο πιεστικές ανάγκες του. Ποιός άλλος είναι ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγεί από αυτές αν όχι να τις εξομολογηθεί; Με μία ξαφνική αναλαμπή επιστρέφουμε στο παρόν.

Οι δύο κυκλοφορίες είναι φύσει αδύνατον να ακουστούν παράλληλα. Το "Taste" αγγίζει τις ευρύτερες ηλεκτρονικές ανησυχίες του Thornburn, που ντύνονται με τον πάντα σεβαστό μανδύα της vintage indie pop και μία πλούσια παραγωγή. Όλοι αγαπάνε τα vintage πράγματα, το ίδιο και την indie, οπότε κάτω από αυτήν την υπερανεκτική ταμπέλα αναδύθηκε η πειραματική όψη των Καναδών. Αρκετά πιο τολμηρή απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει. Βαρύ synth, μερικές πιασάρικες μελωδίες και μια ανεπαίσθητη γεύση Depeche Mode. Ως προς τι η τολμηρή στροφή των Islands;

Το electropop mood παραμένει διαρκώς mid-tempo, χωρίς να λείπουν οι πιο glossy προσθήκες, κυρίως με ηχητικά εφέ, αλλά αυτό δεν βελτιώνει το κάπως ψυχρό κλίμα. Η αποστασιοποίηση βολεύει τον αφηγητή, ο οποίος, αν και θέλει να ξετυλίξει το κουβάρι των προβληματισμών του, εξασφαλίζει απλά μία τυπική σχέση ανάμεσα στον ίδιο και τον ακροατή. Στα είπα, τα άκουσες, τέλος, δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ταυτιστείς και να συμπαθήσεις τον τύπο που τραγουδάει πίσω από το μικρόφωνο.

Στο επίκεντρο βρίσκεται ένας έρωτας που τυραννά ακόμα τον Thorburn, αλλά αντί να προβεί σε κάτι που θα θύμιζε εκ βαθέων ερωτική εξομολόγηση, επιμένει να ξύνει επιφανειακά τους στοχασμούς του και να τους ξεχειλώνει με αδιάφορους στίχους, τόσο άκαιρους που γίνεται κουραστικό. Το ίδιο συμβαίνει κι όπου υπάρχουν τα φόντα για αναφορές σε κοινωνικοπολιτικά θέματα, αφού σε αντίθεση με την πρωτοφανή στροφή στη μουσική, αποφεύγει τα αιχμηρά ζητήματα, περιοριζόμενος σε απλές νύξεις.

Δεν έχω καταλήξει αν οι Islands έχουν φτάσει στο σημείο αυτό που κάνουν πια ό,τι θέλουν ή ρισκάρουν κι όπου βγει. Το "Should I Remain Here At Sea?" είναι κλάσεις αυθεντικότερο από το "Taste", όπου αν και η μουσική αλλαγή είναι μία αναμφίβολη έκπληξη, γίνεται βεβιασμένο και κάπως κουραστικό, μπορεί εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας και των άγευστων στίχων. Το να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω δύο τόσο ανόμοια πράγματα είναι ανώφελο, θα κάνω, όμως, υπομονή μέχρι το επόμενο βήμα των Islands (ή του frontman τους), με την ελπίδα αυτή η αναζήτηση να φέρει κάτι συναρπαστικό.