Integrity

The Blackest Curse

Deathwish Inc (2010)
20/07/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τι έχει να πει κανείς για τους Integrity;

Τι έχει να πει κανείς για τη μπάντα που κάνει τους Slayer του 2010 να μοιάζουν νεκροί; Τη στιγμή που ο Kerry με την παρέα του θα αναμασούν δηλώσεις, κυκλοφορώντας διεκπεραιωτικούς δίσκους, δίδοντας διεκπεραιωτικά live; Αφήστε, ξέρω... «ντροπή, μιλάμε για τους Slayer των "Hell Awaits" και "Reign In Blood"». Ναι, εντάξει. Δεν αντιλέγω. Απλά έρχονται κάποτε στιγμές που με κάνουν κι αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα εθελοτυφλούμε με εκφράσεις του στυλ «δε βαριέσαι, καλός δίσκος κι αυτός, αξιοπρεπώς παίζουν ακόμα». Ίσως να μη θέλω αξιοπρεπείς μπάντες στο metal μου, πλέον. Ίσως να αναζητώ πράγματα που θα με συγκλονίσουν, αντί να με εφησυχάσουν. Κι όταν οι Integrity επιστρέφουν έπειτα από μια αποχή 7 ετών και κυκλοφορούν κάτι τόσο μαύρο σε ήχο και δυνατό σε ψυχή, κάθομαι μετά και συγκρίνω τον ογκόλιθο "Simulacra" με οποιοδήποτε κομμάτι του "World Painted Blood" και η σύγκριση καταλήγει άνιση. Ενώ μάλιστα, το "Simulacra" δεν είναι καν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το θέμα απλώς προέκυψε λόγω των όποιων μουσικών επιρροών.

Θα βρείτε κι άλλα πράγματα μέσα, πέραν από γνώριμου ύφους riffάκια και κολασμένου τύπου guitar solos. Και δεν αναφέρομαι στην προπατορική έννοια του metalcore, την ακατέργαστη, στρυφνή εκείνη μίξη του metal με το hardcore, αποτέλεσμα το οποίο έχανε ενίοτε σε μελωδία, αλλά κέρδιζε σε συναίσθημα. Ούτε στα ψαρωτικά samples, ούτε στις αμιγείς metal στιγμές (μέχρι και blastbeats κάνουν δειλή εμφάνιση στο δίσκο). Το μεγαλύτερο ίσως προτέρημα του "The Blackest Curse" είναι ο τίτλος του, πτυχή που υποδεικνύει πως εκεί που άλλοι αισθάνονται γέροι, οι Integrity βγάζουν περισσότερη οργή απ' όση η συντριπτική πλειονότητα της συνομοταξίας τους.

Ως αγαπημένο τραγούδι θα επέλεγα το παντελώς ψυχοφθόρο "Before Τhe World Was Young", τα ακουστικά (και λοιπά) μελωδικά μέρη του οποίου επικαλύπτουν τις ερμηνείες ενός ώριμου, μα τσακισμένου Dwid - η ακριβώς αντίθετη πλευρά του αγριμιού που οργιάζει στον υπόλοιπο δίσκο. Αυτός ο άνθρωπος είναι 40 χρονών, σωστά; Σωστά. Γι' αυτό και θα κλείσουμε με τον τίτλο μιας προσωπικά αγαπημένης στιγμής ονόματι "Learn To Love The Lie", ο οποίος αφήνει ένα μήνυμα που δεν ήλπιζα πως θα μπορούσα να εκφράσω καλύτερα. Το παραπάνω link, το πατήσατε για να διαβάσετε μια προσωπική γνώμη - πράγμα που σημαίνει πως ο δίσκος ενδέχεται να σας αρέσει, ενδέχεται και όχι. Όσα αναφέραμε περί Slayer όμως είναι γεγονότα και πληγώνομαι όταν βλέπω τους συνομήλικους -σχεδόν- μαθητές τους να υπερνικούν κατά κράτος κι όχι απλά σε σημεία.

Για τις αγαπημένες μου μπάντες, ναι, λοιπόν, έχω πολλά να πω, επειδή με έχουν απογοητεύσει. Για τους Integrity του 2010, όμως, τι έχει να πει κανείς;
  • SHARE
  • TWEET