Infidel

Περίεργο ιδίωμα το doom, αφού μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι εξελίσσεται και προοδεύει σχεδόν με το tempo που έχουν τα τραγούδια του. Έρποντας, αργά και σχεδόν βασανιστικά. Πριν δω αντιδράσεις, ας ξεκαθαρίσω πως δεν αναφέρομαι σε μπάντες, οι οποίες μέσα σε ένα ευρύτερο φάσμα μουσικών μαγειρεμάτων χρησιμοποιούν (εκτενώς ίσως) doom στοιχεία όπως οι Yob ή οι Minsk, αλλά για συγκροτήματα του κλασικά εννοούμενου χώρου. Αλήθεια, πόσοι δίσκοι των Candlemass, των Cathedral και των Solitude Aeturnus ανήκουν δικαιωματικά στα καλύτερα του είδους και πόσες είναι οι αναφορές στα αργόσυρτα τραγούδια των Sabbath της πρώτης περιόδου; Όλα αυτά συντελούν στο ότι είναι δύσκολο να προκύψει κάποια δουλειά που θα ενθουσιάσει στον καθαρό doom χώρο και, όπως μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, το εγχείρημα των συμπατριωτών μας Infidel έχει κάποιους a priori περιορισμούς. Από την άλλη, οι παραδοσιακοί doom οπαδοί φημίζονται για το loyalty τους απέναντι στον ήχο που ξέρουν και αγαπούν.

Τι κάνουν, λοιπόν, οι Infidel στο δεύτερο άλμπουμ τους; Μένουν στις βασικές δομές ή απελευθερώνουν τον ήχο τους; Και τα δύο. Οι doom βάσεις του οικοδομήματος που χτίζουν δεν τίθεται αμφιβολία ότι σε παραπέμπουν καρφί στα προφανή ονόματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, δηλαδή στους Sabbath, τους Candlemass και τους Cathedral, ίσως μάλιστα ελάχιστα προφανέστερα από το απαιτητό σε στιγμές. Όμως, δε μένουν εκεί, καθώς είναι εμφανής η τάση να δώσουν μια προοδευτική χροιά στα τραγούδια τους με διάφορους τρόπους. Πρώτα, το κάνουν απλώνοντας τη διάρκεια των συνθέσεων, έπειτα τοποθετώντας μια σειρά από διακριτά, διαφορετικά (και συνήθως μελωδικά) μέρη μέσα στα ίδια τραγούδια και τέλος επενδύοντας σε λίγα brutal φωνητικά που εδώ κι εκεί προσφέρουν μια «Opethική» ποικιλομορφία.

Στις πρώτες ακροάσεις η αίσθησή μου ήταν ότι πρόκειται για μια δουλειά εμφανώς καλύτερη και πιο δουλεμένη από το ντεμπούτο άλμπουμ, "I, Oathbreaker", κάτι που ενδεχομένως να ισχύει, αλλά η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για ένα διαφορετικό άλμπουμ, καθώς ο προκάτοχός του ήταν αρκετά πιο up tempo, ίσως πιο «stonerάτος», όταν αυτός εδώ «βρωμάει doomίλα» καθ' όλη τη διάρκειά του. Αυτό που είναι εμφανές σίγουρα είναι η διαφορά στην παραγωγή, καθώς εδώ είναι καθαρότατη και αρτιότερη, με το μπάσο να έχει εξαιρετικό ήχο (βαρύνουσας σημασίας για το ύφος της μπάντας), ενώ αρκετά καλός είναι και ο ήχος της κιθάρας. Εκεί που ενίσταμαι κάπως είναι σε ορισμένα σημεία για τον ήχο των drums και ειδικά του ταμπούρου, με ενδεικτικά σημεία κάποιες παύσεις, που αντί για ένα «massive» ταμπούρο, ο ήχος είναι λίγο flat, ενώ θα μπορούσε να είναι λίγο πιο περιπετειώδες και το drumming, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε στέκεται αξιοπρεπώς.

Συνθετικά έχουμε έξι τραγούδια που κυμαίνονται σε διάρκειες από σχεδόν 6 λεπτά ("Song For The Black Sheep") ως 10 λεπτά (ομώνυμο και "Shades Of Solitude"), ενώ μπόνους δωράκι είναι μια full doom διασκευή στο "Here Comes The Rain Again" των Eurythmics, που του αλλάζει (με την καλή έννοια) την πίστη στο κλείσιμο του άλμπουμ. Οι αργοί ρυθμοί επικρατούν σχεδόν στο σύνολο της διάρκειάς του δίσκου, αλλά για μένα -που το prog είναι πολύ περισσότερο το φόρτε μου, σε σχέση με το doom- είναι τα σημεία όπως στο μελωδικό κλείσιμο του "King Of Cynical Control" ή το ακουστικό μέρος λίγο μετά τη μέση του "III-Your Fallacy" που ξεχωρίζουν. Αυτά είναι που μου παρέχουν το extra κίνητρο να ξανακούσω το δίσκο και τον διαφοροποιούν από τον προκάτοχό του, πέραν του βελτιωμένου παιξίματος.

Παράλληλα, με το παίξιμο του συγκροτήματος έχουν βελτιωθεί και τα φωνητικά, αλλά, όπως και στο πρώτο άλμπουμ, παρουσιάζουν μια υστέρηση σε σχέση με το υπόλοιπο σχήμα. Ίσως μερικές φορές ότι πατάει πολύ στον Ozzy (βλέπε "Shades Of Solitude" κι όχι μόνο), ίσως ότι η προφορά και τα σπασίματα της φωνής προδίδουν την προέλευση σε σημεία, ίσως ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φίλα προσκείμενος στα brutal φωνητικά... Γενικά, παρόλο που βγάζουν πάθος και έχουν μερικές ωραίες τοποθετημένες μελωδίες, θεωρώ πως επιδέχονται βελτίωσης.

Εν κατακλείδι, τόσο τα φωνητικά, όσο κι άλλες μικρότερες λεπτομέρειες δε μπορούν και δεν πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα για κανένα οπαδό του παραδοσιακού doom ήχου να τσεκάρει το "King Of Cynical Control", στα συν του οποίου είναι και το πολύ όμορφα δουλεμένο packaging. Αν αναλογιστεί κάποιος πως ο τελευταίος δίσκος στο ύφος που με κέρδισε πραγματικά ήταν το πρώτο άλμπουμ των Krux και ότι η νέα δουλειά των Infidel κατάφερε σχετικά άνετα να μου κρατήσει το ενδιαφέρον, τότε δε θα μου κάνει εντύπωση αν οι πιο πιστοί οπαδοί του ήχου βρουν κάτι ακόμα καλύτερο σε αυτή.