Trouble, Infidel, Violet Vortex @ Gagarin 205, 24/05/07

Το βροχερό βραδάκι της περασμένης Πέμπτης πήραμε την πιο doom διάθεσή μας και αφού το επέβαλλε και ο καιρός, χάρη στα μαύρα σύννεφα που είχαν στοιχειώσει από το πρωί τον αττικό ουρανό, φτάσαμε μέχρι την πύλη του Gagarin 205 για να απολαύσουμε το εφηβικό μας όνειρο, τον ανεκπλήρωτο πόθο (μέχρι εκείνη την ώρα), την απόλυτη “white metal” μπάντα, τους ατέρμονους Trouble. Η αγωνία ήταν αρκετή και η συγκίνηση ακόμα μεγαλύτερη και γεγονός είναι πως μέχρι την τελευταία στιγμή λέγαμε πως κάτι θα συμβεί και θα χαλάσει το όνειρο, κάτι θα γίνει και θα ανατραπούν τα πάντα (όπως είχε συμβεί εκείνο το σατανικό βράδυ με τους Orphaned Land που πάλι έβρεχε) - τόσο απίστευτο φάνταζε στα μικρά μας μάτια το ότι θα ζούσαμε αυτή τη live εμπειρία.

Στο έργο βέβαια συντέλεσαν τα μέγιστα Violet Vortex και Infidel και ομολογουμένως έκαναν την περιέργεια και την ανυπομονησία μας ακόμα μεγαλύτερη, χαρίζοντάς μας ένα καλό ζέσταμα.


Οι πρώτοι έκαναν την εμφάνισή τους λίγο μετά τις οκτώμιση, λίγο μουδιασμένοι αρχικά, μετά τα μισά όμως του δεύτερου κομματιού το ξεπέρασαν υπό το συνεχές κοπάνημα του St Spirus που γούσταρε πραγματικά το κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόταν on stage και μερικές στιγμές έδινε την εντύπωση πως βρισκόταν κάπου μακριά, ενώ ήταν εκεί μπροστά μας. Πολύ καλή και η φωνή και η κιθάρα και το μισάωρο πέρασε αρκετά γρήγορα και ευχάριστα.

Τα φώτα έσβησαν, η σκηνή στήθηκε κατάλληλα, οι Infidel πήραν αμέσως την σκυτάλη και πραγματικά ήμουν περίεργη να δω αν θα μου άφηναν την ίδια καλή γεύση που πήρα στο Rodeo, πριν μερικούς μήνες, όταν τους είδα για πρώτη φορά. Η εισαγωγή του πασίγνωστου πλέον “The Infidel Theme” έκανε την αρχή και το λιγοστό κοινό, που σιγά σιγά άρχισε να αυξάνεται, άρχισε να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του και να παρασύρεται στις μελωδίες του Γ. Πούσιου και της παρέας του.



“Facing the Mirror” και κάτι άρχισε να ξενίζει στα αυτιά μου: ο ήχος της κιθάρας ήταν αρκετά διαφορετικός από αυτό που είχα συνηθίσει να ακούω (εκτός του ότι ακουγόταν πολύ χαμηλά) και η υποψία επιβεβαιώθηκε με το επόμενο κομμάτι, το οποίο παίχτηκε για πρώτη φορά και είχε άλλον ήχο από αυτόν που τους μάθαμε στο πρώτο τους άλμπουμ. Doom βέβαια, αλλά όχι παραδοσιακό, ας μου επιτραπεί η έκφραση «progressive doom». Λες και ήταν κουρδισμένοι να παίζουν πιο mid tempo ψυχεδελικές συνθέσεις, κάτι που δεν άλλαξε μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους. Ο αρχιερέας του ελληνικού doom Γ. Πούσιος, εμφανώς με αλλαγές στην σκηνική του παρουσία, η υπόλοιπη όμως ομάδα ήταν αρκετά στατική. Ακούστηκαν ακόμη δυο νέα τραγούδια, με παρεμβαλλόμενο το “Dreamer Redeemer”, και έκλεισαν το set list τους με το “Echoes In Vain”, όπου τα δεύτερα φωνητικά του κυρίου Χ. Κισατζεκιάν ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή, και μακάρι να χρησιμοποιηθεί και στη νέα τους δουλειά.



Η αναμονή για την εμφάνιση των Trouble από τη μία έφθανε στο τέλος της κι από την άλλη είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της. Με την είσοδο των roadies της μπάντας ο χρόνος ξεκίνησε να μετράει ανάποδα κι έτσι κατά τις 22:30 οι Rick, Bruce, Oly και Chuck εισέβαλαν στη σκηνή του Gagarin κι αφού πήραν τις θέσεις τους υποδέχθηκαν μαζί με μας τον αξιότιμο κύριο Eric Wagner, εν μέσω πολλών χειροκροτημάτων κι αποθεωτικών αλαλαγμών.



Από τη στιγμή αυτή και μετά τα πάντα άλλαξαν, ο χρόνος σταμάτησε και το επίκεντρο της γης ήταν ο χώρος του Gagarin. Τα μάτια των μελών της μπάντας γυάλιζαν για τα καλά, πρώτη συναυλία της περιοδείας τους γαρ, και ο Wagner ανέλαβε το ρόλο του να μας κρατήσει σε γήινο επίπεδο με τις συνεχόμενες χειραψίες του. Έλα μου όμως που το κιθαριστικό δίδυμο είχε βαλθεί από νωρίς να μας ξεκάνει και οι πρώτες νότες του “Come Touch The Sky” έδωσαν το σύνθημα για μια παράδοση άνευ όρων στις διαθέσεις τους. Μπροστά μας εκτυλίσσονταν σκηνές αλλοφροσύνης, ανείπωτης πόρωσης και συγκινησιακής φόρτισης από τους πλέον φανατικούς οπαδούς του γκρουπ, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά έγιναν ένα με τον αγέρωχο frontman.



Δε θα σταθώ καθόλου στα τεχνικά προβληματάκια που παρουσιάστηκαν με τη φωνή του, η παρουσία του και μόνο ήταν συγκλονιστική, οι κινήσεις του και η επαφή με τον κόσμο έδειχναν άνθρωπο που γουστάρει να τραγουδάει, να χαρίζει όμορφες στιγμές στο κοινό, να το αγαπάει και ν' αγαπιέται από αυτό. Δε θα σταθώ επίσης στο set list που μπορεί ν' άφησε κάποιους παραπονεμένους (τι λέμε τώρα, και μόνο που ήρθαν φτάνει και περισσεύει), θα μνημονεύσω όμως τις σκηνές που ζήσαμε όταν έπαιζαν τα “At The End Of My Daze” & “Memory's Garden”: Στο μεν πρώτο όλο το club τραγούδαγε εν χορώ, ενώ στο δεύτερο το μικρόφωνο ήταν στα χέρια του αδηφάγου κοινού, με τον Wagner να το ευχαριστιέται δεόντως, και γιατί όχι και να το καμαρώνει!



Η απόδοση της μπάντας ήταν επιεικώς συγκλονιστική, με τη λύσσα του ντράμερ να αναγκάζει στην αρχή τον τεχνικό του να του βιδώνει συνεχώς το hi-hat, το δίδυμο στις κιθάρες να μας χαρίζει στιγμές ηδονής κι απόλαυσης (από τα καλύτερα δίδυμα που υπάρχουν) και τα “Fear”, “Plastic Green Head”, “Tomorrow Never Knows”, “Tempter”, “Bastards Will Pay”, “The Fall Οf Lucifer”, “Goin' Home”, “Pray For The Dead”, Wickedness Of Man”, “Mindbender”(να μας συγχωρήσετε παραλείψεις και σειρά) να μας στέλνουν στα ουράνια.



Έπειτα από σχεδόν μιάμιση ώρα κι αφού μεσολάβησαν και τα γνωστά encore (τρία τον αριθμό) ήρθε η στιγμή της απόσυρσης και της λήξης της συναυλίας που μας άφησε με αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα: Κάτι μας λέει πως θα ξανάρθουν από τα μέρη μας, τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, σημασία δεν έχει η ηλικία, απλά να το λέει η καρδούλα σου, πρέπει να βρεθεί μία φόρμουλα για την αποκατάσταση της αδικίας που έχουν υποστεί οι Trouble, όντας από τα πλέον κορυφαία συγκροτήματα, χωρίς την πρέπουσα αναγνώριση και τελευταίο αλλά όχι έσχατο... είμαστε τελικά αρκετοί οι doomάδες, φτου μας!