Hurtsmile

Retrogrenade

PledgeMusic (2014)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 09/09/2014
Μετέωρο ανάμεσα στο soft και στο hard rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η κατάρα του "Van Halen III" δεν θα πάψει πιθανότατα ποτέ να ακολουθεί τον Gary Cherone. Η παταγώδης αποτυχία του εν λόγω άλμπουμ ήταν αρκετή για να αμαυρώσει το όνομα του τραγουδιστή και (μαζί με πολλά άλλα παρατράγουδα) να καταστήσει τους Van Halen δισκογραφικά ανενεργούς για δεκατέσσερα χρόνια. Ο Cherone έκανε την επιστροφή του νωρίτερα, μέσα στα '00s, και κυρίως με το "Sausades De Rock" των Extreme, καθάρισε κάπως το όνομά του, θυμίζοντας μας πως αναμφισβήτητα «το 'χει».

Μετά από αυτό, μιας και τα σχέδια για κάποιο νέο άλμπουμ απ' τους Extreme δεν έδειχναν να ευδοκιμούν, ο τραγουδιστής συνέπραξε με τον κιθαρίστα αδερφό του, Mark Cherone, δημιουργώντας τους Hurtsmile. Χαρακτηριστικό του ντεμπούτου τους ήταν η μουσική ποικιλία, όντας όμως ταυτόχρονα και βασικό μειονέκτημα του, καθώς υπήρχε έλλειψη συνοχής του υλικού. Όπως και να είχε, ήταν προφανές ότι υπήρχε μεράκι απ' την πλευρά της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα και αρκετό ταλέντο. Ο Gary Cherone ήταν στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει, ο άσημος αδερφός του όμως ήταν η πραγματική αποκάλυψη, μιας κι έδειξε εξαιρετικά δείγματα γραφής.

Τρία χρόνια μετά, οι Hurtsmile επιστρέφουν, με το "Retrogrenade". Με τις πρώτες ακροάσεις, αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι πως τα δυναμικά κομμάτια, δείχνουν να υπερκαλύπτονται από τα πιο χαλαρά. Συναντάμε, είναι η αλήθεια, μερικές αξιομνημόνευτες δυνατές στιγμές, όπως το εναρκτήριο "Rock & Roll Cliche", το γκαζωμένο "Walk Away" και το γεμάτο νόημα "Big Government", οι πιο mid-tempo συνθέσεις όμως μοιάζουν να είναι αυτές που κινούν τα νήματα. Τα soft "Sing A Song (My Mia)", "Good Bye", "I Still Do" και τα πιο τραχιά και bluesy "Anymore (Don't Want My Love)" και "Where Do We Go From Here", είναι στο επίκεντρο, μιας και υπερτερούν τόσο ποσοτικά όσο και κυρίως ποιοτικά από τα υπόλοιπα δυνατά τραγούδια που δεν αναφέρθηκαν παραπάνω.

Η στροφή αυτή όμως δεν φαίνεται να είναι και τόσο συνειδητή. Αυτό, διότι παρόμοια με το ντεμπούτο τους, κι εδώ οι Hurtsmile κάπου το χάνουνε όσον αφορά τη συνοχή του δίσκου. Φαίνεται σαν να μυρίστηκαν τελευταία στιγμή ότι η ζυγαριά έγερνε ξεκάθαρα προς τα soft κομμάτια και να στρίμωξαν έπειτα μερικά μέτρια up-tempo, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τελείως το ενδιαφέρον του συνηθισμένου στις κιθάρες, αυτιού. Πάντως, εκτός αυτού, είναι αξιέπενη η δουλειά που έχει γίνει σε κάποια απ’ τα τραγούδια, συνθετικά (με τις αποδόσεις όμως των μουσικών να μην εντυπωσιάζουν και τόσο αυτή τη φορά), όπως και στο σύνολο του υλικού, σε σχέση με την προσγειωμένη και διόλου φλύαρη παραγωγή.

Έτσι, το "Retrogrenade", ως δεύτερο άλμπουμ του σχήματος, κατά κύριο λόγο επιχειρεί να αποδείξει πως οι Hurtsmile δεν είναι απλά ένα side project του Gary Cherone, αλλά μια μπάντα που στοχεύει να έχει δισκογραφική παρουσία. Στον πρώτο τους δίσκο, είναι γεγονός ότι έδειξαν καλά στοιχεία, αρκετά για να διεγείρουν το ενδιαφέρον για το τι μπορούσε να ακολουθήσει, αυτή τη φορά όμως, δεν παρουσίασαν ιδιαίτερη εξέλιξη, μιας και τόσο οι αδυναμίες που είχαν δείξει στο παρελθόν, όσο και τα θετικά σημεία ήταν πάνω-κάτω τα ίδια. Οι Hurtsmile λοιπόν, πείθουν πως έχουν όρεξη να δισκογραφήσουν αξιοπρεπώς, δεν πείθουν όμως με αυτή τους τη δουλειά, πως μπορούν να το κάνουν αυτό κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των ακροατών.
  • SHARE
  • TWEET