Heavenwood

Redemption

Recital (2008)
17/10/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

12 χρόνια... 12 ολόκληρα χρόνια έμελλε να περάσουν μέχρι να γεννηθεί ευθύς μπροστά μας το «neo- ego» του θρυλικού "Down" των αδικοχαμένων Φινλανδών Sentenced, μόνο που αυτή τη φορά ξεφύτρωσε μέσα από τα βάθη της Ιβηρικής Χερσονήσου και τη ζεστή μήτρα των gothic metallers Heavenwood. Υπερβολές; Πάρτε το "Redemption" ανά χείρας, τολμήστε να το εναποθέσετε στον ψηφιακό αναπαραγωγό, πατήστε το «play» και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε! Το «Τίμιο Ξύλο», αφού έβγαλε από πάνω του τη μούχλα και τη δυσωδία της απραξίας των τελευταίων δέκα ετών, μεταμορφώθηκε μονομιάς σε μπούσολα του Παραδείσου που δείχνει συνεχώς το Νότο, εκεί στα βάθη της μουσικής μας καρδιάς, και βρίσκει κέντρο αβλεπί.

Το εναρκτήριο "13th Moon" μπορεί να κουβαλά μεστά κατάλοιπα «Εύθραυστων Ονείρων» στο άκρως κολληματικό riff του (αν και σε πιο γρήγορο tempo βέβαια), εποχών μακρινών κι anathemaτισμένων, δε μας ενοχλεί διόλου όμως, χάρη στη μαεστρία και την επιθετικότητα των κιθάρων που μας πιάνουν σα μέγγενη από το λαιμό και δε μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, την ώρα που τα φωνητικά εναλλάσσονται ομοιόμορφα από σκληρές σε πιο ελαφριές φόρμες, δημιουργώντας στον ακροατή απίστευτη συγκίνηση και μια αστείρευτη χαρά άνευ προηγουμένου.

Το ίδιο ακριβώς επαναλαμβάνεται εννέα ακόμη φορές με εξίσου επιτυχές αποτέλεσμα - τόσο, που θαρρείς πώς είναι αδύνατο να συμβαίνει. Αναφορικά, θα σταθώ στα "Bridge To Neverland", όπου έχουμε και guest appearance του κυρίου Jeff Waters (Annihilator) και φαίνεται, "One Step To Devotion" (αυτή η εισαγωγή θα με στοιχειώνει για χρόνια) με επίσης συμμετοχή του δικού μας Gus G (Firewind) κι ένα ρεφρέν που θα ζήλευε και ο κύριος Johan Edlund, ενώ το "Take My Hand" στο νούμερο «εννιά» κάνει την υπέρβαση και απογειώνει εντελώς το περιεχόμενου του άλμπουμ με την Amorphis-ιακή απλότητα της εισαγωγής και τα κιθαριστικά απέριττα κουπλέ, για να μην αναφερθώ και στην απροσπέραστη ρεφρενάρα του.

Αντέξατε; Όχι για πολύ! Το "Slumber" θα σας δώσει κανονικά τα δόντια στο χέρι, την ώρα που το σαρδόνιο χαμόγελό του φαντάζει πιο τρομακτικό και από ιστορία του Edgar Allan Poe. Ναι, εκεί, στο 03:11 που φαίνεται πως όλα αλλάζουν και τολμούν να ψιθυρίσουν ένα παραμύθι από «Ορφανή Γη» μεριά... 54 και κάτι ψιλά μόλις πέρασαν, το «repeat» επιβάλλεται για να κατακάτσει η σκόνη και ο κουρνιαχτός και τα υπογλώσσια είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας.

Τι έγινε ρε παιδιά;

- "...Don't tell me how it's far (between) Me & You..."

  • SHARE
  • TWEET