Hawthorne Heights

Το να ασχολείσαι με ένα νέο όνομα του αμερικάνικου rock έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει καταφέρει να σε προϊδεάσει πολύ θετικά με το μωβ εξώφυλλο του και τη γενικότερη dark αισθητική του. Οι Hawthorne Heights είναι νέο όνομα στον χώρο και η συνταγή της μουσικής τους είναι και ενδιαφέρουσα / πρωτότυπη αλλά και λίγο προσεκτική σε επιλογές και πρόκληση. Τι εννοώ; Θα καταλάβετε παρακάτω.

Έτσι από τη μια έχουμε να κάνουμε με ένα όνομα που δε φοβάται τα groovάτα riffs, το έξυπνο μπασάκι να κρατάει τον βασικό ρυθμό και με ένα τραγουδιστή με πολύ γλυκιά φωνή, φτιάχνουν ένα μείγμα αρκετά ενδιαφέρον, που ομοιάζει ιδιαίτερα τόσο με την σκοτεινιά των Katatonia, όσο όμως και με τη συνταγή των κολλητικών riff των HIM. Καλά μέχρι εδώ. Ιδέες έχουν, οι μελωδίες τους ξεχύνονται στα αυτιά σου και γεμίζουν τον χώρο με άνεση, τα brutal φωνητικά από εδώ και από εκεί προσδίδουν ποικιλομορφία χωρίς να κουράζουν, οι κιθάρες έχουν σύντομα καλοπαιγμένα σόλο και δισολίες και η παραγωγή τους (όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα) είναι αψεγάδιαστη. Από τα συμφραζόμενα φαντάζομαι πως θα καταλαβαίνετε ότι και οι στίχοι έχουν την ανάλογη θεματολογία: τη θλίψη, την εγκατάλειψη και τη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων. Τα παιδιά έχουν σωστές δόσεις από όλα τα υλικά τους και έτσι ο δίσκος τους είναι και έξυπνα δομημένος αλλά και ανάλογα πιασάρικος...

Και αυτή η τελευταία λέξη είναι που εγείρει κάποιες ενστάσεις καθώς όταν με το πρώτο σου δισκάκι έχεις τόσο μεγάλη κάψα αν θα σε παίζει ολημερίς το Mtv, τότε αρχίζεις και εσύ να λιμάρεις τις κοφτερές άκρες της μουσικής σου. Και εγώ ως πιο ακραίος ακροατής στενοχωρήθηκα κάπως με το γεγονός. Το καλό με τους Hawthorne Heights είναι πως δεν είναι κακέκτυπο κανενός: παίζουν τα δικά τους πράγματα και τα καταφέρνουν μια χαρά. Το πρόβλημα αρχίζει όταν με τη μουσική σου στοχεύεις τόσο στο κοινό των HIM όσο και στο πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του metal κοινού και αν συνειδητοποιήσουμε τη δυσκολία του εγχειρήματος, δε μπορώ να καταλάβω με ποιες εμπορικές και μουσικές επιλογές θα καταφέρεις να συγκεράσεις και τα δύο είδη, χωρίς να προδώσεις κανένα.

Για κατακλείδα συνοψίζω στα εξής: αν είστε οπαδός του ατμοσφαιρικού - μελαγχολικού ήχου και θα σας άρεσε να ακούσετε μια μίξη του ήχου των Katatonia με αυτόν των ΗΙΜ, οι Hawthorne Heights δε θα σας απογοητεύσουν. Ώριμος δίσκος, με πολλές μελωδίες, «χορευτικός» αλλά συνάμα μελαγχολικός. Με λίγα λόγια, μια πολύ καλή επιλογή.