Gravitysays_I

Σε πρώτη ακρόαση θα πίστευε κανείς ότι το "Quantum Unknown" είναι λιγότερο φιλόδοξο από την προηγούμενη δουλειά των Gravitysays_I, το εκπληκτικό "The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Freud" που μας έπιασε αδιάβαστους το μακρινό, πλέον, 2011 που κυκλοφόρησε. Τα χορωδιακά του μέρη, η θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα σε prog και post rock, η περίφημη χρήση σαντουριού που έδινε ένα απόκοσμο, Βυζαντινό χρώμα στον ήχο τους και φυσικά τα μόλις δύο track του άλμπουμ, έκανε ένα σύνολο τόσο επιβλητικό που δύσκολα θα περίμενε κανείς να το ξεπεράσουν. Στην πραγματικότητα, όμως, όχι μόνο όλα τα στοιχεία αυτά υπάρχουν και φέτος, στην τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια (κι ας μην τονίζονται το ίδιο) αλλά δένουν ακόμα πιο αυθόρμητα στις συνθέσεις ενώ μερικά ακόμα νέα στοιχεία κάνουν την εμφάνισή τους.

Η χρήση των πνευστών και των εγχόρδων, για παράδειγμα, είναι μία νέα, πολύ ταιριαστή προσθήκη που αντίστοιχα είτε αλλεγράρει, είτε σκοτεινιάζει τη μουσική τους. Ο νεο-80s (υπάρχει αυτός ο όρος;) ήχος των πλήκτρων επίσης είναι, όπως και η μεγαλύτερη πολυμορφία στις φωνητικές μελωδίες και στα φωνητικά γενικώς ή η χρήση κάποιων πιο ηλεκτρονικών ή/και noise στοιχείων (άκου το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι). Κυρίως, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει η δυάδα των Ρέτσου/Πατεράκη να χωρέσουν τα ίδια ακριβώς στοιχεία που μας κέρδισαν πριν από πέντε χρόνια σε μικρότερες συνθέσεις μεν, οι οποίες, όμως, επιδεικνύουν την ίδια υπομονή στη σύνθεση, την ίδια εμμονή στον ήχο και διατηρούν μία συνοχή που σχεδόν θα τους επέτρεπε να αποτελούσαν και αυτές ένα ενιαίο τραγούδι με πολλά μέρη. Κι όλα αυτά σε μεγαλύτερο συνολικά χρόνο, για όσους αναζητούν και την ποσότητα στην ποιότητα.

Κι αυτό είναι ίσως μια αλήθεια μεγαλύτερη από όσο αρχικά φαίνεται. Παρότι στο "Figures.." δεν θα άλλαζα ούτε νότα καθώς μέρος της γοητείας του ήταν και η (σχετικά) αργή ανάπτυξή του, οπότε η σύγκριση δεν έχει σε καμία περίπτωση σκοπό να το μειώσει, τουλάχιστον στη μισή διάρκεια του "Quantum Unknown" έχω την αίσθηση ότι συμβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα ανά μονάδα χρόνου, εξ ου και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι πιο φιλόδοξο και εξίσου πετυχημένο έργο.

Δύο είναι τα στοιχεία που μπορεί να λείψουν από κάποιους. Από τη μία η κιθάρα δεν έχει πλέον τα βαριά ξεσπάσματα που της έδιναν έναν, σίγουρα όχι μεταλλικό, αλλά πιο heavy χαρακτήρα. Εδώ τα πράγματα κινούνται σε (ακόμα πιο) πιο Pink Floyd-ικές καταστάσεις αλλά και αρκετές ακουστικές στιγμές. Το δεύτερο και σημαντικότερο, είναι το στοιχείο της έκπληξης. Οι Gravitysays_I περισσότερο εδραιώνουν και κατοχυρώνουν ένα στυλ μουσικής παρά μας εκπλήσσουν. Όμως και αυτό μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί αφού η έκπληξη εμπεριέχεται στο πόσο καλά μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στην εκπλήρωση των αυξημένων προσδοκιών που είχαμε από αυτούς. Κι ας άργησαν λιγάκι, χαλάλι τους.