Foxy Shazam

Ένα από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά του rock & roll είναι αυτό που στα Αγγλικά λέγεται «fun». Η σημασία του είναι διττή: διασκέδαση και πλάκα. Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο έννοιες ακροβατούν και οι Foxy Shazam. Πρόκειται για ένα αμερικανικό σχήμα, το οποίο ξεκίνησε ως underground post-hardcore όνομα, αλλά στη συνέχεια έδειξε να κινείται περισσότερο προς πιο κλασικά rock μονοπάτια. Λίγο αυτό, λίγο οι αστεΐζοντες στίχοι και λίγο η εκκεντρική εξωτερική τους εμφάνιση, τους κατέστησαν -μέσω του mainstream δισκογραφικού τους ντεμπούτου- ως μία από τις πιο πολυσυζητημένες νέες μπάντες στο χώρο.

Αυτό, σε συνδυασμό με την εξαιρετική τους φήμη όσον αφορά στις ζωντανές τους εμφανίσεις, σήμαινε πως το δεύτερο άλμπουμ τους θα ήταν πολύ σημαντικό για την μετέπειτα πορεία τους. Ο τίτλος αυτού, "The Church Of Rock And Roll" και του ταιριάζει γάντι είναι η αλήθεια. Οι Αμερικάνοι προχωρούν ένα βήμα πιο πέρα τη «μεταμόρφωσή» τους, προσφέροντας μας κλασσικό rock (με τη δικιά τους πινελιά πάντα) με τέτοιο αβίαστο τρόπο, που είμαι βέβαιος πως πολλά «σοβαρά» σύγχρονα σχήματα θα ζήλευαν.

Από το ομώνυμο με τον δίσκο εισαγωγικό κομμάτι, μέχρι το τελευταίο "Freedom", καταλαβαίνουμε για τα καλά πως έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο εξαιρετικός και αμεσότατος ήχος του άλμπουμ μας ρουφάει στις έντεκα συνθέσεις που το απαρτίζουν, χωρίς μάλιστα να προβάλλουμε καμία απολύτως αντίσταση, έστω και μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Αυτό, διότι δύσκολα θα μπορούσε να προσπεράσει κανείς με μια μονάχα ακρόαση τραγούδια όπως το απολαυστικό και πραγματικά «μεγάλο» "I Like It", το ανησυχητικά feel-good "Holy Touch", το επικό και πανέμορφο "(It's) Too Late Baby", αλλά και το κολλητικό "Last Chance At Love". Έτσι, στο ξεσηκωτικό κομμάτι του, το άλμπουμ δεν είναι κάτι λιγότερο από απολαυστικό. Υπάρχει όμως και άλλη του (όχι τόσο φανταχτερή στις πρώτες ακροάσεις ίσως) πλευρά. Για παράδειγμα, το πιο μουντό "The Temple", η πονεμένη κι έτσι ακουστική μπαλάντα "Forever Together" και το "I Wanna Be Yours" που στα χέρια οποιασδήποτε άλλης μπάντας θα ακουγόταν ...δεν θα ακουγόταν βασικά.

Πρόκειται για έναν δίσκο, λοιπόν, που έχει το πρώτο και κυριότερο συστατικό ενός καλού δίσκου: καλά τραγούδια. Αυτό όμως πολλές φορές δεν αρκεί. Εδώ γιατί έτσι; Η απάντηση για μένα αρχικά είναι μία: Eric Nally. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος κάνει τη διαφορά, παραδίδοντας μαθήματα ερμηνείας σε καθεμία από τις έντεκα συνθέσεις που φτάνουν στ' αυτιά μας. Ναι, θυμίζει αρκετά Freddie Mercury -κατά πόσο θα μπορούσε να το επισημάνει αυτό κάποιος ως αρνητικό δεν ξέρω- και σε μερικά σημεία μου θύμισε μέχρι και Cher, αλλά η προσωπική του ταυτότητα δεν μένει στιγμή στο παρασκήνιο. Βέβαια, όσο και να λάμπει ο Nally, χωρίς τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος δύσκολα το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Η δουλειά που έχουν κάνει όλοι οι μουσικοί ανεξαιρέτως είναι πάρα πολύ καλή, χωρίς να μιμούνται τυφλά τίποτα, αλλά παρουσιάζοντας μέσω ενός συνονθυλεύματος διαφόρων επιρροών, ένα δικό τους σύνολο υλικού. Αξίζει να αναφερθεί βέβαια και η μαεστρική δουλειά που έχει κάνει πίσω απ' την κονσόλα του παραγωγού ο frontman των Darkness, Justin Hawkins, καθώς ο ήχος του άλμπουμ είναι απίστευτα καθαρός, γεμάτος και σύγχρονος ταυτόχρονα.

Συνολικά, το "The Church Of Rock And Roll" είναι μια εξαιρετική κυκλοφορία, η οποία επιβάλλεται δίχως δεύτερη σκέψη σε όποιον ψάχνει έναν δίσκο για να περάσει όμορφα για 36 (κι όχι μόνο) λεπτά. Αυτό ακριβώς πιστεύω πως ήταν κι ο στόχος των Foxy Shazam εξάλλου, οι οποίοι με το δεύτερο άλμπουμ τους σε μεγάλη δισκογραφική εταιρία εδραιώνουν για τα καλά το όνομά τους στο mainstream σκηνικό, κερδίζοντας παράλληλα πολλούς νέους ακροατές.