Flying Colors

Από τη μία, η καλλιτεχνική και εμπορική αποτυχία τόσων και τόσων super-group σε κάνει αναπόφευκτα να αντιμετωπίζεις με επιφύλαξη κάθε νέα «μάζωξη» καταξιωμένων μουσικών. Από την άλλη, η τελευταία φορά που ο Neal Morse και ο Mike Portnoy έπαιξαν μαζί σε δίσκο που δεν ήταν τουλάχιστον καλός ήταν... Χμ, τέτοια στιγμή δεν έχει υπάρξει ακόμα. Μπορεί, συνεπώς, η παρουσία και μόνο του Morse και του Portnoy στο νεοσύστατο σχήμα των Flying Colors να παρείχε μία a priori σιγουριά για το επίπεδο του, όμως ευτυχώς το αποτέλεσμα δεν περιορίζεται στα απλώς αναμενόμενα. Η παρθενική δουλειά του project δικαιολογεί την παρουσία της όχι μόνο λόγω της (πάνω-κάτω) δεδομένης ποιότητας, αλλά κυρίως λόγω... διαφορετικότητας.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Οι Flying Colors αποτελούν προφανώς το νέο project / super-group του πολυμήχανου Mike Portnoy, το οποίο ηχογραφήθηκε λίγους μόλις μήνες μετά την πολύκροτη αποχώρησή του από τους Dream Theater. Πέραν του ότι σηματοδοτεί την ενδέκατη studio συνεργασία του ίδιου και του άλλοτε frontman των Spock's Beard, Neal Morse, συμπεριλαμβάνει παράλληλα τόσο τον σπουδαίο Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs, Steve Morse Band, ex-Kansas) στις κιθάρες (που εμφανίζεται ως guest στον τελευταίο δίσκο του Neal, "Testimony 2", αλλά κατά τα άλλα δεν έχει καμία συγγενική σχέση μαζί του), όσο και τον εδώ και 22 χρόνια μπασίστα της μπάντας του, Dave LaRue. Παρεμπιπτόντως, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο LaRue συνεργάζεται με τον Portnoy, μιας και οι δυο τους βρίσκονταν πίσω από τον John Petrucci, όταν ο τελευταίος περιόδευσε παρέα με τους Satriani και Vai, ως G3, το 2005. Ένα χρόνο αργότερα, παρέα με τον Paul Gilbert και τον Daniel Gildenlow, απότισαν φόρο τιμής στους Led Zeppelin, με την tribute μπάντα Hammer Of The Gods. Το -αν μη τι άλλο- εντυπωσιακό line-up συμπληρώνει πίσω από το μικρόφωνο ο μόνος (σχετικά) άγνωστος παράγοντας αυτού, Casey McPherson - frontman των alternative rockers Alpha Rev και μοναδικός που δεν είχε συνεργαστεί με κανέναν εκ των υπολοίπων στο παρελθόν.

Στα καθαρά μουσικά, το εναρκτήριο "Blue Ocean" ξεκινάει σαν τζαμάρισμα. Τα όργανα μπαίνουν ένα-ένα, με τον ρυθμό στα drums να ακολουθεί περίπου το intro του "Highway Star". Σχετικά «χαλαρό» κουπλέ που στο refrain ανεβαίνει, με τα φωνητικά να θυμίζουν αρκετά Spock's Beard. Το "Shoulda Coulda Woulda" διαφέρει αρκετά. Βαρύ riff, που φέρνει λιγάκι προς Velvet Revolver, παραμορφωμένα φωνητικά, ευκολομνημόνευτο refrain και όργια στο τέλος από τον Portnoy.

Χωρίς τα δύο εισαγωγικά κομμάτια να είναι παραπλανητικά, το γενικό ύφος του δίσκου αρχίζει να σχηματίζεται από το τρίτο κομμάτι και έπειτα. Το "Kayla", πέραν του ότι προσφέρεται για καμμένα λογοπαίγνια, αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου χάρη κυρίως στο επικό και άκρως κολλητικό του refrain, καθώς και στα περάσματα του Steve Morse στην κιθάρα. Ηχητικά βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους Muse και τους The Pineapple Thief, όπως εξάλλου και το "Storm" που ακολουθεί και ξεχωρίζει λόγω ενός ακόμα χαρακτηριστικού και αρκετά εμπορικού refrain. Στο ίδιο tempo και τα "Forever In A Daze" και "Love Is What I’m Waiting For": Μικρά σε διάρκεια, ραδιοφωνικά κομμάτια με πανέξυπνα refrain, πολυδιάστατα φωνητικά και ωραίες μελωδίες.

Αν ο δίσκος έβγαινε σε βινύλιο, το "Everything Changes" θα άνοιγε λογικά τη δεύτερη πλευρά του. Οι ρυθμοί πέφτουν, καθώς στην ουσία έχουμε να κάνουμε με την πρώτη μπαλάντα του δίσκου, αλλά η λογική παραμένει η ίδια: Υπέροχες μελωδικές γραμμές, συνοδευόμενες στην προκειμένη από μία άκρως συναισθηματική ερμηνεία από τον McPherson. Αναμφίβολα ανάμεσα στα highlight του δίσκου, με ένα όμορφο Beatles-esque σημείο στη μέση. Το "Better Than Walking Away" κρατάει χαμηλά τον ρυθμό αλλά δεν εντυπωσιάζει όσο ο προκάτοχός του, αποτελώντας ίσως τη μοναδική αδιάφορη στιγμή του άλμπουμ.

Οι αναφορές στους Muse γίνονται ακόμα πιο τρανταχτές στο κουπλέ του δυναμικού "All Falls Down" που, αν και σύντομο σε διάρκεια (3:20), προλαβαίνει να μπλέξει κάποια στοιχεία από τους Steve Morse Band στο σόλο, αλλά και τους Liquid Tension Experiment προς το τέλος, όπου και χάνεται η μπάλα σε ένα μικρό prog οργασμό. Απολαυστικό!

Το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, "Fool In My Heart", συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν τα "Everything Changes" και "Better Than Walking Away", χωρίς δηλαδή ξεσπάσματα και δυναμικά refrain, αλλά με ήρεμη διάθεση. Εκπλήσσει σίγουρα ευχάριστα μιας και η συμπαθέστατη ερμηνεία πίσω από το μικρόφωνο ανήκει στον... Portnoy!
Στα πλαίσια των prog κλισέ που τόσο αγαπάμε, το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, "Infinite Fire", αποτελεί και το μεγαλύτερο σε διάρκεια. Και αν μέχρι τώρα οι περισσότεροι προσπαθούσαν να κρύψουν επιμελλώς τις ρίζες τους, στα δώδεκα λεπτά της εν λόγω σύνθεσης αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο. Σόλο σε κιθάρα και πλήκτρα, αλλαγές στον ρυθμό, πολλαπλά φωνητικά και εν ολίγοις... κομμάτι βγαλμένο από σόλο δίσκο του Neal Morse.

Συνολικά, μπορεί στο "Flying Colors" να μην απουσιάζουν οι αναφορές στις δουλειές των δύο Morse (και δη του Neal) και του Portnoy, όμως αυτός που φαίνεται να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό ηχητικά είναι -περιέργως ή μη- ο Casey McPherson. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από ένα indie / neo-prog κράμα, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες και τα refrain. Δεν είναι πολύπλοκος, αντιθέτως τα περισσότερα κομμάτια του θα μπορούσαν να ακουστούν άνετα ως «singlάκια» στο ραδιόφωνο και γενικότερα από ένα πιο alternative / indie κοινό. Μπορεί πολλοί να περίμεναν έναν progressive δίσκο με δαιδαλώδεις 15λεπτες συνθέσεις, όμως από τη στιγμή που ο Neal βγάζει τέτοιες δουλειές σε ετήσια βάση, το να ήταν οι Flying Colors ένα project τύπου Transatlantic II θα τους καθιστούσε εξαρχής περιττούς.

Στο "Flying Colors" οι συμμετέχοντες σπρώχνουν τα μουσικά τους σύνορα ακόμα παραπέρα, πειραματίζονται με ήχους στους οποίους δεν τους έχουμε συνηθήσει και εν τέλει δημιουργούν κάτι ξεχωριστό και φρέσκο για τους ίδιους και τους οπαδούς τους. Όχι ακριβώς progressive με τη έννοια του μουσικού ιδιώματος, αλλά σίγουρα με την έννοια του πειραματισμού και της αλλαγής.

Από τους πρώτους πραγματικά αξιόλογους δίσκους του 2012!