Firespawn

Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια που η ανακοίνωση της δημιουργίας των Firespawn με είχε ενθουσιάσει αρκετά. Όντας μεγάλος οπαδός των πάλαι ποτέ κραταιών Entombed, η είδηση πως ο L-G Petrov θα δημιουργούσε ένα σχήμα για να επιδοθεί σε παραδοσιακό σουηδικό death metal, αυτό της HM2 σχολής της Στοκχόλμης, με είχε κάνει να ανυπομονώ. Μαζί του, ο Victor Brandt (Entombed A.D. - κιθάρες), ο Alex Friberg (Necrophobic - μπάσο), Fredik Folkare (Unleashed - κιθάρες) και o Matte Modin (Necrophobic, ex-Dark Funeral - drums). Η σύσταση λοιπόν, θα μπορούσε να είναι εγγύηση για το τελικό αποτέλεσμα, ενώ στην μνήμη μου ανασύρονταν έντονα αναμνήσεις τύπου Bloodbath.

Το "Abominate" είναι ο τρίτος δίσκος τους σε τέσσερα χρόνια. Στην πορεία τους αυτή, τα αποτελέσματα της συνεργασίας τέτοιων μελών, είναι σαφή και κατανοητά. Μπολιάζοντας το δυσθεώρητο groove της Σουηδικής σχολής με τεχνικές απολήξεις της αμερικάνικης, οι Firespawn παραδίδουν δίσκους που δεν πρωτοτυπούν αλλά φέρνουν την δουλειά εις πέρας. Με την κατάσταση στο στρατόπεδο των Entombed να είναι μπερδεμένη, την αρμάδα των Petrov και Brandt να συνεχίζει στο λασπωμένο death 'n' roll τους και τους υπόλοιπους να εκτελούν ζωντανά το "Clandestine" υπό την συνοδεία φιλαρμονικής, οι Firespawn είναι το καταφύγιο του ακροατή για να ακούσει αυτό το λαρύγγι πάνω σε death metalομοβροντίες.

Ο κύριος λόγος που κάποιος θα άκουγε το "Abominate" είναι πως πρόκειται για καλοπαιγμένο και ευθυτενές death metal. Σε μια δεκαετία που το ιδίωμα έχει υποστεί και αυτό την αναβίωσή του, πάντα έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς παλιές καραβάνες να διδάσκουν την τέχνη, χωρίς να αγκομαχούν για να προλάβουν το τρένο. Μάλιστα, το τρίτο πόνημα των Firespawn είναι πιο συνεκτικό από τον προκάτοχό του, αν και δύσκολα θα φέρει κάτι πιο φρέσκο από τις προηγούμενες απόπειρες της μπάντας. Κανείς όμως δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος, όταν μετά το χλιαρό "The Gallows End" σκάσει στα ηχεία του το "Death And Damnation". Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως γράφονται αβίαστα τέτοιες παλαιομοδίτικες κομματάρες που μπορεί να περάσουν απρόσεκτες από το ευρύ death metal κοινό. Οι τεχνικές κιθάρες που σκαρώνουν σκοτεινές μελωδίες, μαζί με τα πρωτόγονα τύμπανα, χτίζουν το έδαφος ώστε ο Petrov να παραδώσει μια εξαιρετική ερμηνεία βγαλμένη από τα καλύτερα του χρόνια.

Ο τρόπος δε, που από το ενδιαφέρον δεύτερο μέρος του τραγουδιού γίνεται η μετάβαση στο ομότιτλο, είναι αξιοσημείωτος. Το mid tempo, Celtic Frost (έχει και Ugh!) groove του, που ξανά απογειώνεται από τα εντυπωσιακά φωνητικά, χρωματίζεται από τεχνικές κιθαριστικές πινελιές με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικό τραγούδι. Με την διάθεση να παραμένει απειλητική και με το σφηνάκι "Heathen Blood" να μεσολαβεί χωρίς να την συγκινεί, το "The Great One" αναλαμβάνει δράση. Εδώ, η κεντρική μελωδία είναι αυτή που πετυχαίνει το καίριο πλήγμα, κολλητική και σκοτεινή, που θυμίζει περισσότερο την Necrophobic πλευρά του συγκροτήματος. Η κλιμακούμενη ένταση, θα διακοπεί από ένα ιντερλούδιο, ώστε το "The Hunter" στην πορεία, να επαναφέρει το σκοτεινό κλίμα με τα εξαιρετικά lead του. Το εν λόγω κομμάτι, αξιοποιεί τις κιθάρες αλυσοπρίονα στα ρυθμικά του μέρη, ώστε να αναδειχθούν τα σόλο του, και όλα αυτά μαζί με το καλύτερο drumming του δίσκου.

Βέβαια, αν κάποιος αναζητήσει μειονεκτήματα, θα βρει αρκετά. Πέρα από την προφανή έλλειψη πρωτοτυπίας και πιθανώς την καλλιτεχνική στασιμότητα, αρκετές στιγμές μοιάζουν πολύ, με αποτέλεσμα η υπάρχουσα ομοιογένεια να τείνει προς το φινάλε να εναντιωθεί στον πρότερο σκοπό της. Είναι αλήθεια πως μετά από μερικές ακροάσεις θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ακούει τα ίδια δυο-τρία τραγούδια. Ειδικά προς το τέλος η ποιότητα πέφτει αισθητά. Επίσης απουσιάζει η έλλειψη ενός πλήρως αντιπροσωπευτικού τραγουδιού όπως ήταν το "Serpent Of The Ocean" (που κατά τον γράφοντα είναι καλύτερο από όλα τα πρόσφατα τραγούδια των Amon Amarth) στο "The Reprobate". Αρκετές από αυτές τις ατασθαλίες όμως θα μπορούσαν εύκολα να παραμεριστούν.

Ο δίσκος παρά την συνθετική του καμπή διαθέτει και προς το τέλος ικανοποιητικά κομμάτια. Τόσο το death 'n' roll "Godlessness" όσο και το κλείσιμο με το "Black Wings Of The Apokalypse" θα παρέχουν λόγους για μερικά επιπρόσθετα spins του δίσκου. Στην τελική, κανείς από τα μέλη τους δεν εγκατέλειψε το μονοπάτι της αριστερής χειρός. Οι ίδιοι οι Firespawn, δημιουργούν ένα ταπεινό σερί καλοπαιγμένου swe - death metal με έντονα Florida leads, που ειλικρινείς, δεν προσποιήθηκαν ποτέ πως θα είναι κάτι περισσότερο από την σύσταση των επιμέρους. Πάραυτα, η επίδοση του Petrov βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω από των υπολοίπων ίσως πιο έντονα από παλαιότερα. Η απόλαυση, όμως, της ακρόασης ενός δίσκου των Firespawn, μπορεί να αποδειχθεί στην πορεία ως απλά εφήμερη, αλλά έτσι είναι συνήθως και οι πιο βλάσφημες απολαύσεις.