Falconer

Black Moon Rising

Metal Blade (2014)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 23/06/2014
Σταθερή αξία μεν, δίσκος καθ' ομοίωση των πιο εμβληματικών τους κυκλοφοριών δε...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχουν διασφαλίσει τη θέση τους ανάμεσα στους πλέον αυθεντικούς και σταθερά αξιόλογους εκπροσώπους του βορειοευρωπαϊκού power metal, και μάλιστα προ πολλού. Ξεχωριστοί ήδη από το ομότιτλο ξεκίνημά τους (2001), οι Falconer επιστρέφουν φέτος με τον γνωστό τους ιδιαίτερο συνδυασμό μελωδίας, ταχύτητας και λυρικής έκφρασης, παραδίδοντας την όγδοη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Στις έξι που μεσολάβησαν, οι Σουηδοί διατηρήθηκαν πάνω από τον μέσο όρο των κυκλοφοριών του είδους, ξεπερνώντας μικρά σκαμπανεβάσματα που νομοτελειακά απορρέουν από παράγοντες όπως τα σούρτα - φέρτα μελών ή η φυσιολογική δημιουργική φθορά μιας μπάντας με συνεχή δισκογραφία. Ωστόσο, δεκατρία χρόνια μετά δείχνουν ότι έχουν ακόμα πράγματα να προσφέρουν στον χώρο.

Αυτό απέδειξαν με το προ τριετίας -διαμαντάκι- "Armod", αυτό θέλουν να επαναλάβουν και με το φετινό "Black Moon Rising", αναπαράγοντας πιστά την ίδια επιτυχημένη συνταγή. Οι πρώτες ενδείξεις υποδεικνύουν μία σύντηξη των πιο αναγνωρίσιμων στοιχείων της πορείας τους, είτε αυτό εκφράζεται με το συμπαγές και επιβλητικό heavy / power των δύο πρώτων δίσκων τους, είτε με τον πομπώδη mid-tempo προσανατολισμό του "Northwind", είτε -αρκετά λιγότερο- με τον ημι-προοδευτικό χαρακτήρα του "Among Beggars And Thieves".

Επιγραμματικά, λοιπόν, έχουμε: τυπικούς power-ο-καλπασμούς à la "Upon The Grave Of Guilt", επικές μελωδίες πάνω σε ταχύτατα ρυθμικά μέρη, στο ύφος των "Field Of Sorrow", "Spirit Of The Hawk", αλλά και των ...Running Wild, ενώ δεν λείπουν ούτε τα γνώριμα περάσματα του μεσαιωνικού folk ούτε το progressive στοιχείο. Ακολούθως, στο άλμπουμ θα ακούσουμε κάμποσα ενδιαφέροντα riff - με κορυφαίο πιθανότατα το βασικό του "Age Of Runes", γενικώς άψογη δουλειά στις κιθάρες από τον μάστορα Stefan Weinerhall και, φυσικά, τις αναμενόμενα «ζεστές» ερμηνείες του Matthias Blad.

Στην πλευρά των μειονεκτημάτων, σημειώνω την απουσία του κομματιού με τον σουηδικό στίχο, μία παράδοση που κρατούσε από το ντεμπούτο τους και προσέδιδε μία επιπλέον όμορφη ιδιαιτερότητα στη μουσική τους. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι η τάση του άλμπουμ για ορθή επανάληψη παλιότερων ιδεών είναι εμφανής, κυρίως μέσω ορισμένων χαρακτηριστικά «παραμυθένιων» μελωδιών, αλλά και της ελαφρώς τυποποιημένης απόδοσης του Blad, ο οποίος ναι μεν συγκαταλέγεται στις πιο εκφραστικές φωνές του είδους, όμως εδώ μοιάζει σχετικά εγκλωβισμένος μέσα στις μανιέρες του.

Τελικώς, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά του, θεωρώ ότι το "Black Moon Rising" αξιώνει τον χαρακτηρισμό ενός (ακόμη) δυνατού συνόλου τραγουδιών από τους Σουηδούς, με το κατασταλαγμένο και καθόλα αναγνωρίσιμο ύφος τους να παραμένει το μεγάλο τους ατού. Ωστόσο, σε σημεία οι Falconer δείχνουν να παγιδεύονται μέσα στην ομοιογένεια των συνθετικών τους δομών, πλησιάζοντας περισσότερο απ' όσο ίσως θα έπρεπε στο «καθ' ομοίωση» των πιο επιτυχημένων τους κυκλοφοριών, και ειδικότερα του εμβληματικού "Falconer". Κι αυτό είναι κάτι που αναπόφευκτα μετριάζει την δυναμική του δίσκου.
  • SHARE
  • TWEET