Eric Clapton & Friends

Αν διαβάσετε τον τίτλο του δίσκου, δεν υπάρχει περίπτωση να λαθέψετε σχετικά με το περιεχόμενό του. Πράγματι, πρόκειται για έναν «φόρο τιμής» που αποτίνει ο βιρτουόζος κιθαρίστας Eric Clapton στον J.J. Cale, ο οποίος υπήρξε φίλος, συνεργάτης και «πρέσβης» του easy-loping και low-key. Κι αν αναρωτιέστε τι τον οδήγησε να κυκλοφορήσει άλλον έναν δίσκο ανάλογου ύφους, δεδομένου του “The Road To Escondido” (2006), αναζητήστε τον στον πρόσφατο χαμό του Cale. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία να διαγνώσουμε εάν ο Clapton με το άλμπουμ αυτό ήθελε να εκφράσει για μια ακόμα (και πιθανώς τελευταία) φορά την ευγνωμοσύνη του για τις «δανεικές» επιτυχίες "After Midnight" και "Cocaine". Αφού, όμως, το έκανε, έχει σημασία να δούμε πόσο καλά το έκανε.

Καταρχάς, μπορώ να πω ότι, τουλάχιστον ως ένα σημείο, έπαιξε εκ του ασφαλούς. Τι θέλω να πω; Απλά ότι επέλεξε πολύ αξιόλογους συνεργάτες, προκειμένου να μη χρεωθεί μια ενδεχόμενη «άχρωμη» κυκλοφορία. Πήρε, λοιπόν, για παραγωγό τον Simon Climie, εξασφαλίζοντας τον δέοντα σεβασμό στα αρχέτυπα. Με αυτό το δεδομένο μπήκε στο στούντιο, μεταξύ άλλων, μαζί με τους Mark Knopfler (δεν χρειάζεται καν να θυμίσω πόσο πολύ ο Cale στοίχειωσε την υπέροχη μουσική του), Tom Petty, Willie Nelson, John Mayer, Albert Lee, Don White, David Lindley και Derek Trucks. Άντε τώρα να χάσει τις εντυπώσεις με τέτοια εντεκάδα...

Κι όμως, κατά την γνώμη μου, ναι μεν τελικά δεν τις έχασε, αλλά σίγουρα ούτε τις κέρδισε. Να γίνω πιο σαφής: Όπως ήταν αναμενόμενο, τόσο ο ίδιος ο Clapton, όσο και όλοι οι πάρα πολλοί συνεργάτες του, έπαιξαν εξαιρετικά. Άλλωστε, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τον Tom Petty να κάνει κάτι υποδεέστερο στο "Rock And Roll Records", τον -άλλη κλάση- Mark Knopfler να μην βάλει την (διακριτική) προσωπική του σφραγίδα στο "Train To Nowhere", αλλά και τον Willie Nelson να μην δώσει αρχοντικά την acoustic country συνεισφορά του. Μόνο που σχεδόν πάντα όλοι έπαιξαν και τραγούδησαν όπως θα έπαιζε το ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο. Μερικές φορές, μάλιστα, σε σημείο που σε κάνει να πιστεύεις πως πράγματι ακούγεται ο ίδιος ο Cale, σαν σε post mortem κυκλοφορία τύπου Michael Jackson! Φυσικά, όπως ήδη έχω πει, δεν εννοώ ότι ο δίσκος είναι κακός, αφού όντως λειτουργεί ως δίσκος αναφοράς, σε έναν επιδραστικό τραγουδοποιό που σχεδόν ποτέ δεν κατόρθωσε να φτάσει την δημοτικότητα πολλών μουσικών που διασκεύασαν ή τραγούδησαν δικές του συνθέσεις.