Eli Cook

Σχετικά νέο όνομα στα αμερικάνικα blues ο Eli Cook, προσπαθεί να αποκτήσει με το "Ace, Jack & King" ένα παραπάνω μερίδιο αναγνώρισης από το δύσκολο αυτό χώρο. Για το λόγο αυτό επιστρατεύει ένα σύνολο δικών του τραγουδιών αλλά και διασκευών σε μία ποικιλία blues ύφους, που κινείται από το ακουστικό του Mississippi μέχρι το πιο σκληρό, ηλεκτρικό και κοντά στο σύγχρονο rock.

Αυτό το τελευταίο θα λέγαμε ότι είναι και το στοιχείο που ίσως τον διαφοροποιήσει από τη μάζα. Ξεκινώντας φωνητικά και ερμηνευτικά, παρότι το λαρύγγι του είναι ικανό να παράγει ηχοχρώματα που είναι αρκούντως γρέζα και βραχνά, ώστε να φέρνουν στο μυαλό τις βαμβακοκαλλιέργειες του Αμερικανικού Νότου, έχει στην εκφορά του λόγου του κάτι από... Seattle. Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμίζει τη βαθιά φωνή ενός πιο συγκρατημένου Eddie Vedder, αν ο τελευταίος είχε κάνει μία blues στροφή στην καριέρα του. Αυτό έχει και τον αντίκτυπό του στον μη στερεότυπο, για τα blues, τρόπο ερμηνείας.

Μουσικά υπάρχουν όλα τα στοιχεία που δόμησαν τα blues (οι slide κιθάρες, η φυσαρμόνικα, τα αρχέγονα licks, οι ακουστικές μοναχικές εξομολογήσεις). Συνήθως αυτές οι περιπτώσεις είναι και οι καλύτερες, όπως τα καθαρόαιμα "Better Man", "Please, Please", "Catfish Blues". Αντίθετα, τα επηρεασμένα από πιο μοντέρνους ήχους τραγούδια, αν και έχουν αρετές, κάπου στις λεπτομέρειες αποτυγχάνουν να απογειωθούν. Τα καλύτερα από αυτά είναι τα "Death Rattle" και "Crowjane".

Το καλό με το "Ace, Jack & King" είναι ότι είναι καλογραμμένο και πρωτότυπο. Το κακό είναι ότι το μέρος που είναι καλογραμμένο δεν είναι πρωτότυπο και το μέρος που είναι πρωτότυπο δεν είναι καλογραμμένο. Άρα μένουμε με μία γενικότερη μετριότητα, που τουλάχιστον δεν κουράζει και ακούγεται εξίσου ευχάριστα, τόσο από τους εραστές των blues, όσο και από όσους απλώς φλερτάρουν με αυτά.