Editors

Violence

PIAS (2018)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 10/05/2018
Ώριμοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της ελληνικής συναυλιακής βιομηχανίας, ένα από τα «σιγουράκια» που λένε. Οι ίδιοι το έχουν κατακτήσει με τον ιδρώτα τους, με σκληρή δουλειά και δυναμικές ζωντανές εμφανίσεις ώστε σήμερα να θεωρούνται μια από τις καλύτερες "value for money" μπάντες. Στην Μπενελούξ έχουν γιγαντωθεί αλλά στη χώρα τους οι απόψεις ακόμα διίστανται αφού μερίδα του μουσικού τύπου της Αγγλίας έχει επιλέξει αδικαιολόγητα να τους αγνοεί.

Οι Editors έχουν καταφέρει με τους προηγούμενους πέντε δίσκους, την μιάμιση δεκαετία καριέρας που βαραίνει τις πλάτες τους και τους συνεχείς μουσικούς πειραματισμούς να αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Έχουν πλέον «παλιώσει» και αφού πέρασαν την μουσική τους από χίλια κύματα και άλλες τόσες αλλαγές ύφους, εμφανίζονται σήμερα με το "Violence", τον έκτο κατά σειρά studio δίσκο τους. Οι Editors επέστρεψαν τρία χρόνια μετά το "In Dream" και δείχνουν περισσότερο από ποτέ, γεμάτοι αυτοπεποίθηση.

Στο "Violence" οι Βρετανοί δεν ξαφνιάζουν με νέες μουσικές αλλαγές όπως έχουν κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν. Αντίθετα φιλτράρουν ό,τι συγκέντρωσαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο πρόσφατο ύφος τους δίνοντας έτσι το αίσθημα μιας συνεχούς εξέλιξης. Φυσικά ορισμένοι από μας αναπολούμε συνχά τις post punk κιθάρες των πρώτων δύο δίσκων αλλά αυτό δεν δείχνει να απασχολεί το ίδιο το συγκρότημα.

Η μουσική κατεύθυνση στην πλειοψηφία των συνθέσεων συνεχίζει να είναι πιο ηλεκτρονική αλλά ταυτόχρονα ο δίσκος στο σύνολό του δίνει ένα πιο band-oriented συναίσθημα. Όπως είχε γίνει πριν κάποια χρόνια με το "In Dream" έτσι και τώρα οι Editors αποκάλυπταν σιγά σιγά τα βήματά τους με την κυκλοφορία singles ή την ζωντανή παρουσίαση ορισμένων κομματιών. Τελικά όμως η ολοκληρωμένη ακρόαση του "Violence" δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφου καταφέρουμε να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ που οι ίδιοι οι Editors σκορπούσαν τους περασμένους μήνες.

Στην ολότητά του ο δίσκος ασχολείται στιχουργικά κυρίως με τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων, δείχνοντας τον καθημερινό πόνο χωρίς όμως να απορρίπτει το αίσθημα ελπίδας.  Το ίδιο feeling λαμβάνει ο ακροατής και από μουσικής πλευράς αφού το συγκρότημα δείχνει να ακροβατεί ανάμεσα στο απόλυτο σκοτάδι και το λυτρωτικό φως. Πέρα από αυτό οι Editors δεν αδιαφορούν για την παγκόσμια πραγματικότητα αφού όπως δηλώνουν και οι ίδιο, έγραψαν το πρόσφατο single "Hallelujah (So Low)" μετά την επίσκεψη τους στους καταυλισμούς προσφύγων στην χώρα μας. Απόλυτα φυσιολογικό μετά από αυτά που συνάντησαν, να εμπνεύστηκαν το πιο σκληρό riff που έχουν ενσωματώσει σε κομμάτι τους.

Κατά τα άλλα στον δίσκο δεν συναντούμε πολλές κιθάρες αφού το συγκρότημα καταφέρνει να περάσει το συναίσθημα εξίσου δυναμικά με ηλεκτρονικά στοιχεία, στα οποία πολύ πιθανό ρόλο να έπαιξε η βοήθεια του Blanck Mass των Fuck Buttons. To δίδυμο τύμπανο-πλήκτρα δίνει το κατάλληλο έδαφος στον Tom Smith να ξεδιπλώσει για άλλη μια φορά το ταλέντο του με συγκλονιστικές ερμηνείες και απαράμιλλες φωνητικές γραμμές. Αυτό γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στο ανανεωμένο (μουσικά και στιχουργικά) "No Sound But The Wind" το οποίο περιλαμβανόταν στο soundtrack του "The Twilight Saga: New Moon" αλλά λόγω της μεγάλης αγάπης των οπαδών του συγκροτήματος, η συγκεκριμένη σύνθεση βρήκε τελικά τον δρόμο προς την δισκογραφία των Editors.

Άξιο αναφοράς και τεράστιο δώρο, το ένα εκ των δύο bonus tracks εν ονόματι "The Pulse", άλλη μια σύνθεση που συναντήσαμε σε περασμένα live του συγκροτήματος και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται στην κανονική διάρκεια του δίσκου.

Συμπερασματικά, οι Editors επέστρεψαν για άλλη μια φορά δυναμικά με ένα έναν πολύ αξιόλογο δίσκο ενώ ταυτόχρονα απέκτησαν την αυτοπεποίθηση του έμπειρου και την σιγουριά του νικητή, στοιχεία τα οποία μόνο θετικά μπορούν να λειτουργήσουν στο μέλλον. Έτσι και αλλιώς το συγκεκριμένο συγκρότημα από ότι φαίνεται θα μας απασχολεί για πολλά ακόμα χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET