Earth

Full Upon Her Burning Lips

Sargent House (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 21/05/2019
Sexy, μαγικό και απολύτως δηλητηριώδες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Συμπληρώνουμε το πρώτο πέμπτο του 21ου αιώνα και η μουσική μοιάζει περισσότερη, καλύτερη και πιο μπερδεμένη από ποτέ. Τα πιο τρελά υβρίδια, θαμμένα αριστουργήματα και οι πιο αλλόκοτες μουσικές προτάσεις απέχουν δυο κλικ μακριά. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η όμορφη ψηφιακή μας αυταπάτη. Αν αυτό όμως είναι η αλήθεια, τότε πως μπορούμε εμείς, οι πλέον προνομιούχοι και τόσο καλά ενημερωμένοι homo sapiens, να εγκλωβιστούμε στον ιστό μίας -μόνο μίας! - άτιμης εξάχορδης πλανεύτρας;

Μετά από 30 χρόνια καριέρας δεν νομίζω ο Dylan Carlson, αυτός ο ξεδιάντροπος μάγος, να μας αποκαλύψει τώρα ποιο είναι το μυστικό που φυλάει στα δάχτυλα του. Το μυστήριο του πως γίνεται με αφετηρία πάντα τα ίδια riffs οι Earth να επανεφευρίσκουν συνεχώς τον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα να έχουν καταφέρει να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τον σκληρό ήχο των τελευταίων δεκαετιών, σαν αυτό να ήταν το απλούστερο πράγμα στον κόσμο. Ας κάνουμε μια συγκυριακή σύγκριση: οι Sunn O))), καλύτεροι μαθητές των Earth, έχουν μόλις κυκλοφορήσει έναν ακόμα συναρπαστικό δίσκο κάνοντας επί 20 χρόνια ακριβώς αυτό που έμαθαν από τους δασκάλους. Λίγες εβδομάδες μετά οι δάσκαλοι βγάζουν το ένατο full length τους, εξελίσσοντας το στυλ τους, βασικά, για ένατη φορά.

Μας άρεσε η επιστροφή σε σκληρότερα μονοπάτια που σηματοδότησε το προ τετραετίας ''Primitive And Deadly'', το ολοκαίνουριο "Full Upon Her Burning Lips" όμως επαναφέρει τους Earth σε μια πιο μινιμαλιστική και ψυχεδελική αισθητική. Οι παραμορφώσεις γίνονται ελαφρώς ηπιότερες, ο τόνος της κιθάρας γίνεται λίγο πιο ξερός και τα αναλογικά delay παίρνουν φωτιά, ενώ οι - instrumental ξανά - συνθέσεις σε καλούν στα υπνωτιστικά τους trip, στοχεύοντας αυτήν την φορά στην γοητεία όσο και στο βάρος. Κι αν αναρωτιέσαι σε ποια γοητεία, η απάντηση είναι εύκολη: στην γοητεία του απαγορευμένου.

Η μουσική εμπνέεται "θεματολογικά" από δηλητήρια του νου, παραισθησιογόνα φυτά και ζώα που συνόδευαν σε διάφορες εποχές την ανθρώπινη σκέψη με προκατάληψη.  Σε ένα δεύτερο επίπεδο και σύμφωνα πάντα με τον Carlson, το άλμπουμ επιθυμεί να ακουστεί sexy, να εξερευνήσει την έννοια της μαγείας και την θηλυκή της φύση. Περιττό να πω ότι τα καταφέρνει όλα και μάλιστα με τα απλούστερα υλικά. Μόνο με την εξάχρονη πλανεύτρα που προαναφέρθηκε και τα τελετουργικά, άχρονα τύμπανα της Adrienne Davies. Η λέξη άχρονα αναφέρεται κυριολεκτικά, σε πάρα πολλά σημεία τα τύμπανα είναι εκτός χρόνου. Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιεί ο μέσος ακροατής πόσα κότσια χρειάζεται να κυκλοφορείς δίσκο με "λάθη", απλώς και μόνο για να πετύχεις το effect που θέλεις.

Τα δέκα tracks αποτελούν όλα αργόσυρτες λιτανείες μιας μυσταγωγικής αντιστροφής του ασυνειδήτου και μιας ελαφριάς μετατόπισης της αντίληψης. Μοιάζει σαν συνώνυμο της παραίσθησης; Τα δωδεκάλεπτα "Datura’s Crimson Veils" και "She Rides An Air Of Malevolence’’ (τι απίθανος τίτλος!) λειτουργούν όντως σαν παραίσθηση μέσα στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα τους, σαν το δηλητήριο που κινείται αργά μέσα σου μέχρι να περικυκλώσει και τον τελευταίο νευρώνα. Μην ψάχνεις για διαφυγή. Κι αν νομίσεις ότι οι παύσεις στο "The Colour Of Poison’’ είναι αρκετές για να δραπετεύσεις, η αιώνια πεντατονία θα σε κυκλώσει ξανά και ξανά.

Το μεγάλο μυστικό των Earth κρύβεται στα ξόρκια που υφαίνουν οι νότες. Μάθαμε να λέμε αυτά τα riffs "Sabbath-ικά" διότι, τέλος πάντων αυτό μας υπαγορεύει η αγαπημένη μας υποκουλτούρα. Τι είναι όμως αυτό; Είναι metal; Είναι blues; Μήπως είναι μια αλλοιωμένη country/dark americana; Είναι φυσικά όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμα, αφού οι ίδιες αυτές μπαμπέσες πεντατονίες φτάνουν στις ρίζες της γνωστής μουσικής, στις πεδιάδες της Αφρικής και στα βουνά της Ηπείρου. Η έξοχη χρήση αυτών των νοτών και αυτών των διαθέσεων είναι όλη η μαστοριά του Carlson και ο λόγος που το trip των Earth μοιάζει τόσο απλό και τόσο μεγάλο ταυτόχρονα. Αυτό στην τελική είναι όλη η μουσική και όλο το rock. Απλά και μεγάλα. Οι Earth είναι τόσο καλοί γιατί επιδεικνύουν αυτήν την μικρή αλήθεια!

Χρειαζόμαστε τέτοια άλμπουμ που και που, να μας σπάνε την ψευδαίσθηση και να μας υπενθυμίζουν την πηγή των πραγμάτων. Χωρίς αυτό να είναι το καλύτερο τους (αυτά παραμένουν για μένα τα "Earth 2" και "The Bees Made Honey In The Lion’s Skull’’), το "Full Upon Her Burning Lips" είναι το δηλητήριο που χρειάζεσαι για να γελάσεις με την ρουτίνα σου. Καυτό, μεθυστικό και απλούστατο την ίδια στιγμή και μια ευκαιρία να ταξιδέψεις στην "Κατεστραμμένη χώρα του σούρουπου" που λέει το τελευταίο τραγούδι. Δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να πας εκεί.

Αύριο πάλι θα επιστρέψουμε στην αυταπάτη ότι όλα απέχουν δυο κλικ μακριά. Όχι όμως σήμερα.

  • SHARE
  • TWEET