Drowning Pool

Έκτος δίσκος για την μπάντα από το Τέξας που πριν από αισίως δεκαπέντε χρόνια κυκλοφόρησε το "Bodies" ως single (και το "Sinner" ως δίσκο) κάνοντας τόσο ντόρο γύρω από το όνομά της όσο λίγοι. Ειδικά στην από κει μεριά του Ατλαντικού, γιατί από δω το όλο κύμα του nu/post-grunge δεν φάνηκε να περνάει ιδιαίτερα. Από τότε μέχρι σήμερα είχαν αρκετά σκαμπανεβάσματα στην πορεία τους, από τον θάνατο του Dave Williams και τις συνεχείς αλλαγές τραγουδιστών που ακολούθησαν, μέχρι τα μπλεξίματα με την πρώτη δισκογραφική τους, ωστόσο κάθε κυκλοφορία τους καταφέρνει να βρίσκεται στα αμερικάνικα charts και να στέκεται το λιγότερο αξιόλογα.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν με τον Ryan Combs πίσω από το μικρόφωνο. Δυνατά riffs, γεμάτα νεύρο hooks, ευκολομνημόνευτα heavy κομμάτια, που χωρίς να ξεφεύγουν τρομερά από το ύφος που τους καθιέρωσε, ξεχωρίζουν με σχετική ευκολία από τις περισσότερες κυκλοφορίες του χώρου. Ακούστε το groovy "Feel Like I Do" ή το μπαλαντοειδές "37 Stitches" και θα καταλάβετε. Το προ τριετίας "Resilience" με τον Jansen Moreno στα φωνητικά, παρότι λιγότερο εντυπωσιακό ως σύνολο, συνέχισε χωρίς έντονους ηχητικούς πειραματισμούς. Κύρια, ωστόσο, διαφορά ότι τα τραγούδια που χρησιμοποιήθηκαν για την προώθηση του δίσκου ήταν στα χειρότερα σημεία του. Κρίμα κι άδικο, γιατί όταν υπάρχουν "Life Of Misery" και "Bleed With You", μειώνεις τον εαυτό σου οπτικοποιώντας για το κοινό του youtube "One Finger And A Fist" και "Saturday Night".

Στα του "Hellelujah" τώρα, λίγο η επανακυκλοφορία του "Sinner", λίγο η παρουσία του Moreno που είναι δηλωμένος οπαδός του δίσκου, η μπάντα φαίνεται να γυρίζει περισσότερο προς τον ήχο του ντεμπούτου της. Κάποιος κακεντρεχής θα πει κάτι για εμπορικά τρικ κι ενώ ακόμα κι αν μιλάμε για μια αγορά σαν την αμερικάνικη, έχω τις αμφιβολίες μου, δεν θα διαφωνήσω πλήρως. Προσπερνώντας αυτό τον σκεπτικισμό, τα επίπεδα της έντασης ανεβαίνουν, οι κιθάρες παραμορφώνονται περισσότερο, τα κοψίματα γίνονται πιο χοροπηδηχτά και τα σκληρά φωνητικά αυξάνονται, χωρίς βέβαια να χάνεται η αναμενόμενη ισορροπία με τα καθαρά, πιασάρικα ρεφρέν.

Επιπλέον, αυτήν τη φορά η επιλογή των single θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιδανική· το "By The Blood" είναι πιθανότατα το πιο αντιπροσωπευτικό και ταυτόχρονα πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, με τις εναλλαγές στα φωνητικά και το παραμορφωμένο riff του C.J. Pierce να φέρνουν κατευθείαν στο μυαλό τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ τα "Snake Charmer" και "Hell To Pay" βρίσκονται πιο κοντά στο «κλασσικό» και το πρόσφατο αντίστοιχα, ύφος της μπάντας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκτός αυτών, στον δίσκο υπάρχουν αρκετά δυνατά σημεία, από το επιθετικό, εισαγωγικό "Push", στα groovy "Goddamn Vultures" και "Meet The Bullet". Αρκετά συμπαθητικό και το πιο μελωδικό "Another Name", που με την Alice In Chains αισθητική του λειτουργεί όμορφα στη ροή των κομματιών.

Κάπου εκεί, όμως, παρουσιάζεται το κύριο ζήτημα του δίσκου. Μεμονωμένα τραγούδια υπάρχουν και είμαι σίγουρος ότι αρκετά από αυτά θα ταιριάζουν άψογα στο συναυλιακό σετ της μπάντας, με δύο ή τρία να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν σε κάποιο ραδιόφωνο πριν τους Godsmack και μετά τους Disturbed. Ένα άλμπουμ δεκατριών κομματιών και διάρκειας σχεδόν πενήντα λεπτών, ωστόσο, φαίνεται να μη λειτουργεί. Ειδικά προς το τέλος υπάρχουν κομμάτια που χωρίς να είναι άσχημα, ακούγονται σχεδόν αδιάφορα. Ίσως, αν κάποια από αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί ως bonus tracks να μη χτυπούσε τόσο έντονα, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα φαίνεται να τραβάει περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αυτό το γεγονός, βέβαια, δεν καθιστά τον δίσκο κακό. Με μια δόση αυστηρότητας κάποιος οπαδός του είδους θα τον χαρακτηρίσει μέτριο, ενώ κάποιος που αρέσκεται σε μοντέρνα ακούσματα, χωρίς να το ψάχνει ιδιαίτερα, θα τον βρει αρκετά καλό. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον προκάτοχό του και να πλησιάσει τον ομώνυμο, που παραμένει η πιο πρόσφατη κορυφή της μπάντας.