Delain

Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μία σοβαρή έρευνα γύρω από το συσχετισμό μεταξύ του συμφωνικού metal και των ανακατατάξεων στα συγκροτήματα που κινούνται στα πλαίσια του. Σίγουρα, στο γενναίο νέο κόσμο τα πράγματα δεν είναι τρομερά διαφορετικά σε οποιοδήποτε παρακλάδι του σκληρού ήχου. Εδώ όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Σε περίπτωση που το δικαστήριο χρειάζεται αποδείξεις, θα αρκεστώ στο ότι σε ένα σκάρτο μήνα έχουμε τρεις κυκλοφορίες από επιφανή ονόματα του χώρου τα οποία άλλαξαν ολόκληρη τη σύνθεσή τους πλην ενός μέλους, και θα αποσυρθώ.

Αν για άλλα σχήματα της συνομοταξίας αυτός ήταν ο κανόνας, οι Delain για κοντά μια δεκαετία προχωρούσαν σταθερά, έχοντας βρει τον κορμό τους. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό μπορεί να αποδοθεί ευθύνη στη δεδομένη ημιπαράνοια της μουσικής βιομηχανίας, ούτε πόσο καταστροφική μπορεί να ήταν η πανδημία για τα όποια σχέδια είχαν μετά την κυκλοφορία του "Apocalypse & Chill". Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση παραμένει. Η Charlotte Wessels ίσως να ξεκίνησε σαν ένα όμορφο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο, στο πέρασμα του χρόνου ωστόσο απέδειξε ότι ήταν πολλά περισσότερα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σκάψιμο στο νέο υλικό για να συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλο κενό άφησε η μπροστάρισσα. Η επιστροφή στις ρίζες που υποσχέθηκε ο ιθύνων νους Martijn Westerholt περιέχει μία σεβαστή δόση αλήθειας, αλλά την ίδια στιγμή σπρώχνει κάμποσα θέματα κάτω από το χαλί. Οι συνθετικές ικανότητές του δεν εξαφανίστηκαν. Το πάντρεμα ορχηστρικών με χορωδίες, ηλεκτρικές και fantasy θεματολογίες στέκεται αναμενόμενα φανταχτερό. Το εισαγωγικό διπλό χτύπημα με "Hideaway Paradise" και "The Quest And The Curse" είναι έξυπνα διαλεγμένο. Κοιτώντας πέρα από τα hooks και τους καλεσμένους, κάτι λείπει.

Το πισωγύρισμα στα βασικά του symphonic ύφους λειτουργεί σαν ευχή και κατάρα για το "Dark Waters". Οι εναλλακτικές πινελιές λάμπουν δια της απουσίας τους, μαζί με το όποιο συναίσθημα έκπληξης. Στη θέση τους στρογγυλοκάθεται μία παλαιάς κοπής προσέγγιση που δίνει μοιρασμένα αποτελέσματα. Το προνόμιο της αυστηρότητας έχει κερδηθεί επάξια. Στα μάτια μου, οι υποσχέσεις που αφήνει η Diana Leah μαζί με στιγμές όπως τα AOR-meets-atmo πυροτεχνήματα του "Moth To A Flame" ή το πέρασμα του μέγιστου Marko Hietala στο "Invictus", δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση για το μέλλον.