Deathhammer

Αν πιάναμε κουβέντα περί της τρέχουσας δεκαετίας οι Deathhammer είναι από τα καλύτερα σχήματα thrash/speed metal ήχου. Προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω κάποιους να τους κοντράρουν στα ίσια. Από το "Phantom Knights" του 2010 μέχρι το προ τριετίας "Evil Power", οι Νορβηγοί παίζουν χωρίς αντίπαλο διότι δεν προσποιούνται. Βγαίνει τόσο αυθόρμητα ο ήχος τους, τόσο μανιασμένος που καθηλώνεσαι. Αν τα ακούσματά σου κυμαίνονται στους '80s θρύλους και στα αριστουργήματά τους οι Deathhammer έρχονται να σε στείλουν στα ουράνια. Ή στο metal κολαστήριο καλύτερα. Πολλά group το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να πιάσουν της αισθητική του '80. Άλλοι το καταφέρνουν αρκετά άλλοι μοιάζουν με κλόουν. Οι Νορβηγοί δεν προσπαθούν. Τους βγαίνει έτσι.

Προφανώς στη μουσική τους καινοτομίες δεν υπάρχουν. Πολλά στοιχεία έχουν ξεκάθαρη πηγή προέλευσης, αλλά σπάνια προβληματίζουν ή αναθεματίζεις για αντιγραφές. Σε παρασύρουν στη thrash φρενίτιδα και δε σε πολύ απασχολεί το πώς και γιατί. Αρπάζεις την air guitar και μπαίνεις σε ταξίδι χωρίς γυρισμό. Ειλικρινά, αν έχετε άλατα στο σβέρκο, αυτή εδώ είναι η λύση. Ενδεδειγμένη και από γιατρούς.

Ο νέος δίσκος έχει μια πιο καθαρή παραγωγή, ή για να είμαι πιο ακριβής, το παίξιμό τους είναι πιο διαυγές. Πιο καλοπαιγμένος. Σε σχέση με την πιο heavy αισθητική του "Evil Power", εδώ το speed στοιχείο δίνει και παίρνει. Με ασταμάτητους ρυθμούς. Από κρεσέντα που θυμίζουν Destruction και γενικά Γερμανία μέχρι Bathory όπως στα "Black Speed Inferno" και "Chained To Hell". Το αλατοπίπερο σε αυτό το super group είναι οι πολλές επιρροές τους από τους λόρδους της κολάσεως, τους Ιάπωνες Sabbat. Σπάνια συναντάς μπάντες επηρεασμένες από αυτούς και οι Νορβηγοί, γνωστό και από το παρελθόν, είναι λάτρεις τους. Έτσι το instrumental "Into The Burning Pentagram" ή στη μέση του "Evil" θα κάνει Sabbat - λάγνους σαν του λόγου μας να χαρούν ιδιαίτερα. Όπως επίσης που παλιά τους τραγούδια, σαν το προαναφερθέν "Evil" και το "Tormentor", εξακολουθούν να ακούγονται γαμάτα, ίσως και παραπάνω από τις demo εκτελέσεις.

Ιδιαίτερη πώρωση βγάζουν οι γέφυρές τους. Τα riff σε βομβαρδίζουν, το ένα ακολουθεί το άλλο με ένα τρόπο που δείχνει τρομερή δουλειά στο song writing. Ο ήχος πάλι εκπληκτικός, γεμάτος βρώμα αλλά χωρίς δήθεν άποψη. Σε βαράει κατακέφαλα. Τα δε κλασσικά, χαρακτηριστικά τους φωνητικά πάλι  γεμάτα λαρυγγισμούς, ουρλιαχτά, σαν να έχεις φέρει τον Schmier με κάποια χρονομηχανή πολλαπλασιάζοντας επί 666 την τότε παράνοιά του.

Αυτό το group είναι εγγύηση. Και δείχνουν ανοδική πορεία. Ξεχάστε τον προηγούμενο δίσκο. Το άφησαν μίλια πίσω. Επίσης δεν φεύγει από το μυαλό μας και η ανεπανάληπτη εμφάνισή τους σε λιγοστό αθηναϊκό κοινό πριν κάμποσα χρόνια. Καιρό έχουμε να δούμε τόσο καλό live. Μακάρι να έρθουν ξανά. Μέχρι τότε λιώστε με το "Chained To Hell". Δεν υπάρχει περίπτωση φίλος του συγκεκριμένου ήχου να μην τρελαθεί.