Death Toll 80K

Είναι πολλά, μα πάρα πολλά, τα πράγματα που μπορεί να οργίζουν  κάποιον εκεί έξω. Εκτός και αν είναι άνιωθο ζώον. Σε προσωπικό επίπεδο κάθε έξοδος από το σπίτι για το ό,τι είναι και μία αφορμή για μοίρασμα κλωτσομπουνιδίων. Έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε αρχή σε βαθμό που ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να σου πετάξει από το μεταφορικό του δηλητήριο μέχρι το κυριολεκτικό του, πάνω σου. Και να φύγει σαν να μην τρέχει τίποτα. Χρειάζονται αντισταθμιστικά για να την παλέψεις. Η ακραία μουσική ήταν πάντα ένα τέτοιο. Το grindcore το κατεξοχήν καταφύγιο των ταλαιπωρημένων μας νεύρων.

Οι Φινλανδοί Death Toll 80K δεν είναι ακόμα μία μπάντα σαν όλες τις άλλες. Υπάρχουν από το 2006 και φθονώ όσους τους πήραν χαμπάρι στα τότε πρώτα τους βήματα. Εγώ τους πήρα μυρωδιά το 2012, κάνα χρόνο αφού είχαν κυκλοφορήσει το "Harsh Realities". Ένα πολιτικοποιημένο διαμάντι μίσους και νιχιλισμού που κατούραγε τις νόρμες και έβγαζε γούστα μέσα σε ελάχιστα λεπτά grindcore βιαιοπραγίας. Αυτό είναι το grindcore. Θέση, άποψη και βία.

Πήραν το χρόνο τους τα μανάρια μου. Ούτε οι Guns n Roses δεν κάνανε τόσα χρόνια για να κυκλοφορήσουν νέα δουλειά (νταξ είμαι υπερβολικός αλλά το point το πιάσατε). 17 Νοεμβρίου 2017 λοιπόν οι Death Toll 80K κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ και μακάρι να ήξεραν τι σημαίνει αυτή η μέρα για κάποιους ανθρώπους για αυτή τη σκατότρυπα που λέγεται χώρα. Ένα 15λεπτο αδιανόητης έντασης και τσίτας που σε βάζει με τη μία στο νόημα. Grindcore παλιάς κοπής με διπλά φωνητικά τα οποία απλά βγάζουν χάος και αναρχία. Καμία ευγένεια. Μόνο ουρλιαχτό και τσουνάμι από riff και blastbeat. Και λίγο πανκ γιατί... έτσι. Και το εξώφυλλο. Αχ, αυτό το εξώφυλλο. Πόσο όμορφη στιγμή που τους έχεις στριμώξει στη γωνία και τελικά τσιμπάς έναν από δαύτους και τότε καταλαβαίνει ότι δεν είναι καθόλου πανίσχυρος...