Dead Congregation

Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, καλό θα ήταν να κάνουμε μια αναφορά στο πρόσφατο παρελθόν των Dead Congregation, από την κυκλοφορία του "Graves Of The Archangels" και μετά δηλαδή. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κανείς από τα μέλη της μπάντας δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια, τουναντίον κατάφεραν μέσω της παρουσίας τους σε show σε όλον τον κόσμο να γιγαντώσουν το εκτόπισμα του συγκροτήματος και να λάβουν μαζική αναγνώριση από τον χώρο του ακραίου metal. Οι διθυραμβικές κριτικές που συνεχώς λάμβαναν για την καλλιτεχνία τους αποτέλεσαν το εφαλτήριο, όχι μόνο να μην ξεχαστούν σε αυτά τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν για την παρουσίαση νέου υλικού, αλλά να φτάσουν την προσμονή να χτυπήσει κόκκινο.

Φθάνοντας στο σήμερα, οφείλω να δηλώσω ότι δεν χρειάστηκα παραπάνω από μία ακρόαση για να πιστοποιήσω και πάλι ότι οι Dead Congregation «επανασυστήνονται» μετά από έξι ολόκληρα χρόνια με έναν δίσκο σταθμό στο death metal. Και το τρομερό ήταν ότι δεν έπεσα και από τα σύννεφα. Τίποτα σε αυτήν την δήλωση δεν φαντάζει υπερβολικό, εφόσον κάποιος έρθει σε επαφή με αυτό οικοδόμημα που κατάφεραν οι συμπατριώτες μας να φέρουν εις πέρας. Το πηγαίο τους ταλέντο έχει χτίσει έναν ήχο που αφουγκράζεται τις προσταγές των «ηρώων» του death metal τις φιλτράρει και τις αναγάγει σε ένα εντελώς προσωπικό θεοσκότεινο κάλεσμα. Γιατί ναι μεν το old-school feeling «ρέει» άφθονο σε κάθε στιγμή του άλμπουμ (σαφώς και μπάντες όπως οι Incantation και οι Immolation έχουν μερίδιο ευθύνης για αυτό το αποτέλεσμα), αλλά οι Dead Congregation με υποβόσκουσες τεχνοτροπίες, προσδίδουν στην μουσική τους μια πιο σύγχρονη ματιά˙ και για να γίνει αυτό -πόσο μάλλον με θεαματικά αποτελέσματα- δεν είναι εύκολο.

Η αναπαραγωγή ενός σαπισμένου, αρχετυπικού ήχου και μάλιστα με εμφατικό τρόπο μπορεί να είναι άκρως θελκτική, αλλά απ' την άλλη είναι η ίδια αυτή η νοοτροπία του που σε κρατάει στα μπουντρούμια του, δεν σου δίνει χώρο εύκολα να βγεις στην επιφάνεια και να δραπετεύσεις. Χρειάζεται γνώση, μουσική αντίληψη και υπέρμετρη μουσικότητα για να καταφέρεις να υπερκεράσεις εμμένουσες «ιδεολογίες» και να καταστήσεις ένα ολόκληρο ιδίωμα δουλικό σου. Κάτι που λαμβάνει χώρα στο "Promulgation Of The Fall". Έναν δίσκο που θα ήταν καλύτερο να τον δούμε σαν σύνολο και να θαυμάσουμε την αισθητική του και την ενιαία του δυναμική, παρά να μπούμε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Γιατί αν το κάναμε αυτό, θα μιλούσαμε ώρες για τα κολοσσιαία riff, για το σαρωτικό παίξιμο του Βαγγέλη στα τύμπανα, για τα καταπληκτικά lead και solo, για τα ανίερα tremolo picking, για τη φωνάρα του Αναστάση, θα αναλύαμε τα σκαμπανεβάσματα του "Immaculate Poison", θα εντρυφούσαμε στη riff-άρα που μπαίνει στο 5:46 του "Schisma", θα θα θα... Φτάνει όμως. Παρασύρθηκα. Η γαματοσύνη αυτού του άλμπουμ δεν στέκεται μονάχα σε τέτοιου είδους αναφορές, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με τον τρόπο που οι σκοτεινές ανησυχίες της μπάντας προσφέρονται στον ακροατή. Η παροιμιώδης διαχείριση των ιδεών τους οδηγεί στο να τοποθετούνται τα πάντα στο σωστό μέρος και να προσφέρονται στην σωστή ποσότητα επιτυγχάνοντας έτσι αυτήν την απόλυτα τελετουργική ατμόσφαιρα. Με αυτή τους την ικανότητα οι Dead Congregation έχουν ήδη (με το "Graves Of The Archangels" με το οποίο δεν θέλω καν να μπω στην διαδικασία σύγκρισης) προσπεράσει τον ανταγωνισμό και έχουν θέσει τους δικούς τους κανόνες στο «παιχνίδι».

Αγαπάμε το death metal. Γουστάρουμε την ορμή του, τον όγκο του, την μουσικότητά του, τον ιντριγκαδόρικο προσανατολισμό του, τον ηχητικό του παροξυσμό. Οι μισές από τις κυκλοφορίες του εμπεριέχουν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά. Τις ακούμε, τις ξεχωρίζουμε και μοιραία τις τοποθετούμε στο «πλατύσκαλο» της δισκοθήκης μας. Κάποιες φορές όμως συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Έρχεται ένα άλμπουμ το οποίο επανιδρύει τις αντιλήψεις μας για το ιδίωμα -το death metal στην προκειμένη- και κλωτσάει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη. Καλά καταλάβατε, το "Promulgation Of The Fall" ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, μεγαλώνοντας τον μύθο των Dead Congregation. Σας ευχαριστούμε λεβέντες, ο θρόνος σας ανήκει πλέον. Ανεβείτε, μην ντρέπεστε.