Dave Bainbridge

Η βρετανική σκηνή του progressive rock έχει μεγάλο βάθος και όσο την ανασκαλεύεις όλο και προκύπτουν γέφυρες μεταξύ μουσικών που έχουν συνεργαστεί κάπως, κάπου, κάποτε. Ο Dave Bainbridge είναι μέρος αυτής της σκηνής, δραστηριοποιούμενος κυρίως μέσω των Iona, οι οποίοι συνδυάζουν το κλασικό αγγλικό progressive rock με τους κέλτικους ήχους. Για τους τελευταίους, υπεύθυνος είναι ο γνωστός σε περισσότερους πλέον Troy Donockley, καθώς πέραν από σταθερός συνεργάτης του Bainbridge, αποτελεί εδώ και κάποιο διάστημα μόνιμο μέλος των Nightwish.

Στην δεύτερη -δέκα χρόνια μετά την πρώτη- προσωπική του δουλειά, ο Bainbridge δεν απομακρύνεται από τις βασικές μουσικές αρχές του, ενώ έχει εκ νέου τον Donockley στο πλευρό του, μαζί με μερικούς ακόμα εξαίρετους μουσικούς και ακόμα περισσότερους ερμηνευτές. Το μπάσο έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Randy George (Neal Morse Band), τα drums ο Collin Leijenaar (περιοδεύον drummer του Neal Morse για ένα διάστημα), στα φωνητικά βρίσκουμε τον πανταχού παρών Damian Wilson (Threshold, Headspace, Maiden United), ενώ επίσης έχουμε πέντε ακόμα κυρίες στα γυναικεία φωνητικά, δυο-τρία ακόμα άτομα για backing vocals και πέντε ακόμα μουσικούς (αν μέτρησα καλά) πέραν όλων των προαναφερθέντων. Ο δε Bainbridge παίζει τις κιθάρες, τα πλήκτρα και καμιά δεκαριά άλλα όργανα, ενώ παράλληλα ανέλαβε την παραγωγή και τη μίξη. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε το πολύ όμορφο artwork και την γενικότερα προσεγμένη σε λεπτομέρεια δουλειά το "Celestial Fire" φαντάζει εντυπωσιακό...

...και είναι εν μέρει, καθότι περιέχει 75 λεπτά παραδοσιακού prog, με αρκετές «απλωμένες» σε διάρκεια συνθέσεις, διάχυτη μελωδικότητα, στρώσεις επί στρώσεων πλήκτρων, κάμποσο κέλτικο στοιχείο και φυσικά πολλά μακροσκελή instrumental μέρη για να εκθέσει τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές ικανότητές του ο Bainbridge. Από ηχητικής πλευράς, φαίνεται πως έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο ατμοσφαιρικό κομμάτι, με πολλά σημεία να έχουν ένα σχεδόν ambient υπόβαθρο και γυναικεία αιθέρια φωνητικά, πριν ακολουθήσει κάποιο πιο τεχνικό / prog ξέσπασμα.

Παρά τις επιμέρους εκλάμψεις, όμως, υπάρχει ταυτόχρονα η αίσθηση πως κάποιες συνθέσεις τραβάνε περισσότερο από όσο θα ήταν ιδεατό, ακόμα στο πλαίσιο της prog λογικής. Για παράδειγμα, τόσο η ομώνυμη σύνθεση, όσο και το "Love Remains" ξεχωρίζουν αμφότερα, περιέχοντας κάποιες καταπληκτικές στιγμές αλλά και πάλι θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο σύντομες. Ταυτόχρονα, σε επίπεδο ερμηνειών δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα από κανέναν συμμετέχοντα και ειδικά από τον Damian Wilson περίμενα κάτι περισσότερο.

Σε γενικές γραμμές, το "Celestial Fire" είναι ποιοτικό και απαιτητικό άκουσμα, του οποίου το στήσιμο δημιουργεί κάποιους παραλληλισμούς με την συνθετική προσέγγιση του Arjen Lucassen και υποθέτω πως ενδεχομένως κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Flower Kings αν ήταν Βρετανοί κι όχι Σουηδοί. Αξίζει μιας ευκαιρίας από τους οπαδούς του Βρετανικού prog, αλλά μάλλον απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους επιζητούν την παραδοσιακή (ως και δεινοσαυρική) μορφή του ιδιώματος.