Daughter

Not To Disappear

4AD (2016)
Από την Σεμέλη Τριτάκη, 10/11/2016
Το συναίσθημα του «τι κρίμα!» για κάτι που θα θέλαμε να κρατήσει περισσότερο ξεχύνεται διάπλατα μέσα από τη μελαγχολική αρμονία των κρυστάλλινων Daughter
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ακόμα και για εκείνους οι οποίοι, σαν και εμένα, βρίσκουν το νόημα της ζωής στις τρεις πιο ζεστές λέξεις του έτους, Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος, ακόμα, λοιπόν, και για εμάς που το «τραβάμε» όσο μπορούμε, κακά τα ψέματα, έχει έρθει πλέον η επίσημη αρχή του τέλους· η αρχή του χειμώνα και το τέλος της καλοκαιρινής ανεμελιάς. Ε, αυτό το συναίσθημα του «αντίο!» ή του «τι κρίμα!», για κάτι που θα θέλαμε να κρατήσει περισσότερο είναι που ξεχύνεται διάπλατα μέσα από τη μελαγχολική αρμονία των κρυστάλλινων Daughter - και ο καλύτερος μήνας για να τους ακούσεις είναι ο Νοέμβριος, οπότε έστω και με κάποια καθυστέρηση, ας αφεθούμε στον δεύτερο κατά σειρά δίσκο τους.

Το "Not to Disappear", έχει καταφέρει να ενσωματώσει με επιτυχία όλη τη συννεφιά, την «γκριζάδα», τη μουντίλα και τη διαπεραστική παγωνιά του Λονδίνου, αμετάκλητη παρακαταθήκη του πρώτου άλμπουμ. Συνολικά, και τα δέκα νέα κομμάτια σου βγάζουν μια περίεργη ωριμότητα από πλευράς μουσικής σύνθεσης, σε σχέση με το "If You Leave" του 2013, το οποίο είχε κάνει μεγάλη αίσθηση τόσο σε κοινό όσο και σε κριτικούς. Η εξέλιξη του post-indie τρίο φαίνεται σε αρκετά από τα νέα τραγούδια, καθώς αυτά, κατά κάποιον τρόπο, είναι πιο «γεμάτα» (παρά την απουσία μπάσου) και πιο ολοκληρωμένα. Διάσπαρτες, μικρές λεπτομέρειες, λοιπόν, στα εφέ, στον ήχο, στον ρυθμό ακόμα και στoν στίχο (η Tonra είπε Fuck!) δίνουν μια αίσθηση εξέλιξης και μεγαλύτερης σιγουριάς σε κομμάτια όπως το "New Ways", το "Doing The Right Thing", το "Alone / With You", "No Care" και το "Fossa".

Οι μουσικοί πειραματισμοί στις κιθάρες και τα εφέ τους τα κάνουν να φαίνονται ακόμη πιο σοφιστικέ απ' ό,τι ήδη είναι, ενώ ακόμη και η φωνή της Tonra, παρά την παιδικότητά και την ευαισθησία της, σε κάνει να πιστεύεις ότι πλέον το κορίτσι μεγάλωσε, εξελίσσεται σε μια «κόρη» με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και, όσο να πεις, πατάει λίγο πιο γερά στα πόδια της.

Η λεπτεπίλεπτη χαρισματική στιχουργός και τραγουδίστρια, για ακόμη μια φορά δεν ξεφεύγει μακριά, καθώς περιστρέφεται γύρω από μοτίβα όπως η μοναξιά, ο μονόπλευρος έρωτας, η απώλεια, η βαθιά απογοήτευση και η παραίτηση. Γενικά, αν ψάχνεις το μουσικό ταυτόσημο της «απαισιοδοξίας» είσαι σε καλό δρόμο. Και για σένα που σ' αρέσει να ποντάρεις και θες ένα πιο απτό παράδειγμα, στην ερώτηση «αν οι Daughter ήταν ελληνικό συγκρότημα του '90 ποιο θα ήταν;» εγώ θα έβαζα τα λεφτά μου στα Διάφανα Κρίνα. Ο στίχος παραείναι ποιοτικός, ενώ κάποιες φορές παραπέμπει σε μελοποιημένη ποίηση.

Κάποια πράγματα αλλάζουν, κάποια άλλα, βέβαια, όχι. Η θεματολογία και το όλο ύφος δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Μπορεί να είμαστε ενήλικες, αλλά όλοι μας, είτε είμαστε γιοι, είτε είμαστε κόρες, έχουμε πού και πού ανάγκη από τέτοια καταθλιπτικά νανουρίσματα για «μεγάλους», κι ας μην το παραδεχόμαστε. Η μπάντα, λοιπόν, προσπαθεί, άλμπουμ το άλμπουμ να διεισδύσει όσο πιο βαθιά μπορεί στο «μεγάλο παιδί» μέσα μας και, κρίνοντας από το ολόφρεσκο και φθινοπωρινό "Not to Disappear", δεν πρόκειται να εξαφανιστεί για πολύ καιρό ακόμη.

  • SHARE
  • TWEET