Daniel Cavanagh

Τα τελευταία χρόνια έχω χάσει την επαφή μου με τους Anathema. Σέβομαι το ότι ακολουθούν τα μουσικά μονοπάτια που τους εκφράζουν και χαίρομαι που αυτά τους προσφέρουν μεγαλύτερη αναγνώριση και επιτυχία, απλά δεν ταιριάζουν με όσα έχω μάθει να προσμένω από τους δίσκους τους.

Στο ίδιο πλαίσιο δεν είχα κάποια ιδιαίτερη προσμονή από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Danny (έτσι τον ξέρουμε) Cavanagh. Κι όμως, το "Monochrome" από την πρώτη κιόλας ακρόαση κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μπορώ να πω ότι το κατατάσσω υψηλότερα από ό,τι έχουν παρουσιάσει οι Anathema τα τελευταία χρόνια.

Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιου είδους ηχητική επιστροφή, αφού κι αυτό το άλμπουμ κινείται σε συναφή ηχητικά πεδία με αυτά της μπάντας του, μόνο που τα πάντα μου ακούγονται πιο όμορφα φτιαγμένα, ενώ υπάρχουν και κάποιοι παράγοντες που το διαφοροποιούν προς το καλύτερο. Αρχικά, το συνολικό ύφος της δουλειάς αποπνέει ένα πιο ταιριαστό στις μουσικές του Danny πεσιμισμό, δεύτερον η Anneke Van Giersbergen (μετά από καιρό) κάνει και πάλι την διαφορά με τις ερμηνείες της, συνοδεύοντας τον Cavanagh σε τρία τραγούδια και τέλος η Anna Phoebe προσθέτει κι αυτή με τη σειρά της πόντους - επίσης σε τρεις συνθέσεις - με το βιολί της.

Ηχητικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχουν το πιάνο και η ακουστική κιθάρα, ενώ η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας είναι επιλεκτική και κυρίως γίνεται αισθητή σε 1-2 Gilmourικά σόλο. Συνθετικά, υπάρχει κι εδώ η post συνταγή των Sigur Ros (πχ "Soho"), όμως την ίδια στιγμή υπάρχουν η απλότητα του "This Song" κι ο σχεδόν κινηματογραφικός χαρακτήρας του ορχηστρικού, 9λεπτου "The Silent Flight Of The Raven Winged Hours", της πιο ιδιαίτερης σύνθεσης του άλμπουμ, οπότε δεν είναι μονοδιάστατο.

Σε επίπεδο φωνητικών ο Danny τα καταφέρνει εξίσου εξαιρετικά, καθώς στο εναρκτήριο "The Exorcist" προσφέρει μια ιδιαίτερα φορτισμένη ερμηνεία, η οποία έχει κάτι από το συναίσθημα της εποχής του "A Natural Disaster", ενώ τα ντουέτα με την Anneke στα "This Music", "Soho" και "Oceans Of Time" μόνο ως υπέροχα μπορούν να χαρακτηριστούν, έστω κι αν αμφότερες οι δυο συνθέσεις ίσως τραβάνε λιγάκι περισσότερο από όσο θα χρειαζόταν.

Tο "Monochrome" είναι εν τέλει ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο άλμπουμ, που μοιάζει ιδεατό άκουσμα για να συνοδεύσει την σιωπή νυχτερινών ή την ησυχία των πρώτων πρωινών ωρών, όπως υποδεικνύουν και οι τίτλοι δυο τραγουδιών που περιλαμβάνει. Κι ενώ θα κερδίσει με ευκολία τους οπαδούς των τελευταίων δίσκων των Anathema, χαρακτηρίζεται από μια εσωστρέφεια και μια φόρτιση που θα αγγίξει και τους οπαδούς των παλιότερων δουλειών.