Panphage

«Δεν αρνούμαι πως είναι δυνατό να επιτύχεις μεγαλείο μέσω της black metal μουσικής. Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι που μπορούν να τα καταφέρουν, αλλά οι Panphage δεν είναι το σωστό μέσο και εγώ δεν είμαι αυτός που θα το κάνει.»

Ο Fjallbrandt ήταν το ένα και μοναδικό μέλος των Panphage και τα παραπάνω λόγια προέρχονται από την τελευταία του, άκρως ιδιαίτερη συνέντευξη. Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να την διαβάσετε ολόκληρη, στο site του μερακλίδικου fanzine Bardo Methodology. Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο των Panphage. Βέβαια, αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται το απόσπασμα που παρέθεσα, το "Jord" περιέχει μέσα του στιγμές μεγαλείου που δεν συναντώ συχνά εκεί έξω, όταν περιπλανιέμαι στις σκοτεινές και άγονες εκτάσεις του black metal. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να το αφήσω χωρίς έναν δικό του ύστατο χαιρετισμό.

Το κύκνειο άσμα των Panphage είναι ένα κόσμημα παγανιστικού black metal. Έχει μέσα του κάτι από το άγριο σκοτάδι των πρώιμων, πολεμικών Enslaved μπολιασμένο με κυριαρχούσα αίσθηση ηρωικής ανάτασης και μια στάλα folk μελαγχολίας. Τα blastbeats δίνουν και παίρνουν ενώ οι επικές μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό είναι αυτές που κάνουν τις συνθέσεις μεγαλοπρεπείς. Η μητέρα του Θωρ και θεά της Γης, Γιόρντ, μετατρέπεται σε χώμα και ενώνει όλα όσα ήταν με όλα όσα θα είναι ποτέ. Συμβολίζει, έτσι, το τέλος εποχής που σημαίνει αυτός ο δίσκος και τη μετάβαση των Panphage στη γλυκιά ανυπαρξία, έπειτα από ένα ταξίδι που περιλάμβανε τρεις full-length δίσκους και κάμποσα demo/EP/split.

Το "Odalmarkerna" που ανοίγει το άλμπουμ είναι από τις κορυφαίες του στιγμές του. Μοιάζει ύμνος κάποιας αρχαίας εκστρατείας των βίκινγκς που έχει ξεχαστεί στη λήθη του χρόνου, μόνο το άκουσμα του οποίου σε γεμίζει ενέργεια βγαλμένη κατευθείαν από τα στοιχεία της φύσης. Όλες οι συνθέσεις του "Jord" ακολουθούν συγκεκριμένες, διόλου άγνωστες μανιέρες. Η πρωτοτυπία ή η πολυσυλλεκτικότητα δεν θα είχαν τη δυνατότητα να παίξουν κάποιο ρόλο εδώ, παρά μόνο η ατμόσφαιρα και οι ενστικτώδεις αντιδράσεις. Η κορύφωση του "Måtte Dessa Bygder Brinna" θα μπορούσε να υπάρχει σε μία από τις μεγάλες στιγμές των δικών μας Spectral Lore . 

Ενώ δεν υπάρχει κανένα κομμάτι που να υστερεί, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω πως αυτό που ξεχωρίζει είναι το φοβερό και τρομερό "Skandinawjo" με τα γυναικεία του χορωδιακά να σπέρνουν ανατριχίλες. Είναι, μάλιστα, αυτό με την μεγαλύτερη folk μυρουδιά, όπως φαίνεται ήδη από την Bathory-ική του εισαγωγή. Από κοντά και το "Som Man Sår Får Man Skörda” με τα brutal φωνητικά να θυμίζουν επικίνδυνα κάποιον παγωμένο δαίμονα της νορδικής μυθολογίας.

Οι Panphage άντεξαν αρκετά χρόνια στο αδυσώπητο και πολυπληθές underground της black metal σκηνής. Με τον τελευταίο τους δίσκο ηχούν το κέρας του Χέιμνταλ και παραδίδουν το δικό τους λυκόφως με μουσικές που επικαλούνται στο συναίσθημα. Το λαμπρό αποτέλεσμα δεν θα κάνει φέτος το αντίκτυπο άλλων άλμπουμ (βλέπε τον επιβλητικό διπλό δίσκο των Panopticon) και αναπόφευκτα θα ξεχαστεί με την πάροδο του χρόνου. Στο τέλος θα μείνει ένα link στο Bandcamp και κάποιες κριτικές όπως αυτή, στις τελευταίες σελίδες των αποτελεσμάτων της Google, να μιλάνε για τις στιγμές ψυχικής ανάτασης που κάποτε προσέφερε. Η παρακαταθήκη των Panphage δεν θα υμνηθεί από σκάλδους, αλλά θα υπάρχει εκεί να φέγγει αμυδρά, ως κάτι που προήρθε κατευθείαν από το μεράκι του δημιουργού του.