Denial Of God

Αυτό το συγκρότημα ώρες ώρες είναι πραγματικά ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί σε κάποια σημεία να σε αφήνει με το στόμα ανοικτό ενώ αλλού να ακούγεται τελείως επίπεδο. Γεγονός που συμβαίνει απ’την αρχή της πορείας του, πίσω στο 1992. Πέραν όμως των σκαμπανεβασμάτων του σχεδόν πάντα έχει ενδιαφέροντα πράγματα να περάσει στη μουσική του και ανέκαθεν οι κυκλοφορίες του τραβούσαν τη προσοχή, τουλάχιστον σε όσους αρέσκονταν σε horror black metal. Αυτές οι τρεις λέξεις που επιλέγουν οι Δανοί για να περιγράψουν τον ηχητικό κόσμο τους είναι αν μη τι άλλο άκρως ταιριαστές.

Οι Denial Of God είναι ουσιαστικά υπόθεση δύο αδερφών, του Ustu (ή Ustumallagam) στα φωνητικά και του Azter ο οποίος είναι πίσω από τα έγχορδα. Ο πρώτος χαίρει ιδιαιτέρως της εκτίμησής μας για το zine του, το Tornado. Έχοντας 8 τεύχη (δεν ξέρουμε αν κυκλοφόρησε ένατο μέχρι στιγμής) από πίσω παρόλο τα μικρό του μέγεθος πάντοτε έκρυβε ωραίες συνεντεύξεις και μπόλικο υλικό από γουστόζικα σχήματα. Αν βάλετε μέσα και τη λατρεία του Ustu για τα horror films και τις αντίστοιχες στήλες που κριτίκαρε ταινίες θα καταλάβατε γιατί το zine αυτό έχει ουκ ολίγους φίλους. Αν λάχει στην αντίληψή σας και το πετύχετε πουθενά το παίρνετε δίχως δεύτερες σκέψεις.

Από τα παραπάνω μάλλον θα έγινε αντιληπτό γιατί η λέξη horror είναι μία εκ των τριών που προτιμά το group για την περιγραφή της μουσικής του. Τα τραγούδια τους συνήθως ακολουθούν μια πορεία εξιστόρησης, σα να σε βάζουν μέσα σ’ένα θρίλερ. Αυτό θα συμβεί και στο νέο τους δίσκο "The Hallow Mass". Αν κάποιοι το προχωρήσουν και συνυπολογίζοντας την καταγωγή τους σκεφτούν King Diamond και Mercyful Fate δεν θα απέχουν πολύ, ειδικά από τους δεύτερους. Εννοείται σε black metal μορφή όμως. Επίσης αν ανακατέψτε παλιούς Mayhem (DMDS περίοδος) και μπόλικη Ιταλία, όπως Death SS θα έχετε ακριβώς το background των ιστοριών των Denial Of God. Να προσθέσουμε εδώ ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσες περισσότερες επιρροές ακούμε από τη γη της πίτσας και της μακαρονάδας. Στο δίσκο εδώ πχ, υπάρχει ένα σημείο που φέρνει προς Black Oath ή αλλού μια doomιά τύπου Abysmal Grief.

Αξίζει κάποιος/α που δεν έχει ακούσει τίποτα από τους Δανούς να εισχωρήσει στον τρομακτικό τους κόσμο; Εδώ έρχεται και το οξύμωρο με αυτό το group. Σε κάποια τραγούδια μένεις κάγκελο. Ειλικρινά. Να πιάσουμε το "Hallowmass"; Έχοντας διάρκεια 14 λεπτών νιώθεις θεατής σε μια φανταστική ιστορία η οποία εξελίσσεται ιδανικά. Έχοντας πολλές καλές ιδέες μέσα και μια κινηματογραφική αισθητική νιώθεις ότι είσαι αλλού. Τα εφέ από τις καταιγίδες στην αρχή, τα πιάνα αλλά και τα ωραία riff σε εντυπωσιάζουν. Και έπεται συνέχεια. Η αρχή του "Undead Hunger" είναι η κορυφή του δίσκου. Η κιθάρα σου τρυπάει το μυαλό, τα παίξιμο στα drums αναδεικνύουν ακόμα παραπάνω το βασικό θέμα και νιώθεις τη πεινασμένη ανάσα των απέθαντων στη πλάτη σου. Σε ικανοποιητικό επίπεδο είναι και το "The Shapeless Mass". Έχει καλή δομή, δε σε πολυκουράζει, ενώ το παλλόμενο riff στο 4:36 σε κεντρίζει. Το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί να μην είναι στο επίπεδο των δύο πρώτων αλλά ακούγεται ευχάριστα.

Τα προβλήματα όμως αρχίζουν να προβάλλονται στο "The Lake In The Woods". Δε φτάνει που είναι τόσο μελωδικό ώστε να μπορεί να παρομοιαστεί με λιωμένο τσένταρ, είναι και υπερβολικά μεγάλης διάρκειας. 10 λεπτά ανάθεμα το! Αν υπήρχε μια κάποια ποιότητα στα riff θα το συζητούσαμε αλλά εδώ αυτό είναι απάλευτο. Πολύ κουραστικό για να το ξανακούσεις. Στο full Mayhem "Hour Of The Worm" τα πράγματα ρέουν πιο εύκολα, ενώ το συγκεκριμένο ακούγεται αρκετά πιο στέρεο εκπέμποντας μια μαύρη αίσθηση. Το finale "The Transylvanian Dream" το οποίο θα ακολουθήσει το κάτι σαν intro "A Thousand Funerals" αν και έχει μια ενδιαφέρουσα στιγμή, είναι πολύ βαρετό. Χασμούρημα και λουκουμένιες μελωδίες αντάξιες μόνο για τους τιτάνες του είδους, βλέπε Cradle Of Filth ή Dark Funeral. Κρίμα πάντως διότι αν κόβαμε αυτά τα μέρη θα είχαμε ένα πολύ δυνατό δίσκο.

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό ερώτημα. Αξίζει να τους ακούσει κάποιος; Σίγουρα η πλάστιγγα γέρνει προς το ναι, ασχέτως των μέτριων έως βαρετών στιγμών. Απλά το "The Hallow Mass" είναι σα να κάνεις sex δίχως να ολοκληρώνεις. Περνάς super αλλά κάπου χάνεται ο οργασμός. Και για να μην συνεχίσουμε σαν μια μεταλική version του Θάνου Ασκητή ας χουλιγκανίσουμε λίγο λέγοντας πως αν είχαν και άλλα riff σαν αυτό στο 5:30 του "Hallow Mass" θα παθαίναμε μεγαλύτερο σοκ. Έχει τόσο έντονο Deceased feeling που θα μας έφερνε αμνησία όσον αφορά τις κακές στιγμές του υπόλοιπου δίσκου. Αν πάντως θέλετε να κατακλυστείτε από ιστορίες για Golem, ζόμπι, ανίερα πνεύματα και βρικόλακες σίγουρα κάτι θα βρείτε εδώ μέσα.