Crobot

Όταν κυκλοφόρησε πριν δυο χρόνια το "Something Supernatural" έκανε μπαμ ότι μιλάμε για μια μπάντα τις οποίας οι δυνατότητες ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο όρο, μιλώντας τουλάχιστον για τον χώρο του σύγχρονου hard rock, στον οποίο κινούνται οι Crobot. Τόσο σε συνθετικό επίπεδο, όσο ηχητικά, αλλά κυρίως λόγω του ότι έχουν τραγουδιστή από το ψηλότερο ράφι.

Παρ' όλα αυτά, θα τολμήσω να πω ότι κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πραγματικά την δυναμική των Crobot μέχρι να τους δει να παίζουν ζωντανά. Το περίπου 40λεπτο σετ τους στο φετινό Hellfest με άφησε με το στόμα ανοιχτό, νιώθοντας σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα όταν η μπάντα κατέβηκε από το σανίδι. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν μου συμβαίνει καθόλου συχνά πλέον.

Στην εν λόγω εμφάνιση οι Crobot παρουσίασαν αρκετά τραγούδια που θα περιλαμβάνονταν στο δεύτερο (ίσως και τρίτο) άλμπουμ τους, το οποίο, όπως μας ενημέρωσαν, θα κυκλοφορούσε το φθινόπωρο και μου άνοιξαν την όρεξη. Μαζί, λοιπόν, με το φθινόπωρο κατέφτασε και το "Welcome To Fat City".

Πρόκειται για ένα άλμπουμ-δυναμίτη, έντεκα συνθέσεων και περίπου σαράντα λεπτών μουσικής, γεμάτο με «φορτισμένο» hard rock, δυνατά riff, ατελείωτο groove και μια απολαυστική φωνάρα. Σαν μια μίξη Rage Against The Machine, (παλιών) Soundgarden, Audioslave και Alter Bridge, το rock που πρεσβεύουν οι Crobot δεν σηκώνει πολλές αναλύσεις. Απλά γουστάρεις.

Με τραγούδια ικανά που λιώνουν στην επανάληψη, όπως το εθιστικά πιασάρικο "Play It Cool", με singles δυναμίτες όπως το "Not For Sale" ή το "Easy Money", αλλά και με πιο mid-tempo (αλλά εξίσου groovy και δυναμικές) τραγούδια όπως τα "Hold On To Dear Life" και "Moment Of Truth", το "Welcome To Fat City" υποθέτω πως θα ακουστεί περισσότερο και θα προσελκύσει νέους οπαδούς για το συγκρότημα.

Τα riff του Chris Bishop τείνουν να γίνουν χαρακτηριστικά, το δέσιμο των αδερφών Jack και Paul Figueroa στο rhythm section είναι μπετόν και φυσικά ο Brandon Yeagley κάνει κάθε σύνθεση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και ελκυστική με την υπέρτατη φωνή, μίξη Cornell και Kennedy.

Στην προηγούμενη δουλειά κράτησα κάποιες μικρές επιφυλάξεις, κρίνοντας μάλλον αυστηρά τους Αμερικανούς, συγκρατημένος από τα αρκετά πυροτεχνήματα που έχουν εμφανιστεί στον χώρο. Παρόλο που κι εδώ έχω μια αίσθηση ότι οι ικανότητες της μπάντας είναι για ακόμα μεγαλύτερες συνθέσεις, δεν θα την αφήσω να μετριάσει τις εντυπώσεις και θα εστιάσω στο ότι έβγαλαν ένα απολαυστικό άλμπουμ, πολύ καλύτερο από την πλειονότητα κυκλοφοριών του χώρου που αποθεώνονται χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Φροντίστε να το ακούσετε και να εύχεστε να μας επισκεφτούν.