Neurosis

Honor Found In Decay

Neurot (2012)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 19/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Josh Graham, κατάφερε άλλη μια φορά, να αποδώσει μέσω της τέχνης του (artwork) την διάθεση του άλμπουμ. Μαζί με τον άνθρωπο που βρήκε τα βέλη, αλλά και τον Markus Wolff που ζωγράφισε τις γνάθους των ελαφιών, παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο εδώ. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται μεγαλόπρεπο αλλά είναι πολύ σημαντικό για όσους αντιλαμβάνονται μια κυκλοφορία ως ένα σύνολο τέχνης που χωρίζεται σε διάφορα μέρη.

Επιπλέον, ο Steve Albini ηχογράφησε όπως ο καθένας θα ζήλευε και ο John Golden παρουσίασε τον ήχο που έπρεπε για να αποδοθεί τέλεια αυτή η δημιουργία.

Μια ήσυχη μπασογραμμή λοιπόν στο ξεκίνημα του "We All Rage Ιn Gold", μας εισάγει στην φετινή κυκλοφορία των παμμέγιστων Neurosis. Τα φωνητικά έπονται αρκετά καυστικά, «I'll walk into the water, to wash the blood from my feet» η πρώτη φράση, και το θηρίο σε «πνίγει» αλύπητα μεταξύ τεράστιων κυμάτων. Η τρικυμία άρχισε και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα της. Η αποκλειστικά δική τους δυναμική στην ένταση και το σκαμπανέβασμα των κομματιών, εδώ αποδίδεται τέλεια. Στη μέση της σύνθεσης σε παρασύρουν κιθάρες και πλήκτρα και σε ξεγελάνε με την γλυκιά και ατμοσφαιρική τους μελωδία. Τελικά ο αέρας δυναμώνει, το θηρίο ανοίγει το τεράστιο στόμα του και η δεύτερη επίθεση είναι αρκετές φορές δυνατότερη.

Συνεχίζουμε στο "At The Well" και φαντάζει σαν να ξεκινά ένα solo κομμάτι του Scott (βλ. "The Forgiven Ghost In Me"), καθώς μια μοναχική κιθάρα παίζει απαλά υπό την τραχιά χροιά της φωνής του. Τα τύμπανα με το γνωστό tribal ύφος του Jason μαζί με αυτό τον άρρωστο ήχο της γκάιντας (προφανώς προέρχεται από πλήκτρα) κάνουν το μοιρολόι απειλητικό και χαοτικό. Όπως τραγουδάει και ο Scott, «Σε έναν κόσμο σκιών, κρυβόμαστε στο φως».

Το "My Heart For Deliverance", στη συνέχεια, είναι ένα κομμάτι βγαλμένο από το μέλλον. Μπαινοβγαίνει στην κόλαση και καταλήγει στον παράδεισο. Μετά το δίλεπτο «χαλάρωμα» έρχεται ίσως το καλύτερο σημείο του δίσκου, το οποίο φαντάζομαι πως ζωντανά θα κάνει την διαφορά. Η τελετουργία του "Bleeding The Pigs" ξεπερνάει τα όριά τους, αφού για ενάμισι λεπτό δεν ακούς καθόλου κιθάρα. Σκοτεινό ambient στα καλύτερα του για όσους θυμούνται τους Tribes Of Neurot. Αργά αλλά σταθερά, έρχονται τα τύμπανα στο προσκήνιο και η ζαλάδα ανεβαίνει. Η προσμονή στο σκοτάδι αξίζει γιατί ξαφνικά φωτίζεσαι από μια παρανοϊκή εξέλιξη που σε χαζεύει και διατηρεί μια σταθερά ψυχωτική κιθάρα σε επικίνδυνα παλαβούς ρυθμούς.

Παρακάτω ο Kelly περιγράφει στο "Casting Of The Ages" την ανατολή του ηλίου πάνω από την κοιλάδα. Μια ήσυχη κιθάρα και το ακορντεόν συνθέτουν θόρυβο. Μοντέρνο σκατόψυχο doom με synth θορύβους προκύπτει μετά από δύο λεπτά. Αργό, βαρύ και επίπονο. Λίγο πριν από τα έξι λεπτά, Von Till και Kelly έρχονται μαζί για ένα τελευταίο στίχο και o Roeder εισάγει την τελευταία καθοριστική ώθηση του τραγουδιού. Είναι σαν να ακούς το "Stones From The Sky" περισσότερο νωθρό, γεμάτο σκόνη και με ευδιάκριτα περισσότερη ωριμότητα, που αρμόζει στο ταλέντο, στην ηλικία τους και στην εμπειρία τους.

Το "All Is Found... In Time" είναι το πιο έντονο κομμάτι του "Honor Found In Decay". Επίμονος θόρυβος που επικροτείται από «σάπιες» κιθάρες και πανέμορφο rhythm section. Κατ' εμέ, νομίζω ότι τα κρουστά εδώ είναι τα καλύτερα και των επτά συνθέσεων και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα (γούστα είναι αυτά) να περιέχει και τα καλύτερα riff του άλμπουμ.

Όλα κλείνουν με το συντομότερο κομμάτι τους. Η σύνθεση ξαναφέρνει τα στοιχεία εγχόρδων του πρώτου κομματιού και τελικά χρησιμεύει για να αναδειχθεί περαιτέρω η λαμπρότητα στη δόμηση του δίσκου και πόσο καλά λειτουργούν αυτά τα τραγούδια από την άποψη του σύνολου.

Όταν είχαν κυκλοφορήσει το "Α Sun That Never Sets", οι περισσότεροι ήταν καχύποπτοι και κατέκριναν την στροφή και την έντονη αλλαγή ήχων, έντασης, ατμόσφαιρας και ρυθμού. Τα ίδια θα πουν και τώρα. Αλλά η εξέλιξη δεν κρύβεται και δεν είναι κάτι κακό. Η εξέλιξη προκαλεί αλλαγές, στροφές και παράξενους ήχους. Ξενίζει την συνήθεια και χαλάει το πεπατημένο. Εκεί είναι και το ζητούμενο, όμως, οι Neurosis να καταφέρνουν μετά από τόσα χρόνια και τόσα μα τόσα υπέροχα κομμάτια να εξελίσσονται ακόμα. Οι Neurosis είναι συνώνυμο με την ακεραιότητα. Μπορεί ποτέ το φετινό πόνημα να μην κριθεί σαν το πλέον αξέχαστο και άφταστο άλμπουμ τους, αλλά χωρίς αμφιβολία, μπορώ να πω ότι μερικά από τα κομμάτια αυτά, θα παραμείνουν δίπλα σε παλιότερες συνθέσεις (κυρίως από την δεκαετία του ενενήντα) και θα στέκονται (συναυλιακά σίγουρα) δίπλα σε αξέχαστες κομματάρες που έχουν συνδεθεί με το όνομα τους.

Το "Honor Found In Decay" είναι ρίσκο, υπερβολή και απόδειξη ότι ένα συγκρότημα εξελίσσεται, θριαμβεύει και υπερβαίνει τον εαυτό του, ενώ αρνείται να επαναπαυθεί πάνω στο παχύ στρώμα από δάφνες που έχει «μαζέψει» τόσα χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET