Hellfest 2016: Day 2 (Twisted Sister, Korn, Bring Me The Horizon, Disturbed, Within Temptation, Joe Satriani, Foreigner κ.α.) @ Clisson, Γαλλία, 18/06/16

Η τελευταία εμφάνιση, η επιστροφή, το AOR και η νέα γενιά

Την δεύτερη ημέρα αξιοποιήσαμε τη σοφία της πρώτης και ξεκινήσαμε τον μαραθώνιο μια ώρα αργότερα (και κάτι έγινε). Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα δεν μας ενθουσίαζε και πολύ, αλλά τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Έτσι, καταλήξαμε να δούμε μια σειρά από εξαιρετικές εμφανίσεις, μερικές από τις καλύτερες που είδαμε συνολικά στο φεστιβάλ...

Στα αξιοσημείωτα το αφιέρωμα στον Lemmy, με εντυπωσιακά βεγγαλικά, video αφιέρωμα και τον Phil Campbell να βγάζει ζωντανά λόγο και την περσινή εμφάνιση των Motorhead να παίζει στα video wall. Κι όλα αυτά για σαράντα περίπου λεπτά, μετά την εμφάνιση των Twisted Sister. Σεβασμός και συγκίνιση.

Bury Tomorrow (Mainstage 2, 11:40 - 12:10)
Ξεκίνημα λίγο πιο αργά σε σχέση με την πρώτη ημέρα, με τους Βρετανούς Bury Tomorrow να έχουν έναν κλασσικά άχαρο ρόλο να προσπαθούν να πείσουν μερικούς πιτσιρικάδες να στήσουν moshpit πρωινιάτικα. Γενικά, είναι συμπαθητική μπάντα και το τελευταίο τους άλμπουμ είναι καλό για το είδος, αλλά ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους. Τίμιοι, αλλά ως εκεί.

X.K.

Loudness (Mainstage 1, 12:15 - 12:45)
Τίμιος και καλός παίχτης ο Akira Takasaki, αλλά κατηφορίζοντας προς την mainstage 1 το πρωί του Σαββάτου, όλοι γελάσαμε αντικρίζοντας το πανό με το λογότυπο της μπάντας που «κοσμούσε» το πίσω μέρος της σκηνής. Δεν ήταν κακοί, αλλά οι τέσσερεις φτωχοδιάβολοι με φάτσα σαμουράι (ιδίως ο ντράμερ) δεν μας ξεσήκωσαν σε κανένα σημείο της μισάωρης εμφάνισής τους.

Κ.Π.

Crobot (The Valley, 12:50 - 13:40)
Μια από τις αποκαλύψεις του τριημέρου ήταν οι Αμερικάνοι Crobot. Ενώ ήμασταν ήδη φαν του ντεμπούτου τους, η απόδοσή τους πάνω στη σκηνή τους ανέβασε ακόμα περισσότερο στα μάτια μας. Μιλάμε οι τύποι βγάλανε τρομακτική ενέργεια και δεν είναι τυχαίο που στο μέσο της εμφάνισής τους έσπευσα να γεμίσω το ποτήρι μου με το νερόπλυμα που οι Γάλλοι θέλανε να αποκαλούνε μπύρα.

Crobot Hellfest 2016

Εκτός από τραγουδάρες, όπως τα "Le Mano De Lucifer" και "The Necromancer", οι Crobot δεν δίστασαν να μας παρουσιάσουν και κάμποσο νέο υλικό. Μορφάρα ο μπασίστας τους, ο ντράμερ κοπανούσε αλύπητα, ο κιθαρίστας έκανε τα κολπάκια και τις πιρουέτες του χωρίς να χάνει νότα, αλλά όλα τα λεφτά ήταν ο δαιμονισμένος frontman Brandon Yeagley.

Highlight το επιτόπιο άλμα του με το οποίο ανέβηκε στους ώμους του κιθαρίστα. Αν τελικά δεν πετύχει ως μουσικός μπορεί να μας προκύψει ταλέντο στο πήδημα!

Κ.Π.

Glenn Hughes (Mainstage 1, 13:35 - 14:15)
Την καλύτερη ώρα και με ιδανικό καιρό, η κεντρική σκηνή φιλοξένησε τον βετεράνο μπασίστα/τραγουδιστή/(πρώην) μορφονιό Glenn Hughes και την μπάντα του, σε ένα απολαυστικό 40λεπτο σετ, αποτελούμενο από κλασικά κομμάτια που έχει συμμετάσχει ο Glenn (βλ. "Stormbringer", "Burn", "Mistreated", "Black Country") και μερικά δικά του. Με αρκετά καλό ήχο και με απρόσμενα καλή επαφή με το κοινό, το συγκρότημα απέδωσε εξαιρετικά αλλά μινιμαλιστικά (άνευ πλήκτρων και αυτοσχεδιασμού), ενώ ο ίδιος ο Hughes διατηρεί σε πολύ καλή κατάσταση τη φωνάρα του, εντυπωσιάζοντάς μας με τις κορώνες του. Και ως μπασίστας, όμως, ήταν όσο αρχοντικός άρμοζε στην ιστορία και τα γαλόνια του. Όχι συγκλονιστική, αλλά αξιοπρεπέστατη εμφάνιση.

Β.Σ.

Atreyu (Mainstage 2, 14:20 - 15:00)
Μια από τις μπάντες που γενικά εκτιμώ πολύ και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω ως τώρα είναι οι Atreyu. Βασικά, τους εκτίμησα με εκείνο το φανταστικό "Lead Sails Paper Anchor" και παρόλο που το άλμπουμ μετά την επιστροφή τους δεν με ενθουσίασε, περίμενα πώς και πώς την εμφάνισή τους.

Κι αν όντως φαίνεται μια μπάντα με δύναμη και νεύρο επί σκηνής, ο ήχος ήταν απαράδεκτα κακός, ειδικά στις κιθάρες που τις έψαχνα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Κι αν τέτοια φαινόμενα διορθώνονται μετά από ένα - δύο τραγούδια, εδώ δεν έφτιαξαν ποτέ, οπότε τα συγχαρητήριά μας στον ηχολήπτη.

Το μόνο που ακουγόταν καμπάνα ήταν τα φωνητικά του ντράμερ Brandon Saller που ήταν εξαιρετικός, εν αντιθέσει με τον αρκετά μέτριο Alex Varkatzas. 

Το set ήταν αρκετά καλό, με κορύφωση το "Do You Know Who You Are", ωραίο το "Becoming The Bull", αλλά ο χάλια ήχος χαντάκωσε το καλύτερο και πιο συναυλιακό κομμάτι τους, το "Blow". Επίσης, τη διασκευή στο "You Give Love A Bad Name" δεν τη βρήκα ποτέ ούτε καλή, ούτε καν διασκεδαστική.

Χ.Κ.

Sixx A.M. (Mainstage 1, 15:05 - 15:45)
Άλλη μια μπάντα που ήθελα πολύ να δω ήταν οι Sixx A.M., των οποίων το πολύ καλό νέο άλμπουμ μου κίνησε ξανά το ενδιαφέρον γι' αυτούς. Με μόνιμο ντράμερ, τη βοήθεια δυο κοπελιών στα backing vocals και πάρα πολύ makeup, το τρίο των Nikki Sixx, DJ Ashba και James Michael απέδειξε πως παίζεται το καλό, σύγχρονο, mainstream, ραδιοφωνικό (δεν συνεχίζω άλλο) rock.

Sixx. A.M. Hellfest 2016

Στο 40λεπτο που είχαν στηρίχτηκαν σε τραγούδια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, εκ των οποίων ξεχώρισε το ομώνυμο τραγούδι, έπαιξαν τα χιτάκια "This Is Gonna Hurt", "Lies Of The Beautiful People" και "Stars", για να κλείσουν μόλις με ένα τραγούδι από το ντεμπούτο τους, το "Life Is Beautiful" που ήταν και η καλύτερη στιγμή του live.

O Nikki Sixx τραβάει ακόμα τα φώτα, ο Ashba είναι παικταράς αλλά στηρίζεται πολύ στα εφέ του και ο James είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής. Τα backing vocals θα έπρεπε να έχουν λίγο πιο ψηλά, αλλά σε γενικές γραμμές η εμφάνισή των Sixx A.M. ήταν χορταστικότατη.

Setlist: This Is Gonna Hurt / Rise / When We Were Gods / Everything Went to Hell / Prayers for the Damned / Lies of the Beautiful People / Stars /Life Is Beautiful

Χ.Κ.

Foreigner (Mainstage 1, 16:45 - 17:35)
Εδώ οι πάντες υποκλίθηκαν. Από το πουθενά και out of the blue, η τεράστια AOR μπάντα ανάγκασε πολύ κόσμο που είχε σχεδιάσει να φάει ή να ξεκουραστεί, να επιστρέψει αμέσως για να ακούσει από πού ακούγεται αυτή η μαγική φωνή, αυτοί οι ξέγνοιαστοι ρυθμοί, αυτά τα πιασάρικα ρεφρέν, αυτά τα μελωδικά solo. Οι Foreigner ικανοποίησαν και με το παραπάνω, αλλάζοντας εντελώς το κλίμα, γλυκαίνοντας την ατμόσφαιρα και μεταδίδοντας παντού το δικό τους μόνιμο χαμόγελο.

Ο Kelly Hansen ήταν απλά τέλειος, όμοιος με τον θεό Lou Gramm στα περισσότερα κομμάτια και οπτικά θυμίζοντας έναν λιγότερο «σάπιο», αλλά εξίσου τζόβενο Steven Tyler. Mε δύο και ενίοτε τρεις κιθάρες επί σκηνής, oι Foreigner είχαν ήχο «τζάμι» και άριστη απόδοση. Το ένα hit διαδεχόταν το άλλο, και το γαλλικό κοινό άρχισε να ξυπνάει, συμμετέχοντας και τραγουδώντας τα υπερ-κολλητικά ρεφρέν του "Cold As Ice", "Urgent", "Double Vision", "Hot Blooded". Στο "I Want To Know What Love Is", πραγματικά κανείς δεν άντεξε να μην τραγουδήσει από καρδιάς, μαζί με την μπάντα! Χαλαρά από τις καλύτερες εμφανίσεις του τριημέρου, ακόμα και χωρίς devil horns και τριγκαρισμένα τύμπανα.

Setlist: Double Vision / Head Games / Cold As Ice / Feels Like The First Time / Urgent / Juke Box Hero / I Want To Know What Love Is / Hot Βlooded

Β.Σ.

Entombed A.D. (Altar, 17:40 - 18:30)
Στα καπάκια μετά τους Foreigner, ο απόλυτος σουρεαλισμός: Γρήγορα στο Αltar, όπου το μενού είχε τους death 'n' rollers Entombed A.D. (τους Entombed μετά το 2014, δηλαδή) στο Altar, οι οποίοι ήταν σαρωτικοί και χαοτικοί όσο αναμενόταν. Όχι με τον καλύτερο ήχο, αλλά με μπετονιερέ/παθιασμένο παίξιμο και setlist βασιμένο στα έπη των Entombed ("Supposed To Rot", "Wolverine Blues", "Stranger Aeons", κ.ά.), το σχεδόν ωριαίο σετ των Entombed A.D. ήταν χορταστικό για τους οπαδούς τους.

Entombed A.D. Hellfest 2016

Οι Entombed A.D. μάζεψαν πολύ κόσμο, ο οποίος καραγούσταρε με τον L.G. Petrov και τη συμμορία του, ενώ η κατανάλωση μπύρας και άλλων (οινο)πνευμάτων άρχισε να γίνεται αχαλίνωτη. Το πάντα συγκλονιστικό outro του "Left Hand Path" ήταν, κατ’ εμέ, η απόλυτη κορυφή της εμφάνισής τους, μιας εμφάνισης σοβαρής, στιβαρής και απόλυτα rock 'n' roll.

Setlist: Midas In Reverse / Stranger Aeons / Second to None / Eyemaster / Dead Dawn / Living Dead / The Winner Has Lost / Revel in Flesh / Wolverine Blues / Left Hand Path / Supposed to Rot

Β.Σ.

Joe Satriani (Mainstage 1, 18:35 - 19:25)
Πήγαμε σε φάση «αντε να δούμε και λίγο Satriani» και φύγαμε με εξαρθρωμένη την κάτω γνάθο. Εξωγήινο παίξιμο από τον Joe, αλλά πολλά credits αξίζουν και οι παικταράδες που τον συνοδεύουν στην περιοδεία. Marco Minnemann, Mike Keneally και Bryan Beller παίζανε τις κάλτσες τους και ο καραφλός θεός της κιθάρας κερνούσε solo με το τσουβάλι.

Joe Satriani Hellfest 2016

Μας παρουσίασε τρία τραγούδια από το περσινό "Shockwave Supernova" πλαισιώνοντάς τα με κάποιες διαχρονικές «επιτυχίες», όπως τα "Flying In A Blue Dream", "Summer Song" και "Surfing With The Alien". Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σχολιάσω την απόδοση της μπάντας, γιατί εξελίχτηκαν μαγικά πράγματα στα πενήντα λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους. Μου έλειψε ένα "The Extremist" πάντως.

Setlist: Shockwave Supernova, Flying In A Blue Dream, Ice 9, On Peregrine Wings, Crystal Planet, Cataclysmic, Summer Song, Always With Me Always With You, Satch Boogie, Surfing With The Alien

Κ.Π.

Disturbed (Mainstage 2, 19:30 - 20:30)
Ακόμα θυμάμαι το φιάσκο της εμφάνισής τους στο Download πριν τρία - τέσσερα χρόνια και περίμενα πώς και πώς να με αποζημιώσουν. Πράγματι, οι Disturbed μας έδωσαν μια εμφάνιση αντάξια του ονόματός τους, με καλό setlist -για τα δεδομένα εμφάνισης σε φεστιβάλ- και αρκετό νεύρο.

Με μπροστάρη τον David Draiman, προσπάθησαν να μεταδώσουν την ενέργειά τους στο κοινό κάτι που κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Μεγάλη στιγμή η διασκευή στο "Sound Of Silence", για τις ανάγκες του οποίου βγήκαν στη σκηνή νταούλια, ακουστικές κιθάρες και βιολιά, αλλά λογικά την παράσταση έκλεψαν οι επί σκηνής  συνεργασίες με τους Sixx:AM και τον Glen Huge για τα "Shout At The Devil" και "Baba O' Riley" αντίστοιχα.

Υ.Γ.: Θα ήθελα να μου λύσει κάποιος την απορία γιατί να ανοίγει κύκλος για mosh pit όταν πάνω στη σκηνή εμφανίζονται βιολιά; Γάλλοι...

Setlist: Ten Thousand Fists / The Game / The Vengeful One / Stupify / The Sound Of Silence / Inside The Fire / The Light / Shout At The Devil / Baba O' Riley / Killing In The Name Of / Indestructible / Voices / Down With The Sickness

Κ.Π.

Within Temptation (Mainstage 1, 20:35 - 21:50)
Το υπερθέαμα που είχαν στήσει οι Within Temptation με τα μεγάλα video wall και τα πολλά φώτα ήταν εντυπωσιακό, αλλά με έκανε να αναλογιστώ τελικά μήπως κάποιες μπάντες «κρύβονται» λίγο πίσω από τις μεγάλες παραγωγές και τα πολλά προηχογραφημένα μέρη. Για παράδειγμα, όταν ο Keith Caputo (όσο ήταν ακόμα άντρας) τραγουδούσε (playback προφανώς) μέσω από το video wall στο 'What Have You Done?" κι ακουγόταν τόσο καθαρά και ισορροπημένα, σκεφτόμουν μήπως δεν διακρίνω καλά τι είναι προηχογραφημένο και τι όχι.

Within Temptation

Πέραν τούτου, οι Within Temptation ήταν πολύ καλοί σε αυτό που πρεσβεύουν, ενώ στα αξιοσημείωτα ήταν η παρουσία της Tarja Turunen επί σκηνής για να ερμηνεύσουν μαζί με την Sharon D' Adel το "Paradise", το οποίο, όμως, λίγο πιο pop από όσο τους θέλω τους Ολλανδούς. Φυσικά, καλύτερη όλων η Sharon με την εξαιρετική φωνή της.

Χ.Κ.

Bring Me The Horizon (Mainstage 2, 21:55 - 22:55)
Υπάρχει κάποιος λόγος που τα πράγματα πάνε μπροστά. Μπορεί όσο μεγαλώνουμε και δεν καταλαβαίνουμε κάποιες από τις επιλογές των επόμενων γενιών να θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάνουν κάτι λάθος, αλλά δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Να, απόδειξη οι Bring Me The Horizon...

Είμαι σίγουρος ότι η γενιά μου δυσκολεύεται να καταλάβει γιατί αυτά τα πιτσιρίκια είναι τόσο δημοφιλή, αλλά αν βλέπατε πόσο το ζούσε ο κόσμος και παράλληλα πόσο υποστήριζε η μπάντα αυτό που κάνει, τουλάχιστον θα παραδεχόσασταν ότι κάτι κάνουν καλά.

Προφανώς στη μουσική τους υπάρχει αρκετό προηχογραφημένο υλικό, προφανώς ο Oli Sykes δεν είναι καν καλός τραγουδιστής με απλούς, τεχνικούς όρους, αλλά βάζουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν, γράφουν καλά τραγούδια και το show που δίνουν είναι εντυπωσιακό.

Παρόλο που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έπαιξαν το (αγαπημένο μου) "True Friends", το εναρκτήριο "Happy Song" το διαολεμένα πορωτικό "Go To Hell For Heaven’s Sake", τα επιθετικά "Shadow Moses" και "Sleepwalking" και προφανώς το κλείσιμο με το "Drown" έκαναν την εμφάνιση των BMTH απολαυστική.

Μόνη μικρή ένσταση τα φωνητικά του Sykes που σε σημεία δεν πολυέβγαιναν ή δεν πολυακούγονταν τελοσπάντων, αλλά σε γενικές γραμμές δικαίωσαν με την εμφάνισή τους τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους και είχαν μια από τις πιο ενεργές συμμετοχές του κόσμου, σε όλο το φεστιβάλ.

Setlist: Happy Song / Go to Hell, for Heaven's Sake / The House of Wolves / Avalanche / Shadow Moses / Sleepwalking / Can You Feel My Heart / Antivist / Throne / Drown

Χ.Κ.

Primordial (Altar, 22:15 - 23:10)
Οι Primordial ήταν επιβλητικοί όπως πάντα. Bathory-ίλα, επικό συναίσθημα, μελαγχολία και κέλτικη υπερηφάνεια, ήταν -ως συνήθως- τα συστατικά της εμφάνισής τους. Χωρίς πολλά λόγια, με πολύ καλό ήχο και με απειλητική/σοβαρή σκηνική παρουσία (o Nemtheanga υπερκινητικός, οι υπόλοιποι σκυφτοί και αφοσιωμένοι στα όργανά τους), οι Ιρλανδοί έδωσαν ένα αυθεντικό metal show, το οποίο όμως έπρεπε να αφήσουμε περίπου ένα τέταρτο πριν το φινάλε του, για να είμαστε εγκαίρως σε θέση βολής για τους headliners της ημέρας, τους Twisted Sister.

Setlist: Where Greater Men Have Fallen / No Grave Deep Enough / Babel's Tower / As Rome Burns / Lain With the Wolf / Wield Lightning to Split the Sun / Empire Falls

B.Σ.

Twisted Sister (Mainstage 1, 23:00 - 00:15)
Η τελευταία περιοδεία των Twisted Sister είναι γεγονός και, όπως τόνισε ο Dee Snider, αυτοί δεν θα ξηγηθούν αλά Ozzy ή Scorpions - οι Twisted "Fucking" Sister πραγματικά έφτασαν στο τέλος τους. Θα χαρακτήριζα, όμως, το show τους κάθε άλλο παρά θλιβερό! Αντιθέτως, οι Sister, με τον πανταχού παρόντα Μike Portnoy πίσω από τα ντραμς, στη θέση του εκλιπόντα A.J. Pero (όπως μας είπε ο Dee, ο ίδιος ο A.J. είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι αν ποτέ του συνέβαινε κάτι και δεν μπορούσε να παίξει, θα ήθελε τον Mike να αναλάβει) έδωσαν πανηγυρικό χαρακτήρα στην εμφάνισή τους, κυριαρχώντας στην τεράστια κεντρική σκηνή του Hellfest.

Twisted Sister Hellfest 2016

Ο Dee Snider παρέσυρε τον κόσμο σε εξαντλητικά sing-along, ήταν κλασικά πολυλογάς, μίλησε για το τρομοκρατικό χτύπημα του Νοεμβρίου, αναφέρθηκε στους νεκρούς ήρωες της σκληρής μουσικής που μας άφησαν τον τελευταίο διάστημα (A.J. Pero, Lemmy, Jimmy Bain), ήταν το ίδιο άσχημος όπως πάντα, το ίδιο γυμνασμένος και κινητικός όπως πάντα και... το ίδιο εκπληκτικός τραγουδιστής όπως πάντα. Η βραχνή φωνή του, με το συχνά σαρκαστικό και ειρωνικό ύφος, ήταν πάντα το βαρύ πυροβολικό αυτού του συγκροτήματος, που κατάφερε να γίνει πρώτο όνομα, βασιζόμενο σε μια χούφτα δίσκους και πολλά κιλά ξένοιαστο, ανεβαστικό και απλό, αλλά βαρβάτο, heavy metal. Οι αιώνιοι συνοδοιπόροι του (J. J. French, Eddie Ojeda, Mark Mendoza) δεν διεκδικούν δάφνες δεξιοτεχνίας, αλλά γνωρίζουν καλά το σανίδι και δίνουν στον κόσμο αυτό που θέλει να πάρει, αναπληρώνοντας ό,τι τους λείπει με πάθος και ιδρώτα που στάζει κάτω από τις περούκες (λόγω τριχόπτωσης) και τα κομοδινί ή κορακί βαμμένα μαλλιά τους. Δεν θα πρέπει εδώ να παραλείψω ότι ο πιο αλανιάρης μουσικός από την οικογένεια των Dream Theater, ο Mike Portnoy, «κούμπωσε» μια χαρά με το υπόλοιπο group, απλοποιώντας, κατά δύναμιν, το στύλ του, και δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο όλο θέαμα και άκουσμα που εκτυλισσόταν μπροστά μας.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η πρόσκληση του Phil Campbell να ανέβει στη σκηνή και να παίξει με τους Sister το "Shoot 'Em Down", αλλά και το "Born To Raise Hell" των Motorhead, προλογίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, το αφιέρωμα που θα ακολουθούσε την εμφάνισή τους, στον Lemmy Kilmister. To "S.M.F.", απόλυτα ταιριαστό με την περίσταση, θα έκλεινε θριαμβευτικά το show των Twisted Sister, αφήνοντάς μας κατάκοπους αλλά με αρκετό κουράγιο ώστε να σιγοτραγουδάμε "No, we ain’t gonna take it!" σε όλο τον δρόμο μέχρι τη βάση μας (ο γράφων και ο Πολύζος δηλαδή, διότι ο ακούραστος σκύλος Καραδημήτρης, έριξε τις γυροβολιές του και στους Korn!).

Setlist: What You Don't Know (Sure Can Hurt You) / The Kids Are Back / Burn in Hell / Destroyer / You Can't Stop Rock 'n' Roll / The Fire Still Burns / We're Not Gonna Take It
/ The Price / I Believe In Rock 'n' Roll / I Wanna Rock / Shoot 'Em Down / Born to Raise Hell (Motörhead cover) / S.M.F.

Β.Σ.

Korn (Mainstage 2, 01:00 - 02:00)
Αν σου αρέσουν οι Korn κοίτα το setlist. Πες μου αν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις καλά. Άστο, στο λέω εγώ: ΟΧΙ.

Το καταπληκτικά στημένο best of set των Korn είχε βέβαια και την αντίστοιχη υποστήριξη, ειδικά από τον Jonathan Davis που είπε τα περισσότερα τραγούδια καρφί και γενικά είχε κάμποση όρεξη παρά το προχωρημένο της ώρας. Γενικότερα, ο ήχος ήταν οκ (όχι συγκλονιστικός), με ανεβοκατεβάσματα στις κιθάρες, αλλά κυρίως ήταν η θερμή αντίδραση του μεγάλου σε αριθμού (ειδικά αναλογιζόμενοι την ώρα και την κούραση) κοινού.

Korn

Είναι ωραίο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο που τραγουδάει τους περισσότερους στίχους, γκρουβάρει και δείχνει να γουστάρει πολύ την μπάντα. "Coming Undone", "Did My Time", "Y’All Want A Single" και το κλείσιμο του "Freak On A Leash" ήταν οι καλύτερες στιγμές για τον γράφοντα, σε μια από τις εμφανίσεις που ευχαριστήθηκε πάρα πολύ σε αυτό το φεστιβάλ.

Setlist: Right Now / Here to Stay / Somebody Someone / Falling Away From Me / Coming Undone / Shoots and Ladders / Blind / Twist / Did My Time / Y'All Want a Single / 4 U / Got the Life / Freak on a Leash

Χ.Κ.

2nd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Crobot
Εγγύηση: Twisted Sister
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Within Temptation
Ευχάριστη έκπληξη: Foreigner
Κατώτεροι του αναμενομένου: Atreyu

  • SHARE
  • TWEET