Crobot

Feel This

Mascot Records (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 01/06/2022
Οι Crobot παραμένουν σταθερά καλοί, αλλά οι απαιτήσεις είναι για κάτι παραπάνω από αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Crobot μου έκαναν κάτι από την πρώτη φορά που άκουσα το promo του "Something Supernatural", πίσω στο 2014. Παρόλο που ο ήχος στον οποίο κινούνταν έμοιαζε ήδη σχετικά κορεσμένος είχαν κάτι που τους έκανε να ξεχωρίζουν. Και δεν ήταν μόνο το προφανές, δηλαδή η φωνή του Brandon Yeagley, αλλά και συνθετικά και ηχητικά είχαν πολλά στοιχεία που τους ανέβαζαν σε σχέση με τον μέσο όρο.

Τους συμπάθησα ακόμα περισσότερο όταν είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί τους, διαπιστώνοντας από πρώτο χέρι πόσο ακομπλεξάριστοι και χαβαλέδες (με την καλή έννοια) τύποι είναι και πόση ειλικρινή αγάπη έχουν για τη μουσική που παίζουν. Αλλά εκεί που πραγματικά κλείδωσαν ψηλά στην εκτίμησή μου είναι όταν είχα την ευκαιρία να τους δω να παίζουν ζωντανά. Λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να με εντυπωσιάσουν τόσο πολύ όσο η παρέα του Yeagley και του Chris Bishop (κιθαρίστα/βασικού συνθέτη), με την ενέργειά τους επί σκηνής.

Τα δυο άλμπουμ που ακολούθησαν ("Welcome To Fat City" και "Motherbrain" είναι αμφότερα πολύ καλά, κυρίως γιατί διαθέτουν επιμέρους τραγουδάρες, όπως τα "Not For Sale", "Play It Cool", "Low Life" και "Gasoline" που γεμίζουν τη συνθετική φαρέτρα του συγκροτήματος με εντυπωσιακές στιγμές. Χωρίς να μπορούν να χαρακτηριστούν ως εκθαμβωτικά ή κάτι τέτοιο, επιτέλεσαν τον σκοπό τους, ο οποίος ήταν να καθιερώσουν και να μεγαλώσουν το όνομα των Crobot.

Για να είμαι ειλικρινής, βέβαια, θα περίμενα βάσει potential οι Crobot να έχουν μεγαλώσει περισσότερο ως όνομα, αλλά ενδεχομένως οι αλλαγές που προέκυψαν (και συνεχίζουν να προκύπτουν) να έχουν παίξει κι αυτές το ρόλο τους. Λίγο η φυγή από τη Nuclear Blast και η μεταπήδηση στη Mascot Records, λίγο η αποχώρηση των αδερφών Figueroa από το rhythm section ίσως να υποδεικνύουν μια μικρή αστάθεια στο εσωτερικό της μπάντας, η οποία έχει στις τάξεις της νέο μπασίστα, τον Tim Peugh.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, διατηρούνται κάποιες σημαντικότερες σταθερές, με κυριότερες εξ αυτών το ότι ο Yeagley παραμένει μια από τις καλύτερες σύγχρονες rock φωνές (χωρίς «ναι μεν, αλλά»), κι ότι ο Bishop ξέρει να γράφει ωραία, groovy riff. Επίσης, όπως είναι προφανές από τον τίτλο και το εξώφυλλο της τέταρτης δισκογραφικής τους δουλειάς δεν χάνουν το χιούμορ τους.

Εδώ να επισημάνω το εξής. Ο τίτλος "Feel This" σε συνδυασμό με το εξώφυλλο του άλμπουμ δεν σε προϊδεάζουν για τύπους που παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους. Και παρόλο που, όπως ανέφερα πιο πριν, αυτό είναι κάτι που εκτιμώ γενικά ως στάση, έχω την αίσθηση πως από ένα σημείο κι έπειτα ενδεχομένως δεν λειτουργεί πάντα θετικά στο τελικό αποτέλεσμα ή και στην εικόνα της μπάντας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι Crobot είναι αυτοί που είναι και δεν είναι θα μπορούσε να είναι η (μη) σοβαροφάνεια το πρωτεύον στοιχείο για να κριθή μια νέα δουλειά τους.

Στο δια ταύτα, λοιπόν, στην τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, οι Αμερικανοί εμφανίζονται χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις είτε στον ήχο, είτε στη συνθετική τους προσέγγιση και παραδίδουν ένα ακόμα καλό άλμπουμ μεν, αλλά το λιγότερο καλό της ως τώρα πορείας τους δε. Τα riff είναι groovy και δυναμικά ως συνήθως, τα ρεφρέν καλοφτιαγμένα ως επί το πλείστον και αυτό το κράμα Cornell/Kennedy της φωνής του Yeagley θα σε κέρδιζε ακόμα κι αν διάβαζε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Αλλά ο βασικός προβληματισμός μου έγκειται στο ότι από τις δώδεκα συνθέσεις δεν βρήκα κάποια να μου κολλήσει στο μυαλό (κάτι που συνέβη σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους), ενώ αρκετές μου ακούγονται ευχάριστες μεν, κάπως συμπληρωματικές δε.

Στις στιγμές που ξεχωρίζω θα περιλάμβανα το πρώτο single, "Better Times", το οποίο διαθέτει έχει τον απαραίτητο δυναμισμό, το "Dance With The Dead" που με κέρδισε με το groove του, καθώς και τραγούδια όπως το "Golden" ή το "Without Streets", όπου συναντάμε τυπικά καλούς Crobot. Περισσότερο όλων, όμως, το "Set You Free", λόγω του ότι η ερμηνεία του Yeagley δίνει το κάτι παραπάνω, σε ένα σύνολο τραγουδιών που γενικά χαρακτηρίζονται από ομοιομορφία, τόσο ηχητική όσο και ποιοτική.

Σε καμία περίπτωση δεν θα απέτρεπα κάποιον από το να ακούσει το "Feel This". Το αντίθετο. Παρά τις όποιες μικρές ενστάσεις μου, οι Crobot συνεχίζουν να παίζουν σε ένα επίπεδο πάνω από την πλειονότητα των stonerίζοντων heavy rock σχημάτων εκεί έξω και στην τέταρτη full time δουλειά τους παραμένουν σταθερά καλοί. Αλλά, πλέον οι απαιτήσεις είναι για κάτι παραπάνω από αυτό.

  • SHARE
  • TWEET