Cradle Of Filth

Cryptoriana - The Seductiveness Of Decay

Nuclear Blast (2017)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 06/09/2017
To χαμένο γοτθικό ρομάντζο ξανανιώνει και επιστρέφει την βρώμα στο λίκνο της
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Dani Filth σκίζει όλες τις βικτωριανές του δαντέλες και φορά ξανά τις βρώμικες, αλλά αγνές κάλτσες των πρώιμων ημερών. Τι σημαίνει όμως αυτό;

Οι Cradle of Filth, αν και ξεκάθαρα εδώ και δεκαετίες είναι το προσωπικό σχήμα του Dani Filth, οι κατά καιρούς μουσικοί που τον πλαισίωναν, μέχρι στιγμής δεν είχαν δημιουργήσει ένα γνήσια απογοητευτικό άλμπουμ. Αλλά η υπερχειλίζουσα και χρυσοφόρα έμπνευση των πρώτων δίσκων είχε ξεκάθαρα ημερομηνία λήξης μετά την εκπνοή των '90s.

Διαγράφοντας μια καθοδική πορεία, η οποία με τον καιρό νέρωνε όλο και περισσότερο ότι ψήγματα black metal είχαν απομείνει, ακόμα και ο Dani διαπίστωσε ότι οι CoF παράγιναν κολλητοί με project του,  τους ψευδο-ατμό-metal Devilment με παραγωγή από Dragonglass, για τους οποίους τα κουτσομπολιά και οι μικρότητες γεμίζουν βιβλίο ολόκληρο.

Έτσι με μια πιο στεγνή και πιο ωμή και απολύτως επιθυμητή παραγωγή, η οποία αφήνει λίγο τα αναλογικά όργανα να πάρουν μια ανάσα από τον ανηλεή ψηφιακό οργασμό των τελευταίων ετών, το Cryptoriana σηματοδοτεί μια στροφή προς το ένδοξο παρελθόν, γιατί άλλωστε μια τόνωση -εδώ που τα λέμε- την ήθελαν οι Cradle of Filth.

Με αποκλειστικά αυξημένες ταχύτητες και μια επιστροφή σε αγχολυτικά blast beats και τις supersonic τσιρίδες του Dani, οι οποίες θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τα ακριβά ποτήρια της μαμάς, οι στιγμές χαλάρωσης επιτέλους, οδηγούνται διακριτικά προς την πόρτα της εξόδου.

Αλλά η επιστροφή στο ορθόδοξο δόγμα της παράδοσης δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς μια θηλυκή παρουσία να εξισορροπεί το μένος του μικρού ματαιόδοξου τροβαδούρου.

Συμπληρώνοντας επάξια από τον προηγούμενο δίσκο το μεγάλο κενό που άφησαν οι άριες της Sarah Jezebel Deva, η καναδέζα μούσα Lindsay Schoolcraft, με εξαιρετικά αναβαθμισμένο ρόλο στα φωνητικά, αφήνει την φιγουρατζίδικη άρπα της και πιάνει πλέον δουλειά και πίσω από τα keyboards. Αλλά ο Dani δεν σταμάτησε εκεί την στρατολόγηση του, αφού και η αιθέρια οντότητα της Liv Kristine αναλαμβάνει ένα μικρό μισθοφορικό ρόλο στο Vengeful Spirit, χωρίς όμως να της δίνεται η ευκαιρία να λάμψει, παρά την ανεβασμένη στην μίξη φωνή της.

Το υπερηχητικό κρεσέντο της μπάντας στο πέσιμο της αυλαίας, αντί για μια ακόμα υπόκλιση στο δικό τους παρελθόν, μας αποχαιρετά με μια διασκευή στο κλασικό Alison Hell των Καναδών Annihilator, η οποία ενδέχεται να διχάσει.

Το Cryptoriana είναι μια παλινωδία στον νοθευμένο ήχο των τελευταίων δίσκων και παρά την ακολουθία ενός δοκιμασμένου μονοπατιού που παραλίγο να χαθεί οριστικά, οι Cradle of Filth εμφανίζονται κραταιοί και εμπνευσμένοι όπως δεν τους έχουμε ακούσει δει εδώ και 13-14 χρόνια.

Αλλά αν περιμένει κανείς να ακούσει κάτι εφάμιλλο του Dusk ή του Cruelty, ίσως να απογοητευθεί οικτρά, γιατί άλλωστε ένα συγκρότημα δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει τα αριστουργήματα της πρώτης του νιότης, ειδικά όταν πλησιάζει τα 30 του.

Παρ' όλα αυτά, αν και και οι κλασικοί δίσκοι των Cradle κάθονται ασφαλείς πάνω σε ένα λίκνο βρώμας, το Cryptoriana αναβιώνει ένα χαμένο γοτθικό ρομάντζο, το οποίο είναι ότι πιο κοντινό μπορεί να γευθεί ένα die-hard οπαδός τους από εκείνες τις ένδοξες μέρες.

  • SHARE
  • TWEET