Circus Maximus

Havoc

Frontiers (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 16/03/2016
Μονοδιάστατη και άνευρη η εξέλιξη των συμπαθών Νορβηγών progressive metallers
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν κάτι χαρακτηρίζει την ως τώρα πορεία των Νορβηγών Circus Maximus, αυτό είναι η συνέπεια στην ποιότητα, καθώς και το γεγονός ότι είναι πολύ συμπαθητικοί τύποι γενικότερα.

Τα δυο πρώτα τους άλμπουμ τοποθετήθηκαν δυνατά στον χώρο του progressive metal -αν και υπήρξαν φωνές ότι παρακούγονται σαν Dream Theater- και με το "Nine" απέδειξαν ότι μπορούν να εξελίξουν τον ήχο τους, χωρίς να απολέσουν την έμπνευση και την ποιότητά τους, στην πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους κατά την ταπεινή μου άποψη.

Αυτή την εξέλιξη έρχονται να συνεχίσουν με το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους "Havoc", αλλά αυτήν τη φορά, όσο καλές προθέσεις κι αν είχα δεν κατάφεραν να με πείσουν.

Ας ξεκινήσω, όμως, από τα θετικά. Πρώτον, ο ήχος είναι πραγματικά καλός και ευκρινής, ειδικά στα τύμπανα. Δεύτερον, τα solo του Mats Haugen είναι εξαιρετικά όποτε τα επιστρατεύει, παραδείγματος χάριν στο "Highest Bitter" ή στο "Remember". Τρίτον, η φωνή του Michael Eriksen, που είναι πάντα ξεχωριστή. Αλλά κάπου εδώ τελειώνουν τα όποια θετικά στοιχεία μπορώ να εντοπίσω.

Διότι, οι συνθέσεις στην πλειονότητά τους στερούνται νεύρου, έχουν υπερβολικά πολλά επαναλαμβανόμενα θέματα χωρίς λόγο, οι βασικές μελωδίες τους είναι απλοϊκές και οι διάρκειες σε μερικά τραγούδια είναι τραβηγμένες χωρίς λόγο. Συνθέσεις όπως το "Loved Ones", το "After The Fire" και το "Chivalry" δεν δικαιολογούν τα περίπου οκτώ λεπτά που διαρκούν έκαστο. Επίσης, το γεγονός ότι πολλές συνθέσεις ξεκινάνε απευθείας με φωνητικά μου μοιάζει με μια επιφανειακά εμπορική προσέγγιση.

Ας πούμε ότι ο "The Weight" διαθέτει μια ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, η οποία, όμως, χάνεται στην επαναληψιμότητα της, ότι το ομώνυμο τραγούδι είναι συμπαθητικό και ότι υπάρχει και μια τρόπον τινά κλιμάκωση στο τέλος του "After The Fire" που αξίζει αναφοράς. Στην πραγματικότητα, η μόνη σύνθεση που ξεχωρίζει είναι το "Highest Bitter" κυρίως λόγω του δυνατού ρεφρέν του, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό.

Ακόμα και οι παραπάνω, μεμονωμένες ενδιαφέρουσες στιγμές δεν είναι ικανές να αλλάξουν την γενική εικόνα του "Havoc" που βρίσκει τους Circus Maximus μονοδιάστατους, προσπαθώντας να γίνουν πιο εμπορικοί, χωρίς να μην αποτάξουν τελείως την ταμπέλα του progressive από πάνω τους. Απλοποίησαν υπερβολικά τις μελωδίες τους, έγιναν σε σημεία κουραστικά γλυκανάλατοι, αλλά κάπου-κάπου πετάνε κι ένα prog/τεχνικό μέρος για ξεκάρφωμα. Το τελικό πόρισμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτριο κι αυτό γιατί συνεχίζουν να είναι συμπαθείς.

 

  • SHARE
  • TWEET