Cheap Trick

Όταν μία μπάντα με σχεδόν σαράντα χρόνια δισκογραφική καριέρα, κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ, κανείς δεν περιμένει να ακούσει απίστευτες καινοτομίες. Η επιτυχία ή μη της συγκεκριμένης κυκλοφορίας εξαρτάται από το κατά πόσο αυτό που θα φτάσει στα αυτιά μας μοιάζει με κάτι που θα ακούγαμε από την μπάντα στο απόγειό της, εμπλουτισμένο, όμως, με την εμπειρία τόσων χρόνων και τοποθετημένο ηχητικά στο σήμερα. Όλα αυτά ωραία στα λόγια, αλλά κρίνοντας από το πόσα πάλαι ποτέ κορυφαία συγκροτήματα βγάζουν δίσκους με ξαναζεσταμένο, άνοστο και άχρωμο υλικό, καπηλευόμενα την περασμένη δόξα τους, τότε τα πράγματα φαίνονται να είναι πολύ πιο δύσκολα στην πράξη.

Εν προκειμένω λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με τη νέα δισκογραφική δουλειά μιας μπάντας που συγκαταλέγεται στις ιστορικότερες του rock ήχου. Οι Cheap Trick έφτασαν στο απόγειο της δημοτικότητας τους στα τέλη των '70s με το θρυλικό live άλμπουμ τους, "Cheap Trick At Budokan". Τα χρόνια που ακολούθησαν, τους βρήκαν να έχουν σκαμπανεβάσματα τόσο σε εμπορικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Όπως και να 'χει, οι Αμερικάνοι έχουν αντέξει στον χρόνο, συνεχίζοντας να δίνουν το δισκογραφικό «παρών» με σχετική συνέπεια. Έτσι, φέτος μας παρουσιάζουν το δέκατο έβδομο πια άλμπουμ τους, με τον διακριτικότατο τίτλο, "Bang, Zoom, Crazy... Hello". Μια εύλογη απορία που γεννιέται είναι τι στο καλό θα μπορούσαμε να ακούσουμε στο δέκατο έβδομο άλμπουμ, που δεν έχουμε ήδη ακούσει στα προηγούμενα; Και η απάντηση φυσικά είναι τίποτα. Όπως ανέφερα και παραπάνω, όμως, η επιτυχία κυκλοφοριών όπως η συγκεκριμένη, δεν έγκειται στην πρωτοτυπία αλλά στη μαεστρία με την οποία θα γίνει η σύνθεση και η εκτέλεση του υλικού.

Πώς τα πάνε λοιπόν οι Cheap Trick σε αυτόν τον τομέα; Φτάνει μία μόλις ακρόαση, για να καταλάβεις πως τα αυτιά σου βρίσκονται σε καλά χέρια. Οι συνθέσεις που συναντάμε είναι φανερό πως είναι γραμμένες από τύπους που έχουν περάσει μια ζωή δημιουργώντας ευκολοάκουστο (με την καλύτερη δυνατή έννοια) hard rock. Στιγμές όπως τα κιθαριστικά "No Direction Home", "Heart On The Line", "Roll Me" και "Long Time No See Ya" για παράδειγμα, είναι σίγουρο πως δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν οπαδό της μουσικής των Αμερικάνων, ενώ θα τραβήξουν το ενδιαφέρον και του περιστασιακού ακροατή.

Γενικά, ο εν λόγω δίσκος τα καταφέρνει άψογα όσον αφορά τις δυναμικές συνθέσεις, καθώς θυμίζουν τις καλύτερες εποχές του σχήματος, ντυμένες, όμως, ηχητικά με έναν πλούσιο σημερινό ήχο. Αλλά εκεί που κερδίζεται το παιχνίδι τελικά είναι στα πιο ήρεμα τραγούδια. Στην περίπτωση που οι πολύ καλές up-tempo συνθέσεις επισκίαζαν τις mid-tempo, τότε θα μιλάγαμε για ένα κάπως άνισο άλμπουμ. Εντέλει, όμως, τα στρατηγικά τοποθετημένα στο tracklist και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, "When I Wake Up Tomorrow" και "Sing My Blues Away" καταφέρνουν να λάμψουν κι εκείνα, ανάμεσα στα υπόλοιπα πιο γκαζωμένα κομμάτια.

Κάπως έτσι, οι Cheap Trick καταφέρνουν να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στην παρελθοντολαγνεία και την άκριτη μοντερνοποίηση. Μας παρουσιάζουν έναν πλήρως ισορροπημένο και κυρίως καλογραμμένο δίσκο, με κλασάτο rock, ικανό να σταθεί τόσο επάξια στο σήμερα, όσο θα στεκόταν και τριάντα-σαράντα χρόνια πριν.