Cathedral

The Garden Of Unearthly Delights

Nuclear Blast (2005)
14/10/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό "The VII Coming" οι θεοί του ευρωπαϊκού doom επιστρέφουν με την καινούρια τους κυκλοφορία που έχει ως σκοπό να τους ξαναβάλει στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Η σύνθεση της μπάντας έχει παραμείνει η ίδια και το καταπληκτικό εξώφυλλο (για άλλη μια φορά) έχει επιμεληθεί ο κ. Dave Patchett.

Έβαλα το cd στο στερεοφωνικό και περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω τις νέες συνθέσεις των 4 doom masters από την Αγγλία. Για αρχή όπως συμβαίνει με κάθε κυκλοφορία των Cathedral το άκουσμα με ξένισε κάπως, καθώς το ύφος της μουσικής τους έχει αλλάξει. Η παραγωγή είναι πιο χύμα και λιγότερο βαριά απ' ότι στις τελευταίες κυκλοφορίες, μιας και την έχει αναλάβει ο Warren Ryker (Down, Crowbar), και έχει μια πιο "αμερικάνικη" αισθητική. Τι σημαίνει αυτό; Το μπάσο του Leo Smee κάνει αισθητή την παρουσία του, με τις χαμηλές συχνότητες να ζορίζουν πολύ τα ηχεία. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένας από τους καλύτερους μπασίστες της γενιάς του μόνο θετικό μπορεί να είναι για το όλο άκουσμα. Μιλάμε ότι ο τύπος παραδίδει ρεσιτάλ ρυθμικότητας και συνοδεύει το έταιρον ήμισυ (Brian Dixon, τύμπανα) με τον καλύτερο τρόπο.

Τα drums είναι καταπληκτικά για άλλη μια φορά (μεγάλο ατού των Cathedral και ακούγονται σα να τζαμάρει ο John Bonham στο drum set του Bill Ward! Μιλάμε ότι τα δέρματα των τυμπάνων τραβάνε πολύ ζόρι κάθε φορά που ο Brian Dixon ασελγεί με μανία πάνω τους. Η κιθάρα του Garry Jennings (ο καλύτερος Eυρωπαίος κιθαρίστας του είδους κατ' εμέ) ακούγεται πολύ φρέσκια και έχει κάτι από τον αέρα του ανυπέρβλητου "The Carnival Bizarre". Στο δίσκο περιέχονται μερικά riffs που είναι ικανά να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στη ραχοκοκαλιά. Ο ήχος της κιθάρας απέχει αρκετά από τη μεταλλική χροιά που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, χωρίς να χάνει όμως σε τίποτα από τη δυναμή της. Ίσα ίσα που τώρα ξεδιπλώνει με μεγαλύτερη ευκολία τις μαγευτικές της αρμονίες.

Τώρα για τη φωνή του Lee Dorrian τι να πει κανείς; Ζεστή, μελωδική και ταυτόχρονα τσαντισμένη και γεμάτη πάθος. Όσο για τη χροιά της, αυτή μάλλον είναι η πιο χαρακτηριστική φωνή του doom των '90s. Ευτυχώς δεν υπάρχουν effects στη φωνή και μπορούμε να την απολαύσουμε σε όλο της το μεγαλείο (καμία σχέση με το "Endtyme").

Μουσικά ο δίσκος απομακρύνεται από τις τελευταίες κυκλοφορίες του σχήματος και ακούγεται πιο κοντά στην "Caravan Beyond Redemption" εποχή. Η μουσική χωρίς να έχει χάσει τίποτα από τη δυναμική της έχει εμπλουτιστεί με πολλά νέα στοιχεία και φυσικά με μια μεγάλη δόση φαντασίας. Τα τραγούδια έχουν πιο ελεύθερη δομή και δεν είναι τόσο "σφιχτά" όπως συνέβαινε για παράδειγμα στο "Endtyme". Αυτό πιστεύω είναι και η μεγαλύτερη αλλαγή στον ήχο τους.

Η μουσική πλέον αναπνέει καλύτερα και δεν είναι πνιγμένη στα overdubs. Η μπάντα είναι σε τρελλά κέφια συνθετικά και μας χαρίζει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της πολύχρονης ιστορίας της. Το "Tree Of Life And Death" παραπέμπει στο θεϊκό "Ride", ενώ το "North Berwick Witch Trials" με το Celtic Frost riff του σε κολλάει στον τοίχο και θέτει από τώρα υποψηφιότητα ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.

Δε θέλω να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι γιατί το "The Garden Of Unearthly Delights" είναι δίσκος και όχι συλλογή τραγουδιών. Απλά δε μπορώ να μη μιλήσω για το απόλυτο 27λεπτο (yes, yes!!!) έπος που ακούει στο όνομα "The Garden". Μιλάμε για ένα αραβούργημα το οποίο αποδεικνύει το μεγαλείο των Cathedral. Ότι και να σας πω είναι λίγο αν δεν ακούσετε την κομματάρα αυτή. Riffάρες, καταπληκτική ατμόσφαιρα, γυναικεία φωνητικά, μαγευτικές μελωδίες, τρομερές αλλαγές είναι μερικά από τα βασικά συστατικά που κάνουν το "The Garden" απαραίτητο για κάθε οπαδό της μουσικής. Το καλύτερο τραγούδι των Cathedral εδώ και πολλά χρόνια είναι γεγονός.

Το "The Garden Of Unearthly Delights" καταφέρνει με σχετική ευκολία να παραμερίσει τις περισσότερες κυκλοφορίες του είδους και ξαναβάζει τους Cathedral στην πρώτη θέση της ευρωπαικής σκηνής. Η φρεσκάδα των συνθέσεων και ο πλουραλισμός τους δείχνει ότι η μπάντα κάπου είχε περιοριστεί στις τελευταίες αμιγώς doom κυκλοφορίες της. Οι Cathedral είναι η μπάντα πρότυπο για όλες τις νεότερες, αφού καταφέρνει 15 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία να δημιουργήσει ένα δίσκο γεμάτο έμπνευση, δύναμη, ωριμότητα και φαντασία. Αν γουστάρεις αυτό που κάνεις, ο χρόνος απλά δε σε αγγίζει. Σταματάω εδώ γιατί ξαναρχίζει ο δίσκος...

  • SHARE
  • TWEET