Category 7

Έχω αδυναμία στον John Bush και θεωρώ ιδιαίτερα αδικημένη την εποχή του στους Anthrax, ή έστω το πως έχει αποτυπωθεί στην συλλογική συνείδηση πολλών metal οπαδών. Δεν συζητώ ότι άλμπουμ όπως το "Sound Of White Noise" ή το "We’ve Come For You All" είναι τεράστιες δισκάρες, αλλά ακόμα και στα πιο αμφιλεγόμενα "Stomp 442" και "Vol.8" υπάρχουν κομματάρες και ο Γιάνναρος ξεχωρίζει με το ερμηνευτικό του πάθος. Τουλάχιστον, το (σχεδόν) cult status των Armored Saint έχει οδηγήσει σε μια κάποια αναγνώριση…

Παραδόξως, πέραν των δυο παραπάνω σχημάτων, ο πάντα εξαιρετικός συμπαθής (και παρά λίγο τραγουδιστής των Metallica) Bush δεν είχε υπάρξει μέλος κάποιου άλλου κανονικού συγκροτήματος. Μέχρι τώρα. Καθώς, με αφορμή την συνύπαρξή τους στην κολλεκτίβα των Metal Allegiance, o Bush με τον κιθαρίστα Phil Demmel (ex-Machine Head, Vio-Lence, Kerry King) και μερικούς ακόμα καταξιωμένους metal μουσικούς σχημάτισαν τους Category 7, υποστηρίζοντας πως το έκαναν για να γουστάρουν και μόνο. Κι ακούγοντας την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, νομίζω πως τους πιστεύω.

Πριν πάμε στο δια ταύτα, να πούμε ότι στην μπάντα συμμετάσχουν ο μπασίστας των Exodus, Jack Gibson κι ο drummer των Overkill και Shadows Fall, Jason Bittner, οπότε αντιλαμβάνεστε τα επίπεδα έντασης που προστίθενται στο μίγμα. Κυρίως, όμως, πρέπει να σταθούμε στον κιθαρίστα Mike Orlando, καθότι αναλαμβάνει κεντρικό ρόλο, τόσο συνθετικά όσο και παικτικά, μαζί με τους Demmel και Bush. Ο Orlando μας συστήθηκε πριν αρκετά χρόνια με τους Adrenaline Mob, το πρώτο σχήμα που έφτιαξε ο Mike Portnoy όταν αποχώρησε από τους Dream Theater. Είναι παικταράς, διαθέτει πολύ χαρακτηριστικό ήχο και συνθέτει ένα καυτό κιθαριστικό δίδυμο με τον Demmel, που τα δίνει όλα σε κάθε τραγούδι.

Πραγματικά, αν κάτι χαρακτηρίζει το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ των Category 7 είναι αυτή η αχαλίνωτη ενέργεια που σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει σε ησυχία για τα 52 λεπτά που διαρκεί. Οι κιθάρες δεν σταματάνε να παράγουν riff και να εναλλάσσονται στα σόλο, ενώ το drumming του Bittner είναι πραγματικά διαολεμένο και τόσο μπροστά στη μίξη σαν να είναι είναι συμπρωταγωνιστής με τις κιθάρες. Και φυσικά είναι τα φωνητικά του Bush… ρε φίλε, ο τύπος είναι αγέραστος. Έφτασε 60 χρονών και η δύναμη της φωνής του μοιάζει να μην έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο εδώ και σαράντα χρόνια. Riffing, drumming και φωνητικά, όλα είναι καταιγιστικά στο US oriented metal, του νέου αυτού supergroup….

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, είναι τόσο καταιγιστικά τα πάντα, που στις πρώτες ακροάσεις αυτό λειτούργησε οριακά ως ανασταλτικός παράγοντας, καθώς η τόση ένταση που βγάζει η μπάντα σε όλα τα τραγούδια μου φάνηκε κάπως too much. Αυτό βέβαια, άλλαξε γρήγορα με τις ακροάσεις, και παρόλο που ακόμα υπάρχουν φορές που θα εκτιμούσα να χαλάρωνε λίγο το πόδι από το γκάζι, δεν θα ήταν δυνατό να μην εκτιμήσω τα όσα παρουσιάζει εδώ η σύμπραξη των παραπάνω καταξιωμένων μουσικών. Η μουσική τους πρόταση φλερτάρει με το thrash metal (δεδομένου και του παρελθόντος των περισσοτέρων), αλλά δεν θα την χαρακτήριζα ως τέτοια, καθώς έχει στοιχεία Anthrax της περιόδου Bush (αναπόφευκτα μάλλον), έχει κάτι από την τεχνικότητα του "Rust In Peace", έχει λίγο από Pantera και γενικότερα έχει κάμποσα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το metal της απέναντι όχθης του Ατλαντικού προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό που δεν μας περισσεύει τα τελευταία χρόνια.

Κυρίως, όμως, έχει αρκετές καλές συνθέσεις, με αποκορύφωμα την πρώτη τριάδα των "In Stiches", "Land I Used To Know" και "Apple Of Discord" που είναι και τα τρία υπέροχα, έχοντας πέραν όλων των άλλων και πολύ πιασάρικα refrain για να γουστάρουμε να τραγουδάμε μαζί με τη φωνάρα του Bush. Από κοντά έρχονται συνθέσεις όπως το δυναμικό - ακόμα και για τα δεδομένα τους - "Mousetrap", το "Waver At The Breaking Point" και το κλείσιμο με το 8λεπτο instrumental του "Etter Stormen" που δίνει χρόνο και χώρο στους Orlando και Demmel να ξεσαλώσουν, φέρνοντας στο νου το "The Crusade" (το τραγούδι) των Trivium και κυρίως την κάποτε παρέα του MegaDave. Από την άλλη, συνθέσεις σαν τα "Runaway Truck", "White Flags & Bayonets" και "Through Pink Eyes" έχουν τα ωραία στοιχεία και παιξίματά τους αλλά συνολικά δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι να ξεχωρίζει.

Εν τέλει, το ντεμπούτο άλμπουμ των Category 7 είναι πειστικό, χορταστικό ως και σε σημεία εντυπωσιακό, σηματοδοτώντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα supergroup που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στη metal μουσική. Αν το επίπεδο όλων των συνθέσεων κινούταν μεσοσταθμικά λίγο πιο κοντά σε αυτό των καλύτερων στιγμών τους, μάλλον θα μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους αυτή τη στιγμή. Και πάλι, όμως, έχουμε ένα άλμπουμ με ξεκάθαρο λόγω ύπαρξης, γεμάτο heavy metal ένταση και νεύρο που τόσο έχουμε ανάγκη. Και καταλήγοντας σε σταθερές αξίες, απλά εμπιστευόμαστε John Bush. Και το γούστο του Papa Het.