Catamenia

Η φετινή χρονιά επιφύλλασε «back from the grave» σκηνικά για τους Catamenia, μιλώντας επί προσωπικού επιπέδου. Μπορεί οι ίδιοι να τηρούσαν πιστά τα δισκογραφικά τους ραντεβού, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο είχα χάσει κάθε επαφή τα τελευταία πέντε χρόνια. Και δε χρειάζεται να υπάρχει λόγος στο κάτω-κάτω, αφού όλοι έχουμε μείνει στάσιμοι ανά καιρούς όσον αφορά τη πορεία εξέλιξης κάποιων γκρουπ. Φτάνοντας όμως στο έτος 2008, σημαντικό κίνητρο επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας αποτέλεσε η εξωφυλλάρα της νέας τους δουλειάς, μέθοδος ουκ ολίγες φορές πετυχημένη, καθώς με τέτοιο τρόπο έχουμε ανακαλύψει τόσες και τόσες δισκάρες.

Κάπως έτσι συνέβη και τώρα, αλλά καλύτερα να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα από το ύφος. Η μπάντα συνδυάζει black ξεσπάσματα που συνοδεύονται από ανάλογα φωνητικά και πολλά πιασάρικα μελωδικά στοιχεία. Πολύ πιασάρικα όμως. Απ' την πρώτη ακρόαση δηλαδή σου μένουν στιγμές. Σημαντικό ρόλο ίσως έπαιξε το γεγονός ότι για πρώτη φορά αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν πλήκτρα, δίνοντας έτσι περισσότερη προσοχή στις κιθάρες και στο δέσιμο τραχιών, μελωδικών και growling φωνητικών. Τον εν λόγω τομέα μάλιστα έχουν αναλάβει τρία άτομα, αποφεύγοντας έτσι κάποιο πιθανό «μονόχνωτο» αποτέλεσμα.

Για να γυρίσουμε στις κιθάρες, θα συναντήσετε ένα συνδυασμό γνώριμων μοτίβων. Από τη μία έχουμε θυελλώδεις ταχύτητες με χαρακτηριστικό «ξύσιμο», υποβόσκουσα ατμόσφαιρα κι ένα feeling σχεδόν παγωμένο. Ξέρετε, αυτό το ψυχρό που χαρακτηρίζει τους Φινλανδούς, το οποίο μπορεί στις περισσότερες μπάντες του ήχου να με ξενίζει, αλλά εδώ με κάνει και γουστάρω. Κι εκεί που λες πως κινδυνεύουν να ακουστούν μονότονοι, σκάνε τα mid-tempo σημεία που σε φάσεις θαρρείς πως είτε αγγίζουν τα όρια του «goth-influenced», είτε «σουηδίζουν». Αλλά δεν το κάνουν, δεν ξεφεύγουν από το χαρακτήρα, ούτε καν όταν μπαίνουν τα καθαρά φωνητικά. Τελικά, όταν κάποτε τους χαρακτήριζαν ως «melodic dark / black metal» είχαν δίκιο, ειδικά από τη στιγμή που η μουσική τους ακροβατεί κάπου εκεί ανάμεσα.

Εν κατακλείδι, μιλάμε για έναν άριστα μελετημένο κι απολαυστικό δίσκο. Αξίζει κάθε δευτερόλεπτο που σκοπεύετε να του αφιερώσετε. Εαν τυχόν αμφιβάλλετε, δοκιμάστε το "Garden Of Thorns" από κάποιον επίσημο ιστότοπο, έτσι, ως πρώτη γεύση. Και να ξέρετε πως το σύνολο δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει, συμπεριλαμβανομένων των διασκευών. Η Φινλανδία δε πέθανε αδέρφια. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.