Blues Pills

The Devil Man (EP)

Nuclear Blast (2013)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 04/10/2013
Ξεπερνούν τις αντιξοότητες του underground με την επαγγελματική παραγωγή αλλά χωρίς άλλη έκπτωση για το βρώμικο, ψυχεδελικό και ρετρό blues rock τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις των περασμένων εποχών με τη σημερινή, σημαίνει ότι εκείνος που κάνει την σύγκριση αρχίζει να γερνάει. Είναι αναπόφευκτο, αλλά πρέπει να γίνεται σιωπηρά και να μην το ομολογείς ποτέ». Ο κυνικός και σε πολλές περιπτώσεις μηδενιστής ντεντέκτιβ Πέπε Καρβάλιο με «έπιασε» με αυτή του την παρατήρηση στον «Ελληνικό Λαβύρινθο» του Μονταλμπάν.

Έπαιξε βέβαια το ρόλο του το ότι έχω πραγματικά βαρεθεί τα «πόσο καλά ήμασταν τότε» και «πόσο πρόχειρα είναι τα πράγματα τώρα» σχόλια σε όλους τους τομείς. Πόσα ακόμα Facebook γκρουπ τύπου «Εμείς δεν είχαμε Nintendo»  και «Κάνε like αν έγραφες με κονδυλοφόρο και όχι με πληκτρολόγιο» θα εμφανιστούν ακόμη άραγε; Στη τέχνη ιδιαίτερα, έχουμε το φαινόμενο να αγιοποιούμε όλες τις κυκλοφορίες του χρυσού παρελθόντος, τοποθετώντας στην κατηγορία του κλασικού οτιδήποτε παλιό που είχε την τύχη να εμφανιστεί την ίδια εποχή με το αριστούργημα. Τα «κλασικό», «θρυλικό» και «παλιό και καλό» δίνουν και παίρνουν λοιπόν και το πρόβλημα είναι ότι συνήθως δεν μπαίνει κάπου η διαχωριστική γραμμή.

Σε αυτό το κείμενο λοιπόν, δεν θα συγκρίνουμε τους Blues Pills με τις επιρροές τους αλλά θα βάλουμε την απλούστερη των διαχωριστικών γραμμών, αυτή μεταξύ της  καλής και της κακής μουσικής. Της αξιόλογης και της ανούσιας. Αυτό είναι και το ουσιαστικότερο μιας και η μουσική δεν είναι ράλι. Αλλιώς κάθε φορά που κυκλοφορεί κάτι κάποιος κιθαρίστας θα βάζουμε να ακούσουμε αμέσως έπειτα ένα άλμπουμ του καλύτερου όλων των εποχών (δεν βάζω όνομα και θα διαβάσετε τον λόγο στο τέλος του κειμένου) για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα: «Άλλος ένας που δεν τον ξεπέρασε». «Ναι αλλά σε ποια θέση να τον κατατάξω;», θα ήταν η επόμενη σκέψη και η ουσία θα είχε ήδη χαθεί.

Οι Blues Pills ανήκουν στην πλευρά των αξιόλογων και των αληθινών. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Το συγκεκριμένο και δεύτερό τους EP (για το πρώτο με τίτλο "Bliss" διαβάστε εδώ) ξεπερνούν τις αντιξοότητες του underground και κερδίζουν από την μεγαλύτερη εταιρία περίπου ότι και οι Witchcraft πέρυσι. Επαγγελματική παραγωγή για το βρώμικο, ψυχεδελικό και ρετρό blues rock τους χωρίς όμως καμία αλλαγή στη φιλοσοφία πάνω στη μουσική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Devil Man" το οποίο εμφανίζεται και στις δύο κυκλοφορίες αλλά απογειώνεται πραγματικά με την νέα ηχογράφηση. Η φωνή ακούγεται περισσότερο βαθιά και δυνατή ενώ τα τύμπανα δίνουν πλέον την δυναμική που πρέπει στο τραγούδι.

Στο "The River" που ακολουθεί η Elin Larsson ισοπεδώνει με την ερμηνεία της και το συνδυασμό επιθετικότητας και συναισθήματος ενώ ο συνδυασμός soul και rock πετυχαίνει τέλεια λόγω της συνεισφοράς του κιθαρίστα Dorian Sorriaux. Στο "Time Is Now" κυριαρχεί τo groove από το fuzzαριστό μπάσο ενώ και τα «παλαιωμένα» σόλο και τα «έξυπνα» τύμπανα βοηθούν τα μέγιστα στο αποτέλεσμα. Το "Dig In" από την άλλη σε αφήνει με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου μιας και σβήνει λίγο μετά το κιθαριστικό ξέσπασμα το οποίο θα ήθελα να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Η εξήγηση ίσως είναι ότι δεν θέλουν να μας δώσουν τα πάντα σε τέσσερα τραγούδια ή ότι το τζαμάρισμα το κρατούν για τις συναυλίες.

Όπως και να έχει, οι Blues Pills γλυκαίνουν την ψυχή μας χωρίς να χρειάζεται να μπουν σε σύγκριση με τους θρύλους του παρελθόντος και αυτός είναι ο λόγος που δεν διαβάσατε κανένα σχετικό όνομα σε αυτό το κείμενο. Αναμένονται και άλλες ομορφιές πολύ σύντομα.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- Δεν μπορώ άλλο με την παρελθοντολαγνεία. Τους έχω βαρεθεί.
- Και πώς το αντιπαρέρχεσαι;
- Ακούω μουσική.
- Δηλαδή;
- Rival Sons, Federal Charm, Blues Pills, Tedeschi Trucks Band...
- Α, καλά...
  • SHARE
  • TWEET