Blood Ceremony

Living With The Ancients

Rise Above (2011)
07/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύο και κάτι χρόνια μετά το εκρηκτικό, ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Blood Ceremony επιστρέφουν, προσπαθώντας να παρασύρουν και τους τελευταίους αναμάρτητους ακροατές. Προσπαθώντας να τους παρασύρουν σε σκοτεινές κοιλάδες γεμάτες μαγεία, δαίμονες, αμαρτία και αίμα. Όταν το 2008 λέγαμε για τη διασταύρωση των Sabbath με τους Jethro Tull και τους Electric Wizard, προσπαθούσαμε απλά να προσδιορίσουμε τον ήχο ενός νέου συγκροτήματος. Σήμερα, μιλάμε για τον ορισμό του retro doom.

Πάντα υπάρχει ο φόβος της εφήμερης επιτυχίας, του ντεμπούτου χωρίς συνέχεια, αλλά στην περίπτωση αυτή οι Καναδοί συνεχίζουν και μας σερβίρουν ένα αριστούργημα που ξεπερνά τη μετριότητα και την ανάγκη των πολλών ακροάσεων. Το "Living With The Ancients" θα μπορούσε να γίνει soundtrack μιας blockbuster horror ταινίας και να αποσπάσει βραβείο καλύτερου OST σε ανεξάρτητο φεστιβάλ κινηματογράφου. Το Hollywood και ο παράδεισος μπορούν να περιμένουν.

Η ώριμη αυτή συνέχιση της δουλειάς τους αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στη συνέχιση του είδους, που ήδη απολαμβάνει την άνθηση τα τελευταία δέκα, σχεδόν, χρόνια. Η Alia O'Brien, παίζοντας organ και φλάουτο, αποτελεί κάτι παραπάνω από την τραγουδίστρια/frontwoman του συγκροτήματος. Είναι, αξιοκρατικά, η κεντρική φυσιογνωμία και στέκεται ηγετικά σε έναν αδιαμφισβήτητα ανδροκρατούμενο χώρο.

Στο συγκεκριμένο δίσκο υπάρχει μία στροφή στα πρόσωπα που πραγματεύονται τα αντικείμενα επιρροής των Blood Ceremony. Η ελληνική μυθολογία έχει την τιμητική της, με τον τερατόμορφο Πάνα και τη μάγισσα Κίρκη να αποτελούν βασικά στιχουργικά θέματα των συνθέσεων, ενώ και ο Aleister Crowley κατέχει κομμάτι της πίτας.

Και αν σας φανεί στην αρχή απλά καλός και αξιοπρεπής δίσκος, μη βιαστείτε να βγάλετε τα συμπεράσματα σας, αφού το δεύτερο μισό του δίνει μία ατμόσφαιρα που αιχμαλωτίζει τον ακροατή στο βούρκο, στον οποίο έχει ήδη ξεκινήσει να κυλά χωρίς να το καταλάβει. Ήχοι και μελωδίες από μακρινές δεκαετίες γεμίζουν το χώρο, με τα "Oliver Haddo" και "Night Of Augury" να ξεχωρίζουν. Όταν, δε, φτάνει κανείς στον επίλογο ("Daughter Of The Sun") βρίσκεται αντιμέτωπος με μία μεγαλειώδη σύνθεση που σφραγίζει την επιτυχία. Συνεχείς εναλλαγές, low, mid και high-tempo ρυθμοί αφήνουν μηδενικά περιθώρια αμφισβήτησης για τη δυνατότερη στιγμή του δεύτερου δημιουργήματός τους.

Οι Blood Ceremony δεν προσπάθησαν μόνο να υπερασπιστούν τη φήμη που κατέκτησαν λίγα χρόνια πριν, αλλά και να την επεκτείνουν, ανεβάζοντας τον πήχη ακόμα ψηλότερα. Παρόλο που υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες με άλλα συγκροτήματα, ταυτόχρονα βρίσκει κανείς μοναδικά χαρακτηριστικά με τα οποία χτίζουν τον ήχο τους. Ακόμα και αν δεν έχει ξαναυπάρξει ερέθισμα από το συγκεκριμένο όνομα, αξίζουν μία ευκαιρία, με την οποία ίσως... καταδικάσουν και εσάς.

  • SHARE
  • TWEET