Blood Ceremony

Blood Ceremony

Rise Above Records (2008)
29/12/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτή τη χρονιά ήμασταν καταδικασμένοι. Καταδικασμένοι να νιώθουμε δέος σχεδόν κάθε μήνα με αριστουργήματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μετά από βροχή. Ακούσαμε νότες από τους Witchfinder General μετά από 25 χρόνια, απολαύσαμε τους ανανεωμένους Totem και μείναμε έκπληκτοι με το ντεμπούτο των Lords Of The North. Θα λέγαμε χωρίς υπερβολή πως το είδος γνωρίζει άνθιση. Έτσι λοιπόν, ανάμεσα σε τόσα «άνθη», υπήρξε ένα που για να ευημερήσει δισκογραφικά πέρασε από δολοπλοκίες, ίντριγκες και γενικά ένα πραγματικά σκληρό παρασκήνιο για να καταλήξει υπό τη στέγη της Rise Above. Το όνομα του; Blood Ceremony. «Για να το βάζουν στην πρώτη σελίδα θα πρέπει να αξίζει» είπα από μέσα μου και το αναζήτησα…

Λίγο καιρό μετά, τοποθετώ το δισκάκι, πατάω το “PLAY” και ένας παρατεταμένος ήχος από organ ακούγεται σαν τον τραγικό επίλογο ενός δράματος, σαν μια κηδεία. Κι όμως, ήμουν ακόμα στην αρχή. Μια ακολουθία τυμπάνων δίνουν τη σειρά τους στο βασικό riff και ξεχύνουν χρώματα και συναισθήματα που ωθούν τον ακροατή να ξεσπάσει σε επιφωνήματα θαυμασμού. Τα γυναικεία φωνητικά ήταν πάντα αγαπητά σε doom κυκλοφορίες και η προσθήκη φλάουτου κάνει το μείγμα ακόμα πιο εκρηκτικό. Βγάλτε το χαοτισμό από τους Electric Wizard και προσθέστε Ian Anderson.

Προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ του πρώτου κομματιού, αποφάσισα να μην υπέρ-ενθουσιαστώ και συνέχισα. Αυτό ήταν, ακολούθησαν απανωτές ακροάσεις του δίσκου έχοντας ήδη παρασυρθεί στη μαγεία των Καναδών. «Ρετρό κιθάρες με τη συνοδεία φλάουτου σε μεσαιωνικό / horror μοτίβο». Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το δίσκο αυτό. Καθώς τα λεπτά φεύγουν σαν νερό, παρατηρούμε τα, τρεμάμενα κάποιες φορές, φωνητικά της Alia O’Brien να ανυψώνουν τα κομμάτια, αλλά και τις σημαντικές αναφορές στους πρωτοπόρους του είδους, Black Sabbath.

Έχοντας παίξει δίπλα σε ονόματα όπως οι Witchcraft και οι Danava, οι Blood Ceremony ξεκινούν την περιήγησή τους στη δισκογραφία πάνω σε δρόμο ανισόπεδο, αλλά στρωμένο με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Αν όχι η doom κυκλοφορία της χρονιάς, τότε μία από της σπουδαιότερες.

ΥΓ. Ευχαριστώ τον αξιότιμο κ. Γιώργο Ζαρκαδούλα για την παραχώρηση της κριτικής.

  • SHARE
  • TWEET