Blackmore's Night

Αν υπάρχει ένα πράγμα για τον οποίο δε μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ritchie Blackmore, αυτό είναι η συνέπειά του στην κυκλοφορία δίσκων. Από τον πρώτο δίσκο των Deep Purple, το 1968, μέχρι σήμερα, οι οπαδοί του Μαυροπερισσότερου δε χρειάστηκε ούτε μία φορά να περιμένουν πάνω από τρία χρόνια για να έχουν στα χέρια τους ένα νέο άλμπουμ του ιδίου.

Πιστός στο ραντεβού του, λοιπόν, δύο χρόνια μετά το συμπαθητικό "The Village Lanterne", ο Blackmore, έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα του (πλέον) Candice Night και πάνω από το κεφάλι του την πεθερά-φόβητρο Carole Stevens, κυκλοφορεί άλλο ένα μουσικό ταξίδι στο Μεσαίωνα. Ένα ταξίδι που δεν είναι και τόσο «κρυφό», όπως υποδηλώνει ο τίτλος του ("Secret Voyage"), μιας και η ρότα είναι πλέον γνωστή: Από την αναγεννησιακή μέχρι την ευρωπαϊκή folk μουσική, με μία μικρή ενδιάμεση στάση στη rock για την... ανάγκη μας!

Είναι γεγονός πως κάθε καινούργιος δίσκος των Blackmore's Night παρουσιάζει κάποια νέα στοιχεία σε σχέση με τον προκάτοχό του. Το "Under A Violet Moon" ήταν πιο «γρήγορο» και «χαρούμενο» σε σχέση με το "Shadow Of The Moon". Το "Fires At Midnight" ήταν πιο κιθαριστικό και ραδιοφωνικό από το "Shadow Of The Moon". Tο "Ghost Of A Rose" πιο βαθύ και ώριμο από το "Fires At Midnight", ενώ το "The Village Lanterne" ήταν πιο βαρύ και σκοτεινό σε σχέση με το "Ghost Of A Rose". Το "Secret Voyage", από την άλλη, είναι το πρώτο άλμπουμ της μπάντας στο οποίο οι Blackmore's Night επαναπαύονται στο γνώριμο ύφος τους, χωρίς να προσφέρουν την παραμικρή έκπληξη που θα μπορούσε -δυνητικά- να κάνει τη δουλειά να ξεχωρίσει από τις προηγούμενες.

Τα ηχητικά déjà-vu του άλμπουμ είναι πολλά, οι αξιοπρόσεκτες στιγμές μετρημένες ("Locked Within The Crystal Ball", "Gilbed Cage", "The Circle") και ο Blackmore δείχνει αυτή τη φορά να έχει παγιδευτεί μέσα στο ίδιο του το κτίσμα, βρίσκοντας «ταβάνι» σε κάθε προσπάθεια διαφυγής. Ακόμα και οι δύο διασκευές του άλμπουμ είναι μάλλον αχρείαστες: Το μεν "Rainbow Eyes", ακόμα και να ανασταίνονταν ο Lennon με τον Harrison και να το διασκεύαζαν με τους Beatles, πάλι χειρότερο θα ήταν από το original, οπότε φανταστείτε τώρα. Το δε "Can't Help Falling In Love", πέραν του ότι έχει διασκευαστεί περισσότερες φορές και από το "All Along The Watchtower", στην Blackmore's Night έκδοσή του είναι παιγμένο αδικαιολόγητα γρήγορα, στερώντας όποια μαγεία έχει η σύνθεση. Καμένο κι αυτό το χαρτί λοιπόν.

To "Secret Voyage" αποτελεί δυστυχώς την πιο άγευστη και αδιάφορη δουλειά των Blackmore's Night. Όμως ο κανόνας λέει πως ο Blackmore δεν κυκλοφορεί ποτέ δύο διαδοχικούς μέτριους δίσκους (τα "Slaves & Masters" και "The Battle Rages On" των Deep Purple αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα) και αυτό με κάνει να πιστεύω πως το "Secret Voyage" είναι απλά η κακή παρένθεση στη δισκογραφία τους.

Κατά τα άλλα, ακόμα να τους δούμε ξανά από τα μέρη μας...