Neurosis, Universe217, Agnes Vein @ Fuzz Club, 03/07/14

Ένα λαϊκό προσκύνημα στην μπάντα που ευθύνεται για όλα αυτά που αγαπάμε σε αυτή την μουσική

Από τους Μανώλη Κληρονόμο, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 06/07/2014 @ 18:58
Στη συναυλία των Sleep πριν δυο χρόνια περίπου, με αφορμή την παρουσία του Jason Roader πίσω από το drumkit των Sleep (ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Chris Hakius που είχε εγκαταλείψει τη μουσική μερικά χρόνια πριν), είχα πει ότι έχουμε δει όλα τα μέλη των Neurosis ζωντανά στη χώρα μας, με τα project τους και τις προσωπικές τους μπάντες, άντε επιτέλους να δούμε και την ίδια την μπάντα, να πεθάνουμε ήσυχοι. Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρχονταν οι Αμερικανοί. Όχι φυσικά λόγω σνομπαρίσματος αλλά λόγω κόστους σε συνάρτηση με το ότι μιλάμε για μια underground μπάντα. Επειδή έγινε μεγάλο θέμα το κόστος του εισιτηριού, θα κάνω μια προσπάθεια να το ερμηνεύσω.

Οι Neurosis ποτέ δεν έφτασαν τη δημοσιότητα και το hype μπαντών όπως οι Metallica για παράδειγμα και αυτό όχι γιατί δεν μπορούσαν (γιατί οι δίσκοι τους συνιστούν ακριβώς το αντίθετο) αλλά γιατί δεν συνεργάστηκαν ποτέ με κάποια μεγάλη, «mainstream» δισκογραφική. Alternative Tentacles, Relapse και τα τελευταία δέκα χρόνια, στη δική τους, Neurot, όλες αυτές οι εταιρείες είναι DIY, underground labels, απότε αναπόφευκτα και οι Neurosis δεν πήραν τη δημοσιότητα και τη φήμη που τους αναλογούσε αλλά αυτήν που επέλεξαν ως ένθερμοι υποστηρικτές της DIY λογικής. Το θέμα είναι ότι όμως οι Neurosis είναι επιπέδου Metallica και εκτός του ότι ήταν επτά άτομα (και πλέον έξι μετά τη φυγή του Josh Graham), έχουν ένα σωρό roadies, ηχολήπτες, άπειρους ενισχυτές και όργανα, κάτι που τους καθιστά σχετικά ακριβούς. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Ως underground μπάντα δεν μπορεί να γεμίσει το ΟΑΚΑ ή το Terra Vibe, οπότε η συναυλία έπρεπε να γίνει σε μικρότερο χώρο, όπως το Fuzz, αλλά επειδή ταυτόχρονα είναι ακριβότεροι από τη μέση underground μπάντα, το εισιτήριο έπρεπε να είναι αρκετά τσιμπημένο για να ρεφάρει ο διοργανωτής.

Εξαιτίας αυτών των σκέψεων, δεν περίμενα ποτέ, λοιπόν, ότι θα έρχονταν οι Neurosis. Τελικά ήρθαν, το κόστος του εισιτηρίου ήταν όντως τσιμπημένο, αρκετός κόσμος δεν ήρθε εξαιτίας αυτού αλλά, κακά τα ψέμματα, όσοι δεν ήρθαν λόγω αυτού, δεν ξέρουν τι είναι οι Neurosis. Όσοι έχουν ακούσει, έτσω και λίγο, sludge στη ζωή τους, οι Neurosis δεν αποτελούν μία απλά γαμάτη μπάντα. Είναι το Άγιο Δισκοπότηρο. Είναι κάτι ανώτερο. Είναι κάτι άπιαστο. Και αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν ότι η συναυλία δεν χανόταν, είτε έμεναν Αθήνα, είτε έμεναν στην άλλη άκρης της Ελλάδας.

Ένα άλλο θέμα που θέλω να θίξω είναι η ξαφνική αλλαγή του line-up πριν λίγες βδομάδες, αφού αρχικά είχε ανακοινωθεί για support το supergroup των Corrections House [που αποτελείται από τους Scott Kelly (Neurosis), Bruce Lamont (Yakuza), Mike Williams (Eyehategod) και Sanford Parker (Minsk, Nachtmystium)], δίνοντας μυθικές διαστάσεις στη συναυλία, αλλά τελικά άλλαξε και αντικαταστάθηκαν από τις εγχώριες (και έξοχες φυσικά) μπάντες των Universe217 και Agnes Vein. Θα ήταν πραγματικά αδιανόητο να δούμε και Corrections House μαζί και ξενέρωσα λίγο που ακυρώθηκαν αλλά εντάξει, θα έβλεπα Neurosis, δεν επιδεχόταν γκρίνιας αυτό.

Τηρώντας το πρόγραμμα, με εξαιρετική ακρίβεια, το power trio των Agnes Vein, ανέβηκε στη σκηνή του -μισογεμάτου ακόμα- Fuzz, στις 20:30. Μεγάλη αγάπη οι Θεσσαλονικείς με δύο φανταστικά άλμπουμ στο ενεργητικό τους, τους ξαναέβλεπα μετά από κάνα χρόνο περίπου, όταν και είχαν έρθει για το release party του τελευταίου τους δίσκου, "Soulship", στην Αθήνα, παίζοντας με τους Universe217 και DreamLongDead.



Λόγω του κακού ήχου τότε, δεν τους είχα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα, όπως έγινε και την Πέμπτη, λόγω της πολύ μικρής διάρκειας του set τους. Μόλις τέσσερα κομμάτια σε περίπου 30 λεπτά πρόλαβαν και μας είπαν και παρ’ όλο που μας έκαναν και γουστάραμε, ήθελα λίγο παραπάνω. Εξαιρετικοί παρ' όλα αυτά, μας έκαναν και μιζεριάσαμε με τις μελαγχολικές doom / black συνθέσεις τους, χάρη στον επικό τους χαρακτήρα, εστιάζοντας περισσότερο στο περσινό "Soulship", αλλά γουστάραμε ταυτόχρονα, γιατί οι τύποι αυτό που κάνουν το κάνουν καλά.



Στην άνοδο των ζόμπι, στο "March Of The Netherworld", επέδειξε αυτή μπάντα γιατί είναι μεγάλη. Από τα καλύτερα κομμάτια των τελευταίων ετών, ένας Bathory-ικός κομμάταρος που στην ακρόασή του, μένεις με το στόμα ανοιχτό. Το rhythm section στοιβαρό, οδηγούσε τις συνθέσεις όσο ο Σάκης, προσέφερε καταθλιπτικά κιθαριστικά lead, έκλεισαν το σετ τους χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ένα "Duality" θα μπορούσε να παιχτεί, να ανέβουμε λίγο περισσότερο αλλά ας είναι. Απελπιστικά μικρή αλλά υπέροχη παράσταση από τους Θεσσαλονικείς.

Setlist: The Fall / Δι' Αυγής / March Of The Netherworld / Soulship.

Ακολούθησε η έτερη τεράστια εγχώρια μπαντάρα μας, οι Universe217. Όπως οι Agnes Vein, κυκλοφόρησαν και αυτοί νέο δίσκο πέρσι, το "Never", ο οποίος είναι και ο καλύτερός τους και μας απασχόλησαν έντονα την προηγούμενη χρονιά. Έχοντάς τους δει αμέτρητες φορές, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το τέλειο, αφού αυτό που κάνουν πραγματικά καλά οι U217, είναι τα live. Όποιος έχει ακούσει δίσκο τους και δεν του έχει δει live, δεν έχει πιάσει ούτε το μισό της αξίας τους.



Το μουσικό ύφος τους, όπως έχω ξαναγράψει, δεν μπαίνει κάτω από ταμπέλες, παίζουν ένα είδος doom με τον δικό τους, απόλυτα προσωπικό, τρόπο. Τα φωνητικά της Τάνιας είναι λυτρωτικά και στοιχειωτικά την ίδια στιγμή και φυσικά κλέβει την παράσταση από τους υπόλοιπους (χωρίς να τους επισκιάζει φυσικά), αφού με κάθε της κραυγή σηκώνει την τρίχα.



Άλλη μια εξαιρετική παράσταση μας προσέφεραν και την Πέμπτη, δίνοντας έμφαση, όπως είναι λογικό, στο πρόσφατο "Never" και μας αποχαιρέτησαν γνωρίζοντας ταυτόχρονα την αποθέωση από τον κόσμο που ήδη είχε γεμίσει το Fuzz. Μοναδική μου ένσταση ότι έκλεισαν το set τους με το αργό "Swallow", ενώ θα μπορούσαν να έκλειναν με το "Nothing" και να μας έκαναν να παραμιλάμε.

Setlist: Stay / Harm / Rest Here / Mouth / She / Electrified / Never / Swallow.

Η μπάντα, που ετοιμαζόταν στην συνέχεια να ανέβει στην σκηνή, τεράστια. Η προσμονή μας, μιας και δεν μας είχαν επισκεφθεί ποτέ ξανά, πάρα πολλή μεγάλη. Το μαγαζί τίγκαρε μετά το πέρας τους set των Universe217, μιας και πολύς κόσμος συνειδητά περίμενε και χάζευε απ' έξω μέχρι τις δέκα και, για να εισέλθει στον χώρο λίγο πριν την εμφάνιση των Neurosis. Οι τιμές στο merchandise, σε ρούχα και δίσκους πολύ λογικές, σε σχέση με το εισιτήριο, και ο κόσμος τίμησε ιδιαίτερα με τα λεφτά του την μπάντα.



Σιγά σιγά κι αφού ανεβοκατέβαιναν στην σκηνή με ζακέτες, καπέλα και κουκούλες (λες και δεν θα τους γνωρίζαμε), ετοίμασαν τα πάντα και έσβησαν τα φώτα. Συγκίνηση, αγάπη, λατρεία, ανατριχίλα και δέος. Δέος όταν τα πέντε θηρία, πλημμύρισαν με τις παρουσίες τους και τον ήχο τους όλο το μαγαζί. Από τις ήρεμες, απαλές και ατμοσφαιρικές πρώτες νότες του εκπληκτικού "A Sun That Never Sets" ο κόσμος έδειξε την εκτίμηση στο συγκρότημα. Σχετική ησυχία στα ήρεμα περάσματα, που δεν έσπαγε από τους συνήθεις αγενείς της γαλαρίας. Αυτό και μόνο μου αρκούσε για να μπω για τα καλά στο κλίμα.



Η ζέστη ανέβαινε απειλητικά, αλλά κανένας δεν φάνηκε να πτοείται. Μπορεί ο ιδρώτας να έρεε ποτάμια, από την ιδιαίτερα αυξημένη αδρεναλίνη και καύλα που γέμιζε την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων, αλλά κανέναν δεν τον ένοιαξε. Στο "Locust Star" κόντεψαν να φύγουν κεφάλια από το ανελέητο headbanging. Μεγάλο κομμάτι που πώρωσε άμεσα τους από κάτω, αλλά και τους από πάνω. Όταν ο Dave μ' αυτή την βρώμικα πνιγμένη και βαριά εμετική φωνή του, γκάριζε «Ascension manifest», ο κόσμος ακολουθούσε και έδειχνε την αγάπη του στον βαψομαλλιά, κοκκινομάλλη, σίγουρα τρελό για δέσιμο, θεό, μπασίστα.

Η φωνή του Von Till στην αρχή του "At The Well" έχει μια πρωτόγνωρη ζεστασιά, δείγμα των απίστευτων δυνατοτήτων του (οι οποίες αποτυπώνονται ακόμα καλύτερα στους προσωπικούς του δίσκους). Ο Scott Kelly είναι ό,τι πιο κοντινό έχω δει σε αρκούδα. Χοντρός με μούσια και να πετάει τις χλέπες ανά δέκα δευτερόλεπτα, ο τύπος είναι ωμός και ακραίος επί σκηνής αλλά ταυτόχρονα αρχοντικός και μεγαλοπρεπής. Τα ουρλιαχτά του, έδωσαν το κάτι παραπάνω, ειδικά στο φινάλε του κομματιού που ούρλιαζε «in a shadow world», η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο.



Τι καλύτερο για την συνέχεια, η ατμόσφαιρα και η ιδιαίτερη ένταση του "Distill". Σαν προτροπή μετά το ήρεμο μέρος και το ιντερλούδιο της μέσης του κομματιού, το «Break them all down» ήρθε και έδεσε με την αυξανόμενη ένταση στις κιθάρες. Α και μιας και λέμε για κιθάρες, τι να πρωτοθυμηθείς. Όταν σε κάθε χάδι στις χορδές σειόταν το μαγαζί ολάκερο. Όταν ο θόρυβος ξεπερνούσε την ευχαρίστηση και τα αυτιά σου ζητούσαν κι άλλο. Όταν Steve και Scott μπορούσαν να σε βαρεσουν απευθείας μέσα στην ψυχή. Όταν ο καριόλης ο Noah βαρώντας μπουνιές στα synth του, βάραγε γροθιές στο στομάχι μας! Εντυπωσιακό ήταν ότι ακόμα και ανάμεσα στα κομμάτια, η μουσική δεν στάματαγε. Ο Landis φρόντιζε να γεμίζει τους νεκρούς χρόνους με ambient ήχους που αποτελούσαν ιδανικό χαλάκι για ό,τι ακολουθούσε την κάθε δεδομένη στιγμή.



Η βραδιά εξελισσόταν όμορφα. Η ατμοσφαίρες και τα ήσυχα περάσματα, άφηναν το μυαλό μας να ανασάνει. To "The Tide", έσκασε την κατάλληλη στιγμή. Σαν χέρι βοηθείας στην προσπάθεια του μυαλού σου να χαθεί και να ξεφύγει. Σαν να ήταν όλα μελετημένα. Ο θόρυβος όμως, αυτό το διαφορετικό metal τους, η σαπίλα που αδύνατον να βρεις αλλού, έκαναν την διαφορά. Πόνεσαν, μυαλά, σβέρκοι και μέσες, αλλά χαλάλι. Ήταν ό,τι πιο έντονο έχουμε δει χρόνια τώρα. Δεν έφτανε το νερό και η μπύρα για να ξεδιψάσουμε. Δεν γινόταν το πετσί μας να ηρεμήσει. Δεν θα έφτανε και δέκα ώρες να παίζουν για να μας κάνουν να φύγουμε από εκεί.



Το setlist ζυγίστηκε άψογα ανάμεσα σε αιθέρια και βαριά σημεία. Μπορεί οι Neurosis να έχουν χάσει λίγη από τη μαγεία τους, χωρίς τα visuals του Josh Graham, ο οποίος αποχώρησε πριν κάνα χρόνο περίπου αλλά, η σκηνική τους παρουσία και το υλικό τους, είναι τέτοιας σημασίας που δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποιος που να ξενέρωσε με την έλλειψη αυτών. Φυσικά όταν έχεις δέκα δίσκους, με τους εκτώ από αυτούς, να είναι από αριστουργηματικοί μέχρι πολύ καλοί, τότε εννοείται ότι ελλείψεις θα υπάρξουν. Το setlist παρ' όλα αυτά ήταν φανταστικό. Ο ήχος τους υπέροχος, ακόμα και το πιο μέτριο και πρόσφατο "Honor Found In Decay" με την προβληματική παραγωγή, ακούστηκε καταπληκτικά ζωντανά προσφέροντας μεγάλες στιγμές στα "My Heart For Deliverance" και "Bleeding Pigs" που ακολούθησαν. Ακριβώς πριν το "Water Is Not Enough" προκάλεσε ένα μικρό mosh-pit μπροστά από τη σκηνή, ενώ ένα λίγο μεγαλύτερο εμφανίστηκε στο κλασσικό, "The Doorway".

Η συναυλία αποτέλεσε ένα λαϊκό προσκύνημα για τους απανταχού μουσικόφιλους. Είδα πολύ κόσμο από εγχώριες μπάντες οι οποίοι ήρθαν να παρακολουθήσουν τη μπάντα που τους γέννησε τη φλόγα. Οι Sun Of Nothing, οι Allochiria, οι Sadhus και πολλοί άλλοι ήταν εκεί. Δεν θα μπορούσαν να μην είναι. Με ανελέητο headbanging προσκυνούσαν νοερά τους θρύλους που ευθύνονται για όλα.



Το φινάλε της συναυλίας είναι από τις περιπτώσεις που κάθεσαι με ανοιχτό το στόμα (ή απλά χτυπιέσαι σαν να μην υπάρχει αύριο), αναρωτώμενος πώς σκατά θα περιγράψεις αυτό που βίωσες σε κάποιον που δεν ήταν εκεί. Όχι, δεν επιδέχεται περιγραφής. Ας ήσουν εκεί.

Οι καμπάνες.
Η φωνή του Kelly.
«You've been shown over and over, don't you know?»
Το Riff.
Το κόψιμο.
Το χάσιμο.

Εκεί που όλα τελειώνουν τελικά ξαναγεννιέσαι με έναν αδιανόητο, μεγαλοπρεπή, τιτάνιο, εκκωφαντικά θορυβώδη οργασμό.

Ευχαριστούμε.
SETLIST

A Sun That Never Sets
Locust Star
At The Well
Distill (Watching the Swarm)
The Tide
Water Is Not Enough
My Heart For Deliverance
Bleeding The Pigs
The Doorway
Stones From The Sky

Μανώλης Κληρονόμος
Πολύτιμη βοήθεια: Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET