Belle And Sebastian

Girls In Peacetime Want To Dance

Matador (2015)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 20/01/2015
Οι Belle And Sebastian παραμένουν indie pop, ό,τι και αν σημαίνει αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πέρασα ολόκληρη την μέρα ακούγοντας Belle And Sebastian. Με αφετηρία το καινούργιο, έκανα μια αντίστροφη ιστορική αναδρομή, έφτασα στο ντεμπούτο και επέστρεψα ξανά στο "Girls In Peacetime Want To Dance". Η μουσική τους ταίριαξε απόλυτα σε μια νωχελική, τεμπέλικη μέρα. Οι απανωτοί καφέδες με οδήγησαν στο κρασί όπου ο mastermind Stuart Murdoch δεν με ακολούθησε λόγο της αλλεργίας του στο αλκοόλ. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, η μουσική του(ς) με συνοδεύει ακόμα. Έτσι, με καθαρό πλέον μυαλό και μετά από πολλαπλές ακροάσεις, θεώρησα τον εαυτό μου όσο το δυνατόν ικανό ώστε να χαρακτηρίσω το νέο τους πόνημα. Οι Σκωτσέζοι επέστρεψαν και για άλλη μια φορά τα αποτελέσματα είναι άκρως ενδιαφέροντα.

Εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια οι Belle And Sebastian δισκογραφούν συστηματικά και το ύφος τους αποτελεί, τουλάχιστον κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος, τον ορισμό της indie pop. Μετά από μια άκρως ενδιαφέρουσα και πλούσια δισκογραφία με μικρά σκαμπανεβάσματα αλλά χωρίς μεγάλες αποκλίσεις ποιότητας, η πρόσφατη πενταετής απουσία τους ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία τους. Η συλλογή "The Third Eye Centre" κόπασε κάπως την δίψα των οπαδών αλλά το επόμενο στούντιο άλμπουμ κρινόταν απαραίτητο, τουλάχιστον από τους οπαδούς. Ο ίδιος ο Murdoch δεν δείχνει πλέον την διάθεση να προσφέρει νέο υλικό κάθε ένα-δύο χρόνια όπως έπραττε στο παρελθόν. Προτίμησε όμως να ασχοληθεί με το μιούζικαλ "God Help The Girl", ενώ παράλληλα ο Stevie Jackson κυκλοφορούσε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ "(I Can't Get No) Stevie Jackson".

H εναρκτήρια δυάδα του δίσκου, "Nobody's Empire" και "Allie", δείχνει ότι παρά το πέρασμα των χρόνων τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο χαρακτηριστικός ρομαντικός μελωδικός ήχος του συγκροτήματος είναι και πάλι παρών και όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ακόμα έναν κλασικό Belle And Sebastian δίσκο, από αυτούς που τα εναλλακτικά μουσικά Μέσα ενημέρωσης, δικαίως, εκθειάζουν εδώ και χρόνια. Το "The Party Line" που πρωτοακούσαμε τον περασμένο Οκτώβριο επανέφερε μια αμηχανία. Ταιριάζει αυτός ο uptempo ήχος στους Σκωτσέζους; Πόσο ασχολήθηκε ο Murdoch με το τελευταίο Daft Punk; Στο ίδιο κλίμα και με ακόμα πιο ανεβασμένα τα beats, τα "Enter Sylvia Plath" και "Play For Today" (με συμμετοχή της Dee Dee Penny των Dum Dum Girls) φέρνουν τους Belle And Sebastian κοντά στην πρόσφατη μόδα του nu-disco. Ίσως προσπάθησαν να φέρουν ξανά μια ηλεκτρονική Αναγέννηση (θυμήσου το "Electronic Renaissance" από το ιστορικό πλέον "Tigermilk" του 1996), ίσως προσέθεσαν απλά νέες επιρροές, ίσως αυτό να είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους με τον Ben H. Allen (δεν δηλώνω θαυμαστής των Animal Collective, αλλά εδώ έκανε εξαιρετική δουλειά). Ο Murdoch πρόσφατα πάντως με δηλώσεις του έκανε τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, αναφέροντας ότι θα ήθελε να παίζει στους Abba, αλλά τελικά καταλήγουν να μοιάζουν στους Grateful Dead. Διασκεδάζουν τους εαυτούς τους και εμείς, αν το επιλέξουμε, συμμετέχουμε.

Στο "Girls In Peacetime Want To Dance" βρίσκουμε ακόμα την μαγευτική φωνή της πολυτάλαντης Sarah Martin στο "The Power Of Three", klezmer (παραδοσιακή μουσική των ασκεναζιτών) στο "The Everlasting Muse", world κρουστά και funky ρυθμό στο "Perfect Couples". Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στο "Today (This Army's For Peace)", το οποίο κλείνει τον δίσκο με τρόπο που μας υπενθυμίζει ότι τα 60 λεπτά που πέρασαν ανήκαν πραγματικά σε έναν δίσκο των Belle And Sebastian.

Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με έναν πολυδιάστατο δίσκο που συνδυάζει τον κλασικό ήχο του συγκροτήματος με ένα σωρό νέα, για τους ίδιους, στοιχεία τα οποία όμως εμπλουτίζουν όμορφα και ευχάριστα το σύνολο του "Girls In Peacetime Want To Dance". Οι Belle And Sebastian παραμένουν indie pop, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
  • SHARE
  • TWEET