Baroness

Οι Baroness πλέον έχουν βγει από την αφάνεια και σαφώς δεν είναι η ίδια μπάντα που προ λίγων ετών είχε κολλήσει στον τοίχο, όσους έτυχε να ακούσουν τα δύο φανταστικά EP’s (“First”, “Second”). Κάτι η ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητα και αποθέωση των «πνευματικών πατέρων» τους, Mastodon και φυσικά το πανέμορφο ντεμπούτο τους, “Red Album”, έπαιξαν το ρόλο τους στη δημιουργία ενός σχετικά ισχυρού fanbase της μπάντας και στην αναμονή του νέου τους δίσκου.

Το ολόφρεσκο “Blue Record”, δίσκος που κυκλοφορεί κατά κάποιο τρόπο υπό τη σκιά του “Crack The Skye” των Mastodon, πιθανότατα να περάσει απαρατήρητο από το ευρύ κοινό, κάτι που θα είναι άδικο για αυτό το νέο δισκογραφικό βήμα των Baroness. Και όχι μονάχα για το ακόμα μια φορά εντυπωσιακό artwork του John Baizley, ο οποίος πλέον έχει αποκτήσει το δικό του, αναγνωρίσιμο ύφος και εξακολουθεί να δημιουργεί φανταστικά εξώφυλλα. Οι δώδεκα συνολικά συνθέσεις που διανθίζουν το άλμπουμ, είναι εξαιρετικές.

Το “Blue Record” είναι ένα καλογραμμένο και απολαυστικό άλμπουμ, το οποίο ναι μεν συνεχίζει να φέρνει στο μυαλό τις πιο mid tempo στιγμές των Mastodon, αλλά επίσης έχει ή προσπαθεί να αποκτήσει το δικό του χαρακτήρα. Πιο ποικιλόμορφο από το ντεμπούτο, σχετικά απόμακρο από τα δύο EP’s, το νέο άλμπουμ είναι η πιο απαιτητική δουλειά τους. Τα riff – ογκόλιθοι της γνωστής σχολής παραμένουν, η τεχνική έχει βελτιωθεί αισθητά και οι μελωδικές στιγμές είναι περισσότερες. Τα φωνητικά από την άλλη, αποτελούν μια love them or hate them κατάσταση, αν και στο “Blue Record”, οι σχετικές κραυγές à la “Remission” έχουν ελαττωθεί αισθητά. Παρόλα αυτά, στις πιο «μεταλλικές» στιγμές του δίσκου, ταιριάζουν άψογα και δένουν με το όλο σύνολο.

Από τις εναρκτήριες νότες και το heavy πέρασμα στο “The Sweetest Curse”, ο δίσκος κυλάει με μια όμορφη ροή που δεν κουράζει και αφήνει την εντύπωση ότι οι Baroness στο “Blue Record” δείχνουν τη διάθεση για περισσότερο πειραματισμό, τάση για ψυχεδέλειες και φυσικά πιστοί στις ρίζες τους με sludge καταστάσεις και southern λογική. Ακούστε για παράδειγμα την εξέλιξη της κομματάρας, “A Horse Called Golgotha” και θα αντιληφθείτε το όραμα της παράλληλης Mastodon επιρροής και τη διάθεση για απομάκρυνση από την άκριτη αντιγραφή και την εμφάνιση της μπάντας με τη σημερινή της άποψη. Ή το “Swollen And Halo”, με την κάπως πιο 70’ς προσέγγιση και το κάπως πιο πειραματικό “O’er Hell And Hide”.  Εν ολίγοις είναι ένα άλμπουμ που επιζητά ακροάσεις και ανταμείβει. Αν είχε το λογότυπο των Mastodon ή κυκλοφορούσε μετά το επικό “Leviathan” για παράδειγμα, η συνέχεια θα ήταν γνωστή. Και μιας και οι συγκρίσεις με τους «Μαστόδοντες»  είναι αναπόφευκτες, μια ακρόαση στο “Blue Record” θα βοηθήσει στους συσχετισμούς και τις αντιλογίες. Σαφώς και οι Mastodon είναι μια πολύ μεγάλη σύγχρονη μπάντα και δικαίως θεωρείται τέτοια, αλλά η σπορά τους με δύο τεράστιους δίσκους στην αρχή της καριέρας τους, αρχίζει να αποδίδει.

Οι γνώστες της μπάντας από την εποχή των «ωμών» EP’s σίγουρα έχουν πάρει χαμπάρι την στροφή των Baroness σε πιο μελωδικά μονοπάτια και ο σχετικός θόρυβος του “Red Album” λογικά θα προσδώσει τη θέση του σε μια πιο φυσιολογική μετάβαση στο νέο δημιούργημα. Τα υλικά για το νέο άλμπουμ είναι τα ίδια, η τεχνοτροπία πιο εμπειρική και συνολικά στην παλέτα που κυριαρχεί πλέον το μπλε χρώμα, οι Baroness χρησιμοποιούν την ελευθερία που τους παρέχει η τέχνη τους, ώστε να «ζωγραφίσουν» τον κορυφαίο μέχρι στιγμής πίνακα της συλλογής τους στην γκαλερί της Relapse.