Bardo Pond

Αρχικά πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, καθώς μιλάμε για μια μπάντα που υπάρχει από το 1991. Δεν είναι και λίγα τα εικοσιέξι χρόνια. Προέρχονται από τη Φιλαδέλφεια της Αμερικής και διατηρούν μια σχετικά βασική σύνθεση όλα αυτά τα χρόνια. Τα αδέρφια Michael και John Gibbons στις κιθάρες, με την Isobel Sollenberger στα φωνητικά (ενίοτε και φλάουτο) και τον Clint Takeda στο μπάσο. Η θέση που έχει τις περισσότερες αλλαγές είναι τα τύμπανα, τα οποία έχει αναλάβει εδώ και δέκα χρόνια ο Jason Kourkounis. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει πάμπολλους δίσκους, ηχογραφεί ακόμα πολλές live εμφανίσεις και τις εκδίδει σε ό,τι μορφή μπορείς να φανταστείς και έχει συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες.

Το βασικό μουσικό είδος που υπηρετούν είναι η βορειοαμερικάνικη rock ψυχεδέλεια γεμάτη με feedback, reverb και παραμορφώσεις. Κάποτε είχα διαβάσει το λογοπαίγνιο-όρο Psychedelphia για τον ήχο τους! Μέσα στο μαστουρωτικό διαστημικό rock τους όλα αυτά τα χρόνια έχουν μπολιάσει shoegaze βρωμιές, post-rock μοντερνιές, drone ενοχλήσεις και πειραματικά noise rock σκαμπανεβάσματα. Είναι ένα καλά κρυμμένο, από τα εμπορικά δρώμενα, συγκρότημα που έχει επηρεάσει υποχθόνια αρκετά μουσικά παρακλάδια που ακόμα ανθίζουν. Αν θες να ακούσεις τα καλύτερα τους ή ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της μουσικής τους ψάξε τους δίσκους "Amanita", "Dilate" και "Lapsed". Φέτος μπορώ να πω ότι ηχητικά είναι πιο κοντά στο "Lapsed", όμως αυτό το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια (και το κάνει και φέτος) έχει καταφέρει να παρουσιάσει μουσικές που κινούνται από τον ήχο των Hawkwind και των Spacemen 3, μέχρι αυτό των Sonic Youth και των My Bloody Valentine.

H αρχή γίνεται με το "Crossover" το οποίο είναι γεμάτο λάσπη. Οι κιθάρες έχουν μια πανέμορφη δυναμική και το τραγούδι είναι τόσο πιασάρικο που σχεδόν σου επιβάλει να πεις μερικά λόγια μαζί τους. Επαναλαμβάνεται και παρότι δεν του φαίνεται, βγάζει μια no wave μυρωδιά απίστευτα γοητευτική. Στο "Out Of Reach" ακούμε εξαρχής θόρυβο. Είναι υπνωτικό και χαλαρό, άρα καταφέρνει να σε ζαλίσει ύπουλα. Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του πώς μπλέκουν ψυχεδέλεια με θόρυβο, φτιάχνοντας το πλέον μαστουρωτικό και μοντέρνα ελεύθερο noise-rock κομμάτι τους. To "My Eyes Out" βασίζεται στα εφέ και τις παραμορφώσεις στη φωνή της Isobel. Θα μπορούσε να είναι ένα μέρος ενός πολύ βαριού κομματιού των Mogwai ή μια παραμορφωμένη εκδοχή ενός drone πειράματος. Έχει, όμως, τόσο μεθύσι μέσα του και τόσο αργό ρυθμό που σε καίει.

Παρακάτω έρχεται η κομματάρα "Moment To Moment". Αρχίζει αργά και το μπάσο κρατάει τα γκέμια. Ξαφνικά μπλέκονται ήχοι της ανατολής και δόσεις από Grateful Dead και Jefferson Airplane για να καταλήξει σε μια απίθανα δομημένη υπερμοντέρνα blues σύνθεση. Το ομώνυμο τραγούδι μετά έχει, ίσως, την περισσότερο σκονισμένη διάθεση. Θυμίζει κάτι από τον εκπληκτικό δίσκο "Amanita" και φλερτάρει με post-punk και grunge μουσικές της εποχής περασμένα από δόσεις drone και παρανοϊκής βαριάς ψυχεδέλειας. Τέλος το "Effigy" είναι ότι πρέπει να ακούσεις σαν περίληψη. Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της μπάντας. Είναι όλα μαζεμένα σε τέσσερα λεπτάκια. Είναι φτιαγμένο για τους fan τους.

Ο δίσκος είναι παράξενος. Έχει στοιχεία που πάντα τα έβρισκες σε αυτούς, αλλά κατέχει και ένα ειδικό βάρος που ξαφνιάζει ευχάριστα. Το παιχνίδι του με τον θόρυβο και το μοντέρνο σε μερικά σημεία ξεφεύγουν και για μερικούς αυτό μπορεί να καταστήσει τον δίσκο φανταστικό. Γενικά, είναι δίσκος που μπορεί να φέρει νέους ακροατές στο συγκρότημα κι αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Όποιος γουστάρει θόρυβο, μπλέξιμο, ψυχεδέλειες και μαστούρα εδώ θα κάτσει αρκετά.

Bandcamp