Band Of Horses

Infinite Arms

Sony Music (2010)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 07/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα χαρακτηριστικά που με εξιτάρουν και με κάνουν να «κολλήσω» με κάποιο album είναι η δυναμική του να δημιουργεί ατμόσφαιρα κατά την ακρόασή του και εικόνες μέσω του μουσικού του περιεχομένου. Ένα από τα album φέτος που μου πρόσφερε απλόχερα ένα κάλεσμα στον κόσμο του είναι το "Infinite Arms" των Band Of Horses. Η Sub Pop για άλλη μια φορά, από τις πολλές στην ιστορία της, έπιασε λαβράκι και ύστερα από την έκδοση δύο πολύ καλών albums ήρθε και η μεταγραφή στην πολυεθνική για το συγκρότημα. Ναι, εντάξει, τα έχουμε χιλιοακούσει, κάτι τέτοιες κινήσεις κατά τους ρομαντικούς «σκοτώνουν τη μουσική, μπλα μπλα μπλα...», αλλά ευτυχώς δισκάκια σαν το εν λόγω πάντα θα ρίπτουν την «καταστροφολογία» στον κάδο των αχρήστων.

Το "Infinite Arms" περιέχει δώδεκα συνθέσεις που σε αυτί παιδευμένο στον αμερικάνικο ήχο της ενδοχώρας, προς νότο μεριά, θα ηχήσουν γνώριμες και μελωδικές. Προσοχή όμως, δε μιλάμε για redneck rock, ποτισμένο από ανελέητους κιθαρισμούς και ουίσκι, αλλά southern rock, country rock καταβολές, αναμεμειγμένες με μια indie ελαφρότητα, που φιλτράρονται κατάλληλα, ώστε να ακούγονται φρεσκότατες το 2010. Κάπως έτσι ίσως να ακούγονταν οι Drive-By Truckers, με πιο λουστραρισμένη παραγωγή και «mainstream» διάθεση.

Το αποτέλεσμα του "Infinite Arms" είναι άκρως ελκυστικό, γιατί, πέρα από καλές συνθέσεις, δημιουργεί ατμόσφαιρα, όπως προανέφερα, και σε κάνει να ξεφύγεις, να φανταστείς άλλα μέρη και τόπους, να μπλεχτείς στις γλυκόπικρες ιστορίες που διηγείται ο τραγουδιστής Ben Bridwell με τη χαρακτηριστική φωνή. Η ισορροπία των επιρροών της μπάντας εξασφαλίζει μια καλοδομημένη ποικιλία ήχων με απόλυτη συνοχή, που συντελεί στο να ρέει ο δίσκος απρόσκοπτα.  Τη μελαγχολική έναρξη του "Factory" διαδέχεται το «γυαλισμένο» country του "Compliments", ενώ το "Laredo" είναι το «σιγουράκι» του album, που «σκόραρε» στα ραδιόφωνα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Άλλες φορές επιστρατεύονται έγχορδα, ενώ άλλες στιγμές, όπως στο "Evening Kitchen", αρκεί μια διακριτική ακουστική κιθάρα για να ορίσει το κομμάτι. Το κιθαριστικό volume ανεβαίνει στο "NW Apt.", για να καταλαγιάσει στο "Neighbor", σημαίνοντας ταυτόχρονα και το τέλος του «ταξιδιού».

Για κάποιον που λατρεύει την αμερικανική μουσική παράδοση της country και της southern και κυρίως το πώς αυτή εξελίσσεται, μεταλλάσσεται, ξεφεύγει από τις standard φόρμες της και εντάσσεται σε πιο απλές δομές, το "Infinite Arms" και γενικά η δισκογραφία των Band Of Horses θα τον γοητεύσει. Oι υπόλοιποι, που τέτοια ακούσματα σας φαίνονται ξένα, ίσως και να αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο συγκεκριμένο album, γιατί ποιος ξέρει, και εσείς μπορεί να βρείτε «εισιτήριο» για μέρη άγνωστα μεν, συναρπαστικά δε.

  • SHARE
  • TWEET